Ετοιμαζομαι ψυχολογικα για την απογευματινη επισκεψη στο νοσοκομειο,καθε φορα μου γινετε και πιο δυσκολο αυτο το συντομο ταξιδι,και φυσικα νοιωθω και ενοχες που την εχω αφησει εκει,σκεπτομαι οτι αν υπεμενα λιγο ακομη,ισως να καλυτερευαν τα πραγατα,μετα θυμαμαι την ταλαιπωρια,τις βρισιες,τις καταρες και λεω οτι ισως ειναι καλυτερα εκει,τουλαχιστον παιρνει τα φαρμακα της.
Η κουραση που νοιωθω χωρις να κανω σχεδον τιποτα δεν μου αρεσει καθολου,ξενυχταω πολυ,κοιμαμαι ως αργα,τρωω οποτε το θυμηθω,μενω μεσα ολη μερα,δεν ειναι καλα σημαδια αυτα.
Αντιδραση σε αυτο δεν εχω, απλα παω οπως παει,ευτυχως αυριο θα παω στο Κορωπι και θα περασουν δυο μερες λιγο καλυτερα.
Αφηνω δουλειες που πρεπει να γινουν,λογαριασμους που πρεπει να πληρωθουν,καμμια ωρα θα βρεθω χωρις ρευμα και θα γελαω.
Ισως θα πρεπει να σταματησω να ακουω και τα νεα,καλο δεν κανουν σε οσους εργαζονται ολες αυτες οι νεες νομοθεσιες ποσο περισσοτερο σε ανεργους.
Σκεπτομαι ποσοι ανθρωποι ειναι στην κατασταση που ειμαι και εγω,ισως με οικογενειες,με παιδια,με δανεια,τι κανουν ολοι αυτοι?
Μην ειμαι εγω ο μονος που νοιωθω ετσι και οι υπολοιποι εχουν διαφορετικο τροπο αντιμετωπισης?
Και τι ελπιδες θα εχουν ειδικα τωρα με την κατασταση τοσο απελπιστικη,να βρουν μια νεα εργασια?
Πως συντηρουν τον εαυτο τους και την οικογενεια τους?
Με ελεημοσυνες?
Ισως και εκεινοι ψαχνουν το διχτυ προστασιας του διαχειριστη μας,θα πρεπει να ειμαι προσεκτικος στον δρομο οταν βγαινω,να δω αν υπαρχουν ανθρωποι που ψαχνουν κατι,ισως να ειναι κι εκεινοι στην απορια,που ταχα μου να ειναι αυτο το διχτυ?
Ευτυχως ειναι και αυτη η γελοιοτητα που με κανει και μειδιαζω μερικες φορες,οταν θυμαμαι τον"ανθρωπο του μοχθου"που ηθελε να του δωσει τον μισθο του,και φυσικα τωρα με το διχτυ προστασιας.
Θελουμε και πανα βρακακι μαγκα μου,κανονισε να μας βρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου