Ειναι μηνες τωρα που το αγχος μου με εχει κανει να μην κοιμαμαι πολυ καλα,η σκεψη οτι δεν εχω εργασια ειναι πολυ εντονη και με επηρεαζει την καθημερινη μου λειτουργια.
Ολο αυτο μαζι με το θεμα του τρεξιματος απο το ενα νοσοκομειο στο αλλο συν της καταστασης οταν η μητερα μου ειναι στο σπιτι,εχουν δεσει και εκαναν το γλυκο.
Σημερα πρωι-πρωι με πηρε τηλεφωνο απο το νοσοκομειο μεσα στον πανικο οτι θα της κανουν ενεση και να τρεξω να την γλυτωσω,λες ρε παιδι μου και να αληθευε αυτο οτι η ενεση αυτη θα ηταν θανατηφορα.
Διαβαζω το μεηλ που εστειλα στον διευθυντη του πολυκαταστηματος που εργαζομουν,το εχω δημοσιευσει και εδω πριν απο καιρο,διαβαζω ποσο παρακαλεσα να βρω εργασια σε ενα χωρο που εργαστηκα 4 χρονια,και αναρωτιεμαι αφου ηπηρξαν θεσεις και το καριερα τις δημοσιευσε,για ποιον λογο δεν με καλεσαν ουτε για συνεντευξη.
Ισως δεν τους αρεσε οτι ειχα καλεσει αρκετες φορες την επιθεωρηση εργασιας να ελεγξει εταιρεια που δεν εδινε τις αδειες και τα ρεπο σε εργαζομενες.
Μεσαιωνας οπως λενε πολλοι η ιδιωτικη εργασια,δουλεία παρα δουλειά,μας εχουν στα σκουπιδια,μας μεταχειριζονται σαν ζωα.
Σε ποια επιχειρηση σε ολον τον πολιτισμενο κοσμο θα τραυματιζοταν ατομο σε εργασια,θα το απελυαν ενα χρονο μετα,θα αρνιοντουσαν να το επαναπροσλαβουν παρα την δικαστικη αποφαση οτι η απολυση ειναι παρανομη και καταχρηστικη?
Στην χωρα του τιποτα μονο,εδω.
Κοιμαμαι με αγωνια για το τι θα συμβει,και πολλοι μου λενε οταν μιλαω για το προβλημα αυτο,ε οκ θα παιρνεις το επιδομα ανεργιας,μαλλον το επιδομα πεινας εννοουν,το οποιο κραταει 12 μηνες και μετα λες και εχεις βρει εργασια σταματαει και σε αφηνει στο πουθενα.
Δεν εχω παει καν να γραφτω,σκεφτομαι την ταλαιπωρια,την αναμονη,την αδιαφορια.
Ελπιζω αν υπαρχει επομενη ζωη να ειμαι πρωτος εκει να περιμενω οσους με εχουν φτασει εως εδω,πρωτος,να εχω εγω το μεσον εκει.Στην κολαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου