Κάποτε η δραχμή ήταν κυρία, αλλά μια ωραία πρωία τη διώξαμε σαν παραδουλεύτρα. Στις παρυφές της νέας χιλιετίας. Σήμερα η ιδέα και μόνο της επιστροφής της ακούγεται σαν εκδίκηση.
Εναν τελευταίο χορό… Θα μου κάνετε την τιμή; Ετσι, να θυμηθούμε τα παλιά. Μια στροφή σε μια άδεια προκυμαία, παρέα με τις αναμνήσεις μας, τώρα που όλος ο πλανήτης μιλάει για μας. Ας το γιορτάσουμε μαζί με ένα αέρινο φθινοπωρινό βαλσάκι. Θα σας κρατάω από τη μέση και θα μου δώσετε το χέρι, έτσι ελεύθεροι κι ωραίοι. Χρεοκοπημένοι και χαρούμενοι. Να γευτούμε τη στιγμή σε έναν γλυκό στροβιλισμό, να σταματήσουμε τον χρόνο και τα χρέη και να ποντάρουμε το τελευταίο μας χαρτί στη χαρά ενός χορού. Κάποτε η δραχμή ήταν κυρία, αλλά μια ωραία πρωία τη διώξαμε σαν παραδουλεύτρα. Στις παρυφές της νέας χιλιετίας.
Σήμερα η ιδέα και μόνο της επιστροφής της ακούγεται σαν εκδίκηση. Τώρα περιμένει εκεί στη γωνία, με τσίτια και κουρέλια. Ταπεινωμένη και παρεξηγημένη. Κάποτε δεν χορταίναμε να διπλώνουμε τον «Κολοκοτρώνη» και τον «Ποσειδώνα» στα χέρια μας. Μετά γίναμε λωτοφάγοι και ξεχάσαμε. Τι μέλλει γενέσθαι; Ενας Θεός ξέρει. Αλλά και αυτός φαίνεται πως βαρέθηκε να ασχολείται πλέον μαζί μας. Αρκετά με εμπόρους και Συμπληγάδες. Ας χορέψουμε, λοιπόν, και ας πιούμε στη μνήμη των ονείρων που κάναμε, αλλά και που χάσαμε. Ενα, δύο, τρία... Αλλωστε και στη γερμανική γλώσσα «βάλτσεν» δεν σημαίνει «στροφή»; Από τις πολλές στροφές και την κουτοπονηριά στο στροβίλισμα μείναμε με το ένα πόδι στον αέρα σαν τον πελαργό.
Ε ναι, πελαγώσαμε. Αλλά τι έγινε; Μας βάλανε ή μπήκαμε άρον άρον στον χορό; Μας σέρνουν ή έχουμε ακόμα την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε κι εμείς να σύρουμε κάποιους; Ας χορέψουμε, λοιπόν, ένα βαλσάκι και ας πετάξουμε στα σύννεφα, πριν μας πετάξουν αυτοί. Τι πάθατε, νοσταλγήσατε τη σβούρα του δερβίση; Κάποτε μας ξίνιζε η Ανατολή και θέλαμε σαλόνια. Ιδού λοιπόν.
Να ’μαστε με τα πολύχρωμα μπαλόνια της γιορτής, σαν εκείνα τα κρύα και άψυχα αποχαιρετιστήρια κοκτέιλ που κάνουν οι ξένοι όταν σε ξαποστέλνουν στη σύνταξη. Αλλά και αυτή χλομή τη βλέπω. Ας χορέψουμε, λοιπόν, ανέμελοι και περήφανοι ένα τελευταίο βαλς, στη χοροεσπερίδα του Εσπερινού μας. Ας χορέψουμε γιατί δεν πρόκειται να κρατήσουν για πολύ ακόμα οι χοροί. Ενα ύστατο καρουζέλ, μια γλυκόπικρη λατέρνα, ένα τρυφερό νανούρισμα. Σαν φυγή προς την ατέρμονη ελπίδα.
Εναν τελευταίο χορό… Θα μου κάνετε την τιμή; Ετσι, να θυμηθούμε τα παλιά. Μια στροφή σε μια άδεια προκυμαία, παρέα με τις αναμνήσεις μας, τώρα που όλος ο πλανήτης μιλάει για μας. Ας το γιορτάσουμε μαζί με ένα αέρινο φθινοπωρινό βαλσάκι. Θα σας κρατάω από τη μέση και θα μου δώσετε το χέρι, έτσι ελεύθεροι κι ωραίοι. Χρεοκοπημένοι και χαρούμενοι. Να γευτούμε τη στιγμή σε έναν γλυκό στροβιλισμό, να σταματήσουμε τον χρόνο και τα χρέη και να ποντάρουμε το τελευταίο μας χαρτί στη χαρά ενός χορού. Κάποτε η δραχμή ήταν κυρία, αλλά μια ωραία πρωία τη διώξαμε σαν παραδουλεύτρα. Στις παρυφές της νέας χιλιετίας.
Σήμερα η ιδέα και μόνο της επιστροφής της ακούγεται σαν εκδίκηση. Τώρα περιμένει εκεί στη γωνία, με τσίτια και κουρέλια. Ταπεινωμένη και παρεξηγημένη. Κάποτε δεν χορταίναμε να διπλώνουμε τον «Κολοκοτρώνη» και τον «Ποσειδώνα» στα χέρια μας. Μετά γίναμε λωτοφάγοι και ξεχάσαμε. Τι μέλλει γενέσθαι; Ενας Θεός ξέρει. Αλλά και αυτός φαίνεται πως βαρέθηκε να ασχολείται πλέον μαζί μας. Αρκετά με εμπόρους και Συμπληγάδες. Ας χορέψουμε, λοιπόν, και ας πιούμε στη μνήμη των ονείρων που κάναμε, αλλά και που χάσαμε. Ενα, δύο, τρία... Αλλωστε και στη γερμανική γλώσσα «βάλτσεν» δεν σημαίνει «στροφή»; Από τις πολλές στροφές και την κουτοπονηριά στο στροβίλισμα μείναμε με το ένα πόδι στον αέρα σαν τον πελαργό.
Ε ναι, πελαγώσαμε. Αλλά τι έγινε; Μας βάλανε ή μπήκαμε άρον άρον στον χορό; Μας σέρνουν ή έχουμε ακόμα την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε κι εμείς να σύρουμε κάποιους; Ας χορέψουμε, λοιπόν, ένα βαλσάκι και ας πετάξουμε στα σύννεφα, πριν μας πετάξουν αυτοί. Τι πάθατε, νοσταλγήσατε τη σβούρα του δερβίση; Κάποτε μας ξίνιζε η Ανατολή και θέλαμε σαλόνια. Ιδού λοιπόν.
Να ’μαστε με τα πολύχρωμα μπαλόνια της γιορτής, σαν εκείνα τα κρύα και άψυχα αποχαιρετιστήρια κοκτέιλ που κάνουν οι ξένοι όταν σε ξαποστέλνουν στη σύνταξη. Αλλά και αυτή χλομή τη βλέπω. Ας χορέψουμε, λοιπόν, ανέμελοι και περήφανοι ένα τελευταίο βαλς, στη χοροεσπερίδα του Εσπερινού μας. Ας χορέψουμε γιατί δεν πρόκειται να κρατήσουν για πολύ ακόμα οι χοροί. Ενα ύστατο καρουζέλ, μια γλυκόπικρη λατέρνα, ένα τρυφερό νανούρισμα. Σαν φυγή προς την ατέρμονη ελπίδα.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=145413
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου