Την βλεπω να στριφογυριζει γυρω απο το κρεβατι της.
Να προσπαθει να αντισταθει σε αυτο που της συμβαινει.
Με στεναχωρει η εικονα αυτη,με κανει χωμα.
Πως ενας τοσο ζωντανος ανθρωπος καταληγει ετσι,να μην μπορει να κινηθει,να αντιδρασει,να εκτονωθει.
Σκεφτομαι ποσο καιρο θα αντεξει ετσι,μερικες φορες νευριαζω και δεν μπορω να το κρυψω,αυτα που λεει με κανουν εξαλλο,με αναστατωνουν.
Δεν τα καταλαβαινω,τι ειναι αυτο που πρεπει να κανω εγω?
Δεν ειμαστε ποτε αυτο που λενε μανα και γιος,ειμαστε παντα μακρυα ο ενας απο τον αλλο,εκεινη παντα ειχε σαν προτεραιοτητα την ζωη της,εγω ημουν απλα ενα εμποδιο.
Ξεροκεφαλη οσο δεν γινετε,μερικες φορες λεω οτι πηγαινε γυρευοντας το κακο της.
Ποτε δεν με ακουσε αυτο που την εξιταρε ηταν παντα για αυτην σημαντικο,δεν σταματησε πουθενα,δεν πιστευω οτι νοιωθει οτι την αγαπησαν.
Λεω μανα αλλα δεν το νοιωθω,ομως ειναι ενας ανθρωπος και πρεπει να κανω κουραγιο δεν ξερω και τι αλλο να κανω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου