ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ
Θεομηνία λέει! – μπα, ανθρώπινη αχρειότης. Οδύνη, δέος, πένθος, τα συναισθήματα επιστρατεύουν τις λέξεις τους, αλλά μυαλό και ψυχή μένουν άφωνα. Ξέραμε τι θα συμβεί. Από προηγούμενες τραγωδίες. Έβγαιναν τότε οι Επιμηθείς και μας διαβεβαίωναν ότι την επόμενη φορά θα γίνουν Προμηθείς. Τρίχες! λίγο
μετά την κάθε καταστροφή οι δουλειές επέστρεφαν στα συνήθη, στους διαγωνισμούς, στις αναθέσεις, στο ποιος θα πάρει τη δουλειά, στις παραταξιακές ίντριγκες. Φωλιασμένο το κακό ακόνιζε τα νύχια του για να επέλθει ξανά – σιγά!έχουμε ώς τότε καιρό. Τώρα πνιγμός, τώρα οδυρμός, άλλοι αρμόδιοι κρύβονται κι άλλοι
σκάνε μύτη θρασείς. «Δεν προσφέρονται οι τραγωδίες για πολιτική εκμετάλλευση» λένε οι πολιτικοί που ετοιμάζουν την επόμενη τραγωδία. Στο μεταξύ σαν τις σταγόνες της βροχής που συνεχίζει να πέφτει φθάνουν η μία μετά την άλλη οι ειδήσεις για τον αριθμό των νεκρών, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, στους
δώδεκα νεκρούς τελείωσε και η έκτακτη σύσκεψη που είχε συγκαλέσει για την αντιμετώπιση της καταστροφής ο πρωθυπουργός στο Μαξίμου. Εις πείσμα των (στερεοτυπικών) συμπερασμάτων της σύσκεψης οι νεκροί συνεχίζουν να δίνουν το «παρών» της απουσίας: δεκατρείς, δεκατέσσερις, δεκαπέντε…
Επιστρατεύονται τα δημοσιογραφικά κλισέ, «Θριάσιο, ανοχύρωτη πόλη», «όπου φτωχός και η μοίρα του», και το μελάνι παγώνει, τα πλήκτρα κρασάρουν, οι ίδιες μας οι σκέψεις μας μουντζώνουν. Έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει – «οι τραγωδίες δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση»! μηρυκάζουν οι πολιτικάντηδες. τι λέτε, ρε;
Οχυρωμένοι πίσω απ’ την τραγωδία, ετοιμάζετε την επόμενη
και μιλάτε χωρίς να σας στοιχειώνουν οι νεκροί!Αλήθεια, τόσα χρόνια με τόσους αδικοχαμένους ουδείς καρεκλοκένταυρος έχει απέλθει, έστω κρυφά, απ’ τη σκηνή. Όλα εξιλεώνονται μέσα σε ένα ατελείωτο μπλα - μπλα, με την μπάντα να παιανίζει το σάουντρακ της αναλγησίας, της ανικανότητας, του παράνομου πλουτισμού. Διότι σε αυτά
αναλώνονται τα κομματόσκυλα και της κεντρικής διοίκησης και των δημοτικών αρχών – αυτές οι τελευταίες, πιο κοντά στον λαό από όλες τις άλλες εξουσίες και όμως πιο διεφθαρμένες απ’ όλες. Τι θαύμα! Η χώρα αυτή είναι από καιρό μιαρή. Δεν έχει βωμούς, δεν θυσιάζει στους θεούς η πολιτική, θυσιάζει τους ανθρώπους στα φράγκα. Δεν κυκλοφορούν στους δρόμους ούτε το σέβας ούτε η ντροπή. Κάθε φορά τα ίδια λόγια – ο τρέχων πρωθυπουργός βγαίνει πλέον στις τηλεοράσεις προς διάγγελμά του επί παντός του επιστητού όσον έβγαινε στο σανίδι η μακαρίτισσα Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Πρωτόγνωρο» λέει το φαινόμενο, αλλά γνώριμοι οι διαχειριστές της φρίκης ου μην αλλά και οι γεννήτορες – όχι οι ίδιοι πάντα, αλλά πάντα της ίδιας λογικής. Κανένα έργο υποδομής, καμιά πρόληψη, αλλά αενάως ο ίδιος επικήδειος της ελεεινής μορφής: θα συνδράμουμε, θα συντρέξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, τράβα κι ένα «εθνικό πένθος», μεγάλε, για να μας πάρουν τα νέφη στα σοβαρά.
Και ο αύξων αριθμός των νεκρών, ούτε ένα δάκρυ δεν φέρνει στα μάτια των ρητόρων της συμφοράς, των αλμπάνηδων
που συσκέπτονται πώς να κρύψουν τις ντροπές τους, πώς να χειρισθούν επικοινωνιακώς τη θεοστυγή τους αμεριμνησία και την επωφελή ιδιοτέλεια. Που για μιαν ακόμη φορά οδήγησε σε ανθρωποθυσίες. Ανάθεμα. Δεν πιάνει. Οι γόοι και οι αρές σβήνουν. Τα παχιά λόγια μένουν. Μένουν κι ετοιμάζουν την επόμενη τραγωδία. Τρέχουν οι πυροσβέστες, οι χωροφύλακες, οι καλοί άνθρωποι μέσα στις λάσπες και τις βροχές να σώσουν ό,τι μπορούν
σε μια χώρα που μπάζει από παντού. Μια χώρα σαν (πρώην) νεόπλουτη γκλαμουριάρικη βίλα. Που ξανάγινε της Ψωροκώσταινας η παράγκα – τράβα της ένα διάγγελμα ακόμα, ότι βγαίνει στις αγορές, ότι έρχονται οι επενδυτές, ότι σε 100 χρόνια θα ανοίξουμε λαγούμια να φεύγουν τα νερά, ότι κι εμείς για την Ευρώπη αγωνιζόμαστε, ότι για αυτό κάνουμε πλειστηριασμούς σπιτιών – όπα, ρε! να μια καλή ιδέα: παίρνουν τα σπίτια οι τράπεζες για να μην τα πάρει το ποτάμι. «Επικοινώνησέ το», ρε Τζανακόπουλε!
***
«Κι αυτό θα περάσει», όχι κατά τον τρόπο που το έλεγαν οι δουλευταράδες και οι βιοπαλαιστές παλαιότερων εποχών, αλλά κατά τον τρόπο που οι σύγχρονοι ουτιδανοί της καρέκλας ρίχνουν στη λήθη τα έργα τους, αδιάβροχοι, χοντρόπετσοι, πανέτοιμοι να είναι ανέτοιμοι, αυτοί
που εκπαιδεύουν τον λαό να μην τους ζητά ποτέ τον λόγο. Διότι κατά βάθος ο λαός φταίει με τα αυθαίρετα και τα μπαζώματα που η εξουσία του επέτρεπε (με το αζημίωτο) να στήνει. Ο λαός είναι ο λαϊκιστής κι όχι οι δημαγωγοί που τον εκμαυλίζουν, που τον παροτρύνουν στην ανομία. Που ένοχο πλέον κι ενοχικό τον έχουν στο χέρι. Αρχαία κόλπα! Ποιος
εργολάβος πιάστηκε; ποιος δήμαρχος παραιτήθηκε; ποιος περιφερειάρχης καθαιρέθηκε;ποιος υπουργός παύθηκε; Τίποτα! Απλώς μήνις Θεού! Θεομηνία! Οι φωτιές, οι σεισμοί, οι πλημμύρες – τι να κάνουμε μπροστά στις Θεομηνίες; Προληπτικά έργα μήπως; μηχανισμούς ετοιμότητας; – δεν είναι παραγωγικές επενδύσεις αυτές, δεν δημιουργούν ευέλικτες θέσεις εργασίας. Ενώ αντιθέτως, με έναν δεκάρικο μετά την καταστροφή κάνεις τους νεκρούς γαργάρα και πας για την επόμενη «πρωτοφανή» τραγωδία. Σε λίγο
αυτή η κυβέρνηση ή κάποια άλλη θα ανεβάσουν το δράμα τους στην Επίδαυρο.
Μάλιστα, για κάθε πνιγμένον που θα θρηνείται από τον Χορό των Μωρών (αλλά πάντα) Παρθένων στο κοίλον, θα προσφέρουμε όλοι ένα μικρό συμβολικό ποσό προς αρωγήν των επόμενων πνιγμένων. Διότι
υπονόμους, ξεμπαζώματα, αντιπλημμυρικά έργα το Δημόσιο στις περιοχές που όλοι ξέρουμε ότι πάσχουν, ούτε έφτιαξε, ούτε πρόκειται να φτιάξει. Το μόνον που έχει απομείνει κόσμημα σ’ αυτήν την παντέρμη χώρα είναι να συμπαρίσταται κάθε φορά ο φονιάς στο θύμα του.
Κι όπως οι μαφιόζοι, με ένα στεφάνι εις μνήμην και μια - δυο νέες συμφωνίες για νέες δουλειές και νέα νιτερέσα, να κλείνουν κάθε φορά την υπόθεση…
