Οχι βια στα παιδια

 Ερειπιο στεκει πλεον εκει .......

Καταλαβα αν και πολυ μικρος ακομα στην Αιγινα οτι η Γιαγια μου κατι κανονιζε με την Μητερα μου για μενα,ημουν ενα χαρουμενο ησυχο παιδι που περνουσα τις μερες μου με παιχνιδι με τον Ξαδερφο μου τον Βαγγελη,αδερφια δεν ειχα μιας και οι γονεις μου ειχαν χωρισει χρονια πριν κι ετσι τα ξαδερφια μου ηταν η συντροφια μου,δεν μεναμε μακρυα κι ετσι σχεδον ολη μερα την περνουσα στο σπιτι της θειας μου της Μαριτσας,τις πρωτες ταξεις του Δημοτικου πηγα στο 1ο Δημοτικο σχολειο της Αιγινας,ξεκινουσαμε μαζι με τον ξαδερφο μου με τα σακκουλακια μας με ενα αυγο και λιγο ψωμι και επιστρεφαμε παλι μαζι...αλλοι σχεδιαζαν το μελλον μου κι εγω δεν ειχα ιδεα τι θα μου συνεβαινε,μεχρι που συνεβη.

Η Μητερα μου μαζι με τον αδελφο μου απο την σχεση της ειχαν ηδη μετακομισει στην Αθηνα,εκει θα πηγαινα κι εγω παρ οτι μου αρεσε το νησι και η ζωη μου εκει,δεν ειχα γνωριζει και τιποτα αλλο ετσι κι αλλοιως,αλλα αυτο που με περιμενε ηταν ακομα χειροτερο απο το να φυγω απο εκει που μεγαλωσα.

Θυμαμαι να μπαινουμε στο τραινο και να κατεβαινουμε στο τερμα,Κηφισια...πολυ πρασινο και ησυχια,ανηφορησαμε προς τα πανω και σταματησαμε εξω απο ενα μεγαλο κτηριο,η καρδια μου κτυπουσε τρελλα θυμαμαι,ανεβηκαμε σε ενα γραφειο με μια βλοσυρη Κυρια,εκει θα εμενα απο οτι καταλαβα,δεν ειχα δυναμη ουτε να πω δεν θελω,ειχε καταρρευσει ο κοσμος μεσα μου,ενα γιατι ηταν το μονο που μπορουσα να σκεφτω,τι ειχα κανει,σε τι εφταιξα,ποιοι ειναι αυτοι που θα με κρατουσαν εκει?

Η Μητερα μου με αποχαιρετησε και εφυγε,αφησε πισω της μια βαλιτσα με τα ρουχα μου,θυμαμαι ολα ειχαν σε μια γωνια τους τα αρχικα μου,μετα καταλαβα οτι αυτο το εκανε για να μην τα χανω οταν καναμε μπανιο και μου εδιναν να βαλω καθαρα,ο πρωτος καιρος ηταν τραγικος,θυμαμαι οτι εξυνα συνεχεια την μυτη μου να ματωνει και να πηγαινω συνεχεια στο μπανιο,γιατι το εκανα αυτο δεν θυμαμαι,ισως ηταν μια αντιδραση σε οσα ζουσα,ξαπλωνα στο κρεβατι,ματωνα την μυτη μου εσωτερικα και πηγαινα στο μπανιο,και ξανα,και ξανα και ξανα....

Το πρεβαντοριο,ετσι λεγοταν αυτο το μερος που με ειχαν παει ειχε σχολειο με εξωτερικες δασκαλες,μονο εκει ξεχνουσα λιγο τα προβληματα που μου ειχε δημιουργησει ο αποχωρισμος μου απο οσα ηξερα εως τοτε,η μερα μας ξεκινουσε με το πρωινο,μετα ειχαμε σχολειο εως το μεσημερι,φαγητο και μετα λιγο παιχνιδι και διαβασμα και τελικα υπνος.

Υπηρχαν 4 θαλαμοι,ο μικρος και μεγαλος των αγοριων και ο μικρος και μεγαλος των κοριτσιων,οταν δεν ειχαμε σχολειο επρεπε μετα το δεκατιανο να πηγαινουμε για υπνο,οποτε κοιμομαστε επρεπε να εχουμε τα κεφαλια μεσα στα σκεπασματα,απαγορευοταν να κοιμομαστε με τα κεφαλια εξω,δεν ξερω το γιατι,μερικες φορες ερχοταν η Ιδιοκτητρια φιλευσπλαχνος που την ονομαζαν Ζητριδου και μας επισκεπτοταν....αν εβλεπε να εχουμε τα κεφαλια μας εξω μας τα κτυπουσε δυνατα με ενα τεραστιο δακτυλιδι και μας πονουσε απιστευτα,δεν μας απευθυνε τον λογο ποτέ,απλα μας τιμωρουσε προκαλωντας μας πονο χωρις να ξερω καθολου τον λογο για τον οποιο το εκανε αυτο.

Περασα 3 χρονια και λιγο παρα πανω εκει μεσα,ενα κολαστηριο για ολους μας,το ξυλο ηταν σχεδον καθημερινο,με οτι εβρισκαν και για οποιονδηποτε λογο,και τρωγαμε ολοι ξυλο ακομα κι αν ενας εκανε φασαρια,και γινοταν η διαδικασια ετσι:

Στο ισογειο υπηρχε η μεγαλη τραπεζαρια που τρωγαμε ολοι μαζι,τα μπανια οπου μας εκαναν μπανιο,γουρνες που τις γεμιζαν με ζεστο νερο και πλενομαστε μια φορα την εβδομαδα,εκει μας εδιναν τα καθαρα ρουχα της επομενης εβδομαδας,ενας μικρος θαλαμος αγοριων,η κουζινα και ενας διαδρομος που οδηγουσε στις σκαλες που πηγαιναν στον πρωτο οροφο οπου ηταν και οι θαλαμοι που κοιμομασταν.

Ετσι οταν ηταν να φαμε ξυλο καναμε ουρα στον κατω διαδρομο,ανεβαιναμε σιγα σιγα επανω ακουγοντας τους αλλους μπροστα να φωναζουν απο πονο απο το ξυλο που ετρωγαν,ετσι σιγα σιγα και οδυνηρα εφτανε και η δικη μας σειρα και αφου γινοταν και αυτο προχωρουσαμε στα δωματια που κοιμομαστε.

Φυσικα υπηρχαν και εξτρα βασανιστηρια που δεν ηταν προγραμματισμενα και δεν περιλαμβαναν ολα τα παιδια αλλα οποιο την εδινε στις Κυριες που μας προσεχαν,ετσι θυμαμαι μια φορα που ενα παιδι εκανε κατι που δεν αρεσε σε μια απο αυτες οτι εκεινη μην βρισκοντας κατι προχειρο κοντα της για να το κτυπησει εσπασε μια παιδικη σκαλιτσα και πηρε το ενα απο τα δυο μακρυα ξυλα της και αρχισε να το κτυπαει στα χερια,δυστυχως ειχε ξεχασει στην φουρια της να καθαρισει το ξυλο απο μια ακιδα που ειχε μεινει κι αυτη τρυπησε την παλαμη του παιδιου με τα αιματα να πεταγονται και αυτο να ουρλιαζει απο πονο και τρομο.

Δεν μιλουσε κανεις,ειμαστε ολοι συνεχως τρομοκρατημενοι,και τι θα εβαινε αν μιλουσαμε?θα τρωγαμε πιο πολυ ξυλο,κι ετσι περνουσε ο καιρος με ελαχιστες μερες ηρεμιας.

Υπηρχε μια Διευθυντρια εκει,ναι,αυτη που με αφησε η μητερα μου οταν με πρωτοπηγε εκει,αυτη την θυμαμαι πολυ καλα,ενα μεσημερι ειχαμε φαβα,εμενα η φαβα δεν μ αρεσε,με ανακατευε,ετσι απλα ανακατευα το πιατο χωρις να τρωω,εκεινη με ειδε και ηρθε απο πανω μου,φαε μου λεει....δεν θελω απαντησα,δεν μου αρεσει,τοτε αρχισε να με κτυπαει,με κτυπησε τοσο που εκανα εμετο οτι κι αν ειχα φαει,τοτε αυτη με πηρε εξω στην αυλη και με ταιζε τον εμετο κτυπωντας με,οσο εγω συνεχιζα να κανω εμετο εκεινη με ταιζε με μεγαλες κουταλιες και με κτυπουσε συγχρονως,το τελος δεν το θυμαμαι,ισως δεν θελω κιολας.Μαλλον θα κουραστηκε να με κτυπαει και με αφησε.

Η χειροτερη μερα μου στα χρονια που ημουν εκει ηταν ενα μεσημερι πριν τον υπνο,παιζαμε στην μεγαλη αυλη κι εγω ειχα στα χερια μου πετραδακια οταν ξαφνικα μας φωναξαν να κανουμε γραμμη και να ανεβουμε στους θαλαμους,ξεχασα να πεταξω τα πετραδακια,,,,,κι οταν το θυμηθηκα ημουν ηδη στην αρχη του διαδρομου προς τις σκαλες,πισω μου ηταν η πορτα της αυλης,γυρισα και πεταξα τα πετραδακια,,,,αλλα ηταν καποιο αλλο παιδι πισω μου....και....

Η Κυρια που μας προσεχε το πηρε σαν αταξια,και τι εκανε?

Ειχα ηδη ανεβει τις μισες σκαλες οταν με προλαβε,με σηκωσε στον αερα και εφαγα τοσο πολυ ξυλο με οτι μπορουσε να με κτυπησει,με αφησε μισολιποθυμο....μια αλλη Κυρια με λυπηθηκε και με πηρε απο τα χερια της και με εβαλε να κοιμαμαι στον δικο της θαλαμο,εκλαιγα μερες,ακομα με ποναει αυτο το ξυλο.

Ολα αυτα κρατησαν τρια χρονια και κατι,θυμαμαι τα πιο σκληρα,υπηρχαν και αλλα,δεν μπορω να τα θυμηθω,η δεν θελω,και τα θυμαμαι οποτε διαβαζω για κακοποιηση παιδιων,και γιατι δεν μιλανε...

Γιατι δεν μιλανε τα παιδια?

Ξερετε τι νοιωθουν τα παιδια και το λετε αυτο?

Πως τολματε?

Δεν ντρεπεστε?

Ξερετε τι πληγες αφηνουν στις ψυχες των παιδιων αυτες οι συμπεριφορες των μεγαλων?

Με τι να αμυνθουν?

Κανεις δεν εμαθε τι εχω περασει εκει μεσα,μονο το τελευταιο ξυλο που εφαγα το ανεφερα στην Μητερα μου στο επισκεπτηριο που γινοταν μια φορα τον μηνα,ο τοτε συντροφος της πηγε και επιασε αυτη που με ξυλοκοπησε και μιας και ηταν αστυνομικος της ειπε οτι αν με αγγιξει ξανα θα της κοψει και τα δυο χερια.

Ηταν γυρω στο 1970 οταν εφυγα τελικα απο εκει μεσα.

Μεγαλωσα και για πολλα χρονια δεν μπορεσα να συγχωρησω την μητερα μου για ολο αυτο,δεν ξερω αν την εχω συγχωρεσει ακομα παρ ολο που εχει φυγει,οταν ακουω για κακοποιηση παιδιων τρεμω απο  οργη,ειτε βιασμος ειναι αυτος ειτε ξυλο,οσοι κανουν τετοια εγκληματα δεν πρεπει να ξαναβγαινουν απο την φυλακη,δεν αλλαζουν,θα κανουν χειροτερα,οταν ακουσα τον Παπα να λεει οτι ολα οσα καταγγελονται ειναι ανυποστατα ψευδη οργιστηκα τοσο πολυ γιατι σκεφτηκα οτι αν και τοτε ενδιαφερονταν για τα παιδια οπως τωρα και μαθευοταν οσα μας εκαναν στο πρεβαντοριο ....θα ελεγαν τα ιδια,δεν υπαρχουν αποδειξεις και οτι λεμε ψεματα.

Τι πρεπει να κανουν δηλαδη τα παιδια για να γινουν πιστευτα?

Να βρεθουν νεκρα?

Προστατεψτε τα παιδια,δεν θεωρω πως οτι και να κανουν αξιζουν τιμωριες που περιλαμβανουν ξυλο η ψυχολογικη και σωματικη βια.

 

Μπορει ο πονος απο το ξυλο που εφαγα εκει μεσα να εχει περασει,η ψυχη μου ομως δεν εχει ξεχασει ουτε ενα κτυπημα.

Και δεν θα ξεχασει ποτέ.

Και οταν ακουω για κακοποιηση παιδιου αγριευει.