Τιποτα

Καποιες στιγμες σταματαει να λειτουργει η σκεψη μου και το μονο που θελω ειναι να ειμαι μονος μου.
Τον τελευταιο καιρο αυτο μου συμβαινει συχνοτερα και θα με ρωτησετε ισως ποια ειναι η αιτια για αυτο.
Κανω πολλες φορες υποχωρησεις στην ζωη μου και δεν ειναι καλο αυτο,δεν ειναι καλο γιατι αυτες οι υποχωρησεις λαμβανονται σαν ενδειξη αδυναμιας και ειλικρινα δεν ειμαι καθολου αδυναμος.
Προσπαθω να ειμαι καλος με οσους αγαπαω,να κανω τα χατηρια τους,να κανω πραγματα που λογικα δεν θα τα εκανα και που πολλες φορες δεν μου αρεσουν.
Λαθος.
Και τι παιρνω σαν ανταλαγμα?
Να μου πεις ...κανεις κατι περιμενοντας ανταλαγμα?
Οχι με αυτη την εννοια δεν περιμενω,προσδοκω ομως και δεν υπαρχει ανταποκριση απλα κυλαει κατι που σε οποια αλλη περιπτωση θα ειχε σταματησει.
Δεν ειναι ομως ετσι η ζωη.
Ειναι παραλογο να προσδοκω ανταποκριση απο οσους αγαπω οτι με αγαπουν κι αυτοι?
Ειναι ενα χαδι η μια κινηση τρυφερη τοσο ακριβη που να σκεφτεται καποιος να την δωσει και λογω της υπερβολικης της αξιας να μην την δινει?
Τιποτα λοιπον δεν θελω τιποτα απο κανεναν,και πλεον δεν προκειται να παραχωρησει η ψυχη μου αλλο απο την φτωχικη περιουσια της.
Αυτο μονο εχω λοιπον.......Τιποτα.