Από «επιτυχία» σε «επιτυχία» φτάσαμε στη χρεοκοπία

Ωραία. Αν κρίνουμε από την ευτυχία του πρωθυπουργού, το μέλλον φαίνεται καλύτερο για όλους μας. 

Ο κ. Παπανδρέου, που γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα μας τι ακριβώς συμφωνήθηκε στις Βρυξέλλες, μας διαβεβαίωσε πως «απαλλαχθήκαμε από τον βραχνά της χρεοκοπίας».

Οι ηγέτες της ευρωζώνης, «χαμίνια» τους είχε χαρακτηρίσει η έγκυρη γαλλική εφημερίδα «Monde», ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και αποφάσισαν γενναία μέτρα με τα οποία ...

επιτυγχάνεται η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και προστατεύεται το κοινό μας νόμισμα.

Με λίγα λόγια, έκαναν το καθήκον τους απέναντι σε έναν ισότιμο εταίρο, όπως τους ζήτησε ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Το καθήκον τους έκαναν και οι Έλληνες πολίτες. 

Όσοι δεν έμειναν άνεργοι έχασαν τουλάχιστον ένα 30% του μισθού ή της σύνταξής τους, πληρώνουν περισσότερους φόρους και δέχτηκαν να υποβαθμιστεί το βιοτικό τους επίπεδο. Το αναγνώρισε πολλές φορές και ο πρωθυπουργός. Για τελευταία φορά προχθές στο Υπουργικό Συμβούλιο είπε: «Όλα αυτά κατέστησαν εφικτά χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού».

Οι Έλληνες πολίτες έκαναν το καθήκον τους, η ευρωπαϊκή ηγεσία το ίδιο. Αν κάτι δεν πάει καλά από εδώ και μπρος, αυτή που δεν θα το έχει κάνει θα είναι η κυβέρνηση.

Το συμπέρασμα είναι εύλογο. Οι Έλληνες πολίτες έκαναν το καθήκον τους, η ευρωπαϊκή ηγεσία έκανε το δικό της και η ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως ικανοποιημένη και από τους δύο. 

Έτσι, αν δεν πάει κάτι καλά από εδώ και μπρος, αυτή που δεν θα έχει κάνει το καθήκον της θα είναι η κυβέρνηση και μόνο. Και φυσικά, θα αναλάβει μόνη της όλες τις συνέπειες μιας κοινωνικής εξέγερσης.

Δεν έχω καμία διάθεση να αμφισβητήσω την επιτυχία του κ.Παπανδρέου, αλλά πετώντας από «επιτυχία» σε «επιτυχία»καταντήσαμε να γιορτάζουμε που είμαστε η πρώτη χρεοκοπημένη χώρα της Ευρώπης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.  

«Επιτυχία» ήταν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός τον Μάρτιο του 2010,  

«επιτυχία» το Μνημόνιο 1 τον Μάιο του 2010,  

«επιτυχία» και η επιμήκυνση που αποφασίστηκε τον Μάρτιο του 2011, 

αλλά συνεχώς διολισθαίνουμε στα χειρότερα και κατρακυλάμε στον άβυσσο.

Δεν ξέρω αν ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του αντιλαμβάνονται το υψηλό ρίσκο που αναλαμβάνουν με τους πανηγυρισμούς, τις δηλώσεις περί ιστορικών αποφάσεων και τα χειροκροτήματα στο Υπουργικό Συμβούλιο. 

Ελπίζω πως δεν θα χρειαστεί να πάνε σε νέα μέτρα τους επόμενους μήνες επειδή «δεν βγαίνει ο λογαριασμός» του Προϋπολογισμού ή γιατί δεν προχωρούν οι αποκρατικοποιήσεις ή γιατί η ύφεση εξακολουθεί να υπονομεύει κάθε προσπάθεια ή γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές θα βαλτώσουν. 

Γιατί, αν χρειαστεί, δεν θα υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία. Οι ευθύνες θα είναι αποκλειστικά δικές τους. 

Οι «πέτρες» θα γράφουν το όνομά τους. Το είχε προβλέψει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. 

Μπάμπης Κούτρας, 

Πρώτο Θέμα

http://networkedblogs.com/kPe22

Μιχάλης Στυλιανού -Μακάβρια Δεξίωση περί το πτώμα Δημοκρατίας (Απάντηση στην Πρόσκληση του κ. Κ. Παπούλια)

Κύριε Πρόεδρε,

Την πρόσκλησή σας στην ετήσια δεξίωση για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας δεχόμουν με πολλήν ευχαρίστηση στις αρχές της θητείας σας.

Η προέλευσή σας από τις τάξεις του αντιχουντικού στρατοπέδου στο εξωτερικό και το γεγονός ότι περιορίσατε τον κατάλογο των προσκλήσεων στους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα και τους αμέσους συγγενείς των θυμάτων του φαινόταν να σηματοδοτεί μια ελπιδοφόρο αναστροφή από τον εκφυλιστικό κατήφορο των θεσμών. (Ο προκάτοχός σας περιλάμβανε και χουντικούς αποστράτους στους κοσμικούς καλεσμένους της επετειακής εσπερίδας του).

Είχα και εξ αυτού του λόγου χαιρετίσει, στην τότε αρθρογραφία μου, την επιλογή σας από τον κ. Κ. Καραμανλή και έφθασα μάλιστα να την κατατάσσω στους απαράγραπτους τίτλους της πρωθυπουργίας του -πλάι στην ενθάρρυνση του κυπριακού «Όχι» στο εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν, στο «όχι» που ο ίδιος αντέταξε στον Αμερικανό πρόεδρο Μπους στο Βουκουρέστι κατά της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στη προσπάθεια διεύρυνσης των οριζόντων της εθνικής μας πολιτικής με το άνοιγμα προς τη Ρωσία.

Υπέρμετρη αισιοδοξία για τις προεκτάσεις της εκλογής σας με κίνησε στον ασύγγνωστο, ως αποδείχθηκε, υποβιβασμό της σημασίας του γεγονότος που  σημάδεψε την έναρξη της θητείας σας: Στο λογίδριο με το οποίο σας ανήγγειλε την εκλογή σας, επισκεπτόμενη το ιδιωτικό σας γραφείο, η τότε  Πρόεδρος της Βουλής κ. Ψαρούδα- Μπενάκη περιέλαβε και τη πληροφορία ότι κατά την προεδρία σας μπορεί να σημειωθεί αλλαγή των συνόρων και περιορισμός της εθνικής ανεξαρτησίας…

Το ότι εσείς δεν φρικιάσατε με αυτόν τον απαίσιο χρησμό, ότι δεν αντιδράσατε και δεν ζητήσατε δημόσιες εξηγήσεις, προτού αναλάβετε να προεδρεύσετε υπό την σκιά του, ατυχώς το παρέκαμψα, αποδίδοντας αυτή την απουσία αντίδρασής σας σε παροδική διάλειψη, υπό το κράτος ιλίγγου από την αιφνίδια εκτίναξή σας στο κορυφαίο αξίωμα.

Ο χρόνος και οι εξελίξεις δεν έπαψαν όμως να διαψεύδουν, κατά τρόπο ολοένα δριμύτερο, την αφελή εκείνη διάγνωση. Με αποκορύφωμα την δεξίωση εορτασμού της Δημοκρατίας την οποία πραγματοποιείτε και φέτος, όπως άναυδος ανακαλύπτω με την πρόσκληση που μού στείλατε.

Μα είναι δυνατόν κύριε Παπούλια να καλείτε σε εορτασμό της Δημοκρατίας, υπό τη σημερινή της κατάντια στη χώρα μας;

Η ευμενέστερη ερμηνεία που βρίσκω γι’ αυτή την απίστευτη απόφαση σας είναι ότι στο χρυσοποίκιλτο κέλυφος που σας περιβάλλει, εντός ισχυρού κλοιού σωματοφυλάκων, στη σιδηρόφρακτη Ηρώδου του Αττικού (κλειστή στη κυκλοφορία τη νύχτα και τις ημέρες διαδηλώσεων), δεν έχετε φαίνεται αντιληφθεί ότι:

Προ δεκαοκταμήνου το πολίτευμα έπεσε θύμα πολιτικής πειρατείας και υφαρπαγής δι΄εξαπατήσεως.

Η χώρα έχει διαπομπευθεί διεθνώς  (από τον πρωθυπουργό και τους αυλικούς του) ως άσυλο φυγοπόνων και διεφθαρμένων, γεγονός που έχει αποθρασύνει τους τοκογλύφους «εταίρους και συμμάχους» της, με τους οποίους δεν υπήρξε άλλωστε ούτε απόπειρα, ούτε πρόθεση διαπραγμάτευσης από τους κυβερνώντες.

Ο λαός υπόκειται σε ανηλεή βομβαρδισμό προπαγάνδας οικονομικού τρόμου, συνεχώς αυτοδιαψευδόμενης αλλά και ανανεούμενης, με ατέρμονα εναλλαγή σαλπισμάτων Αρμαγεδώνα και επαγγελιών προσεχούς σωτηρίας, προκειμένου να επιτευχθεί  παράλυση των αντιστάσεων  σε μια πρωτοφανή επιχείρηση μαζικής φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και εξάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Συνταγματικός Χάρτης  βιάζεται βάναυσα (κατά τη μαρτυρία οικείων σας  κορυφαίων συνταγματολόγων και άλλων καθηγητών του Δικαίου) μέσα σε ένα σιδηρόφρακτο Κοινοβούλιο, όπου η εθνική κυριαρχία εκχωρείται σε ξένους και οι εθνικές πηγές πλούτου και βάσεις μελλοντικής εθνικής ανόρθωσης ξεπουλιούνται κοψοχρονιάς, ενώ εμπεδώνεται ξενική κατοχή υπό καθεστώς προτεκτοράτου. Και αυτά με απλή –τσίμα-τσίμα- πλειοψηφία επαγγελματιών της πολιτικής, που, ενώπιον του φάσματος της προσωπικής ανεργίας και εξαφάνισης, ενδίδουν στους εκβιασμούς ενός κλειστού κονκλαβίου διαχειριστών της διάλυσης.

Κατά την υποτροπή αυτού του «κοινοβουλευτικού» βιασμού του πολιτεύματος, στις 15 και 29 Ιουνίου, εναντίον μεγαλειώδους ειρηνικής  υπερκομματικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας και καταδίκης από εκατοντάδες χιλιάδες λαού εξαπολυθήκαν πρωτοφανούς αγριότητας πολεμικές επιχειρήσεις, με ενορχηστρωμένη δράση δυνάμεων κρούσεως κράτους και παρακράτους, σε ένα όργιο λυσσώδους βίας με ρόπαλα και καταπρόσωπο ρίψη τοξικών χημικών, εναντίον παιδιών και γερόντων, ανδρών και γυναικών, ακόμη και τραυματιών πεσμένων στο δάπεδο ή υπό περίθαλψη σε αυτοσχέδιους σταθμούς πρώτων βοηθειών.

Πολλές δεκάδες τραυματιών μεταφέρονταν αιμόφυρτοι στα νοσοκομεία με το μετρό, για να προστατευθούν από την λύσσα των δυνάμεων «προστασίας του πολίτη», Δημοσιογράφοι κακοποιήθηκαν άγρια και ένας εξ αυτών, που υποδείχθηκε ως στόχος χειροβομβίδας κρότου και λάμψης, διέφυγε τον θάνατο αλλά έμεινε διά βίου ανάπηρος -έχασε οριστικά την ακοή του και την επαγγελματική σταδιοδρομία του.

Το κέντρο της Αθήνας, σε περίμετρο πολλών χιλιομέτρων, εκάλυπτε επί ώρες πνιγηρό σύννεφο από τα χημικά καταστολής, στα οποία το Γενικό Χημείο του Κράτους εντόπισε και την περιβόητη ουσία C S, απαγορευμένη με διεθνείς συνθήκες και με τη Σύμβαση του Παρισιού, που είχε υπογράψει και η χώρα μας. (Η γερμανική κατοχή υπολείφτηκε σ’ αυτό της  «δημοκρατίας» που προεδρεύετε.)

Αυτό το όργιο βίας καταγγέλθηκε από όλους τους δικηγορικούς συλλόγους της χώρας, ενώ η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών εκίνησε αγωγές κατά του Υπουργού «Προστασίας του Πολίτη» και των ηγετών της Αστυνομίας για «την πρωτοφανή εξευτελιστική και απάνθρωπη μεταχείριση δημοσιογράφων». Με την δημόσια έκφραση συγνώμης και την επανάληψη της λέξης ντροπή συνδικαλιστικό στέλεχος των ανδρών της Αστυνομίας υποδήλωσε την αποδοκιμασία της πλειονότητας των συναδέλφων του  για την εκτροπή. Διακρινόταν άλλωστε μεταξύ των στόχων αυτής της πολεμικής επιχείρησης η δημιουργία ψυχολογικού ρήγματος μεταξύ λαού και αστυνομίας, προκειμένου να ανακοπεί και ματαιωθεί μια διαγνωσθείσα διεργασία όσμωσης, σύγκλισης και συμπαράταξης.

Τηλεοπτικά δίκτυα μετέφεραν συγκλονιστικές σκηνές αυτού του πολέμου ανά την υδρόγειο, ο Τύπος δημοσίευσε εκτενείς μαρτυρίες αυτοπτών και θυμάτων και στο διαδίκτυο παραμένουν κατατοπιστικά βίντεο για την ενημέρωσή σας.

Φοβούμαι (για λογαριασμό της άλλης πλευράς), δηλαδή διαβλέπω ότι και αυτή η χωρίς προηγούμενο από της γερμανικής κατοχής πολεμική επιχείρηση καταπτόησης και υποταγής του ελληνικού λαού στην εκχώρηση της πατρίδας του και στην υποδούλωσή του το μόνο που πέτυχε είναι να ηλεκτρίσει το
πατρογονικό ένστικτο εθνικής επιβίωσης και να οξύνει την αποφασιστικότητά του για αντίσταση και ανατροπή.

Κύριε Πρόεδρε,

Περιλαμβάνομαι στη λίστα των προσκαλουμένων στη ετήσια δεξίωσή σας προφανώς για το γεγονός ότι το 1967 αρνήθηκα να συνεχίσω τη δημοσιογραφία υπό καθεστώς χούντας και ότι στη Γαλλία, όπου αναζήτησα οικογενειακώς την προβληματική πλην ελεύθερη επιβίωση, υπό τη διεύθυνσή μου η ελληνική εκπομπή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας αναδείχθηκε σε πομπό αδέσμευτης πληροφόρησης και μηνύματος ελευθερίας σε Ελλάδα και Κύπρο.

Θα κατανοήσετε, είμαι βέβαιος, ότι αποδοχή της πρόσκλησης σας θα σήμαινε πως θα συνεόρταζα τη «Δημοκρατία μας» (!) με τον υπουργό «Προστασίας του Πολίτη», τον Πρόεδρο των παραβιάσεων του Κανονισμού της Βουλής (και της Πολεοδομίας), τους υπουργούς αρχιτέκτονες των νόμων της εθνικής απώλειας ίσως και τον πρωθυπουργό κατάλυσης του Συντάγματος με τον συνήθη αστερισμό αυλικών, μέσα σε ένα σιδηρόφρακτο προεδρικό μέγαρο, υπό την προστασία ισχυρών δυνάμεων των ΜΑΤ για την απώθηση αγανακτισμένων δημοκρατικών πολιτών και με τους επίσημους προσκεκλημένους σας να «πολιτειολογούν» για την απειλή κατά των… θεσμών που, κατ’αυτούς, αποτελούν οι εκρήξεις λαϊκής κατακραυγής τις οποίες πυροδοτούν όπου αποτολμούν να εμφανισθούν δημοσίως.

Συμμετοχή μου σ’ αυτόν τον εορτασμό μιας οικτρής παρωδίας Δημοκρατίας  - από την οποία έχει αφαιρεθεί κάθε ίχνος ουσίας, και μένουν στο ετοιμόρροπο παλκοσένικο ράκη υποκριτικής, μαδημένες περούκες, διάτρητες μάσκες  και οσμή χημικών - θα αποτελούσε ύβρη στη μνήμη χαμένων συντρόφων και απάρνηση των αρχών ολόκληρου βίου.

Ως εκ των άνω, μόνο λόγοι ευπρεπείας και σεβασμού στο αξίωμά σας με αποτρέπουν να επιστρέψω την πρόσκλησή σας, αλλά σας γνωστοποιώ την άρνησή μου να ανταποκριθώ.


                                                                        Με τη δέουσα τιμή
 http://www.elzoni.gr/html/ent/858/ent.11858.asp

Πεθαινουνε οι αξιοι...και μενουνε οι σαπιοι

Δεν σας φαινεται περιεργο που οι πολιτικοι ζουν μεχρι τα βαθεια γεραματα?Αυτοι και οι κατσαριδες,ολοι οι χρησιμοι ανθρωποι σε αυτο τον τοπο φευγουν ενας ενας,και ποιοι μας μενουν?
Κατι οραματιστες της 79ης θεσης που εχουν οραμα να μας σωσουν.
Οι γελοιοι υποτακτικοι τους που κοβουν απο παντου.
Οι δημοκρατες του κωλου που γιορταζουν καθε 24 Ιουλιου μια χαζη γιορτη.
Και ο Μητσοτακης.

Moody’s: Στην κατηγορία «περιορισμένης χρεοκοπίας» η Ελλάδα

Κατά τρεις μονάδες, σε CA από CAA1, υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας ο οίκος αξιολόγησης Moody's θέτοντας την οικονομία σε καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας, εκτιμώντας ότι η χώρα δεν θα είναι σε θέση να καταβάλει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της απέναντι στους ιδιώτες πιστωτές. Σε ανακοίνωσή του ο οίκος αξιολόγησης εξηγεί ότι η αναγγελία ενός δεύτερου σχεδίου διάσωσης και η ανταλλαγή παλαιοτέρων ελληνικών ομολόγων με νέα που το συνοδεύει, «σημαίνει ότι οι ιδιώτες πιστωτές θα έχουν απώλειες».

Υπό σκιάν της νέας υποβάθμισης θα πραγματοποιηθεί το κρίσιμο, όπως χαρακτηρίζεται ταξίδι που πραγματοποιεί στις ΗΠΑ, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, την ώρα που μετά την επίτευξη της συμφωνίας στις Βρυξέλλες για τη διαχείρηση του ελληνικού χρέους, οι πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση αυξάνονται δραστικά. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα συναντηθεί με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, τον Αμερικανό ομόλογό του Τίμοθι Γκάιτνερ και άλλους αξιωματούχους του ΔΝΤ. Εν τω μεταξύ, νέα έκτακτη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ ορίστηκε για σήμερα, πριν τη συνάντηση Βενιζέλου – Λαγκάρντ.

Αποκλειστικό θέμα της εν λόγω συνεδρίασης θα είναι σύμφωνα με πληροφορίες η ελληνική κρίση χρέους. Στις συνεδριάσεις του Ταμείου την Παρασκευή και το Σάββατο κατά τις οποίες, η Κριστίν Λαγκάρντ, ενημέρωσε τα στελέχη για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, υποστήριξε ότι «δεν δεσμεύτηκα για τίποτα», ενώ σύμφωνα με πηγές ανησυχία προκάλεσε άλλη μια δήλωσή της κατά την οποία φέρεται να είπε ότι για όλα αποφασίζουν τα μέλη του ΔΝΤ κι όχι η ίδια, κάτι που δεν ίσχυε επί Ντομινίκ Στρος Καν.

Στη συνάντηση της πάντως με τον κ. Βενιζέλο αναμένεται να συζητήσουν το ύψος της συμμετοχής του ΔΝΤ στο νέο πακέτο προς τη χώρα μας, ένα ποσό που πληφορίες θέλουν να μην ξεπερνά τα 5 δις ευρώ. Υπενθυμίζεται ότι μετά τη σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών η κ. Λαγκάρντ είχε τονίζει ότι δεν μπορεί να αποφασιστεί νέα βοήθεια εάν δεν το ζητήσει μία χώρα. Και όπως τόνισε, «η Ελλάδα δεν έχει κάνει τέτοιο αίτημα».

Επίσης, ο κ. Βενιζέλος θα συναντηθεί με τον Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, καθώς και με τον πρόεδρο της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων Τζον Κέρι, με στόχο να εξασφαλιστεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εθελοντική συμμετοχή των αμερικανικών κεφαλαίων στην επαναγορά των ελληνικών ομολόγων από την αγορά.

Πέμπτος έλεγχος και υπογραφή της δανειακής σύμβασης

Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πέμπτο έλεγχο της τρόικας και την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης που αφορά ουσιαστικά το νέο δάνειο των 36 δις ευρώ -καθώς στα109 δις ευρώ της συμφωνίας της περασμένης Πέμπτης έχουν συμπεριληφθεί τα υπόλοιπα 45 δις ευρώ του περσινού πρώτου δανείου και 28 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Τα τελευταία θα μετατραπούν σε δάνειο μόνο στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους είσπραξης εσόδων απο την πώληση της δημόσιας περιουσίας.

Σύμφωνα με την «Ελευθεροτυπία», η τρόικα αυτή τη φορά δεν θα παρακάμψει το ζήτημα και δεν θα αποδεχτεί καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μέτρων. Για το λόγο αυτό αναμένεται να φτάσει στην Αθήνα πλήθος ελεγκτών της τρόικας για να επιβλέπουν την εφαρμογή των μέτρων. Σε πρώτο πλάνο θα τεθούν μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση με έμφαση στη μείωση των Ταμείων και η διαχείριση περιουσιακών στοιχείων με πρώτη την επέκταση της σύμβασης του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και την πώληση του Καζίνου της Πάρνηθας.

Από την πλευρά του, ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει δώσει εντολή στους υπουργούς να εντατικοποιήσουν το νομοθετικό έργο, προκειμένου έως το Σεπτέμβριο να κλείσουν όλες οι επιταγές του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Στην κυβέρνηση επιθυμούν η εκταμίευση της έκτης δόσης που θα είναι η πρώτη του νέου δανείου, να εξασφαλιστεί πολύ πριν απο την 15η Σεπτεμβρίου. Εν τω μεταξύ, ο Γιώργος Παπανδρέουθα ενημερώσει αναφορικά με το νέο πακέτο τους πολιτικούς αρχηγούς με διαδοχικές συναντήσεις αλλά και την ΚΟ ομάδα του ΠΑΣΟΚ, την Τετάρτη το πρωί.

www.tvxs.gr

Πόσο μας απογοητεύεις Πρόεδρε...ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΟΥΤΣΚΙ

«Να πληρώσουν όσοι κρύβουν τα εισοδήματά τους!»
Φερέφωνο της κυβέρνησης έχει καταντήσει…
Πόσο ανεπαρκής μπορεί να είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτήν την κρίσιμη περίοδο;
Πόσο λίγος αποδεικνύεται καθημερινά ο πρώτος πολίτης της χώρας που θα έπρεπε να είναι στήριγμα και ελπίδα για τους Έλληνες που δοκιμάζονται και φτωχαίνουν καθημερινά από τις τραγικές και εγκληματικές πολιτικές τς κυβέρνησης των προδοτών…
Πόσο μας απογοητεύεις Πρόεδρε, που δεν μας προστάτεψες, που δεν υπερασπίστηκες τα δίκαια και το Σύνταγμα της χώρας όταν οι ορδές του ηλίθιου πρωθυπουργού το βιάζουν κατ’ επανάληψη, όταν ξένα κεφάλαια θέλουν να αγοράσουν τον ήλιο, τις παραλίες, τα αεροδρόμια τα λιμάνια κι εμάς τους ίδιους…
Από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων σου, όταν η Ψαρούδα-Μπενάκη σου έλεγε ότι θα περιοριστεί η εθνική κυριαρχία και η σύνορα έπρεπε να της απαντήσεις ένα περήφανο “Μολών Λαβέ”, και να γεμίσεις τις καρδιές των Ελλήνων ελπίδα και κουράγιο, ότι μπορούν να βασιστούν κάπου στις δύσκολες μέρες που έρχονται…
Σιώπησες όμως.. κι ακόμα σιωπάς…
Πόσο τραγικά λίγος είσαι Πρόεδρε της ελληνικής Δημοκρατίας!!!

Κρίμα γιατί όπως λένε τα στερνά τιμούν τα πρώτα…
http://makedonia-is-greece.blogspot.com/


Σχολιο: Να πληρωσουν και ολοι που επι τοσες δεκαετιες εκλεβαν απο τον Ελληνικο λαο μισθους 100-360 χιλιαδων ευρω τον χρονο και αντι να πληρωνουν φορο ειχαν κανει νομους που τους απαλλασαν απο αυτη την υποχρεωση,και αυτοι κλεφτες ειναι.
Με ποια λογικη ενας εργαζομενος των 12.000 τον χρονο πληρωνει 400 ευρω φορο και ενας βουλευτης των 8000 ευρω τον μηνα πληρωνει γυρω στα 300?

Νοσηλεία «do it yourself»-

Πάντα έτρεφα ένα μεγάλο θαυμασμό σε όσους απασχολούνται στο χώρο της υγείας. Μου φαίνεται πραγματικά συγκλονιστικό ότι η ζωή του άλλου κρέμεται από μια δική σου εκτίμηση ή κίνηση. Γι αυτό και διαχρονικά πίστευα και πιστεύω ότι πρέπει όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι να τυγχάνουν μιας ειδικής μεταχείρισης από την Πολιτεία για να μπορούν να αποδίδουν όπως πρέπει και με τον απαραίτητο ανθρωπισμό. 

 Μόνο που οι άνθρωποι δεν αρκούν, χρειάζεται να ασκούν το επάγγελμα τους σε ένα λειτουργικό σύστημα. Και στην Ελλάδα το σύστημα κάθε άλλο παρά ανθρωποκεντρικό και ορθολογικό είναι.

 Η παραδοξότητα του συστήματος ξεκίνησε από την πρώτη επαφή με το ΕΣΥ: Επίσκεψη σε απογευματινό εξωτερικό ιατρείο ΩΡΛ. Ραντεβού στις πέντε και μισή. Ώρα αναμονής : μιάμιση ώρα, καθώς την ίδια ώρα, με ένα μαγικό τρόπο, είχαν άλλοι 4-5 ασθενείς (παράλογο;).

 «Επείγουσα περίπτωση», είπε ο καθηγητής, «χρήζει σχετικά άμεσης επέμβασης, αλλά να τώρα έχουν περικοπεί τα χειρουργεία και θα χρειαστεί να περιμένετε περίπου ένα μήνα»….

 «Τι είναι ένας μήνας μπροστά στην αιωνιότητα», σκέφτηκα. «Δεν πειράζει για ένα μήνα ας μην αναπνέω καλά». Έτσι πέρασε ο μήνας και μια μέρα πριν την εισαγωγή μου ένας ευγενέστατος κύριος μου τηλεφώνησε και με ρώτησε χαριτωμένα «θα μας έρθετε αύριο;». «Βεβαίως» απαντώ. «Κατά τη μία το μεσημέρι» μου λέει εκείνος. «Ναι αλλά ξέρετε ο γιατρός μου έχει πει να έρθω  στις 9 για να κάνω εξετάσεις» επιμένω εγώ και εκείνος για να μη μου χαλάσει το χατίρι λέει «Ε καλά τότε, ελάτε ότι ώρα θέλετε». Λέω δεν μπορεί με τέτοια ευγένεια το ΕΣΥ έχει ξεπεράσει τον παλιό εαυτό του, τα πράγματα σίγουρα θα έχουν βελτιωθεί.

 Όμως πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου καθώς έφτασα στο γραφείο κίνησης των ασθενών του Ευαγγελισμού. Έξω το ΠΑΜΕ των γιατρών έκανε συγκέντρωση- ενημέρωση και μέσα περίπου σαράντα άτομα περίμεναν στη σειρά, να εξυπηρετηθούν από τρία ταμεία. Στη γωνία υπήρχε και ένα μηχάνημα έκδοσης αριθμών σειράς προτεραιότητας αλλά ήταν χαλασμένο. Έτσι οι δύσμοιροι ασθενείς  ή οι συγγενείς τους έπρεπε να περιμένουν όρθιοι πάνω από μια ώρα, απλώς για να γίνει η εισαγωγή τους.

 Στην υποστελέχωση και τη γραφειοκρατία ήταν τόσο εμφανής όσο και η ασυνεννοησία μεταξύ των γιατρών και του γραφείου κίνησης, αφού κάθε τρεις και λίγο επέστρεφε κάποιος που είχε εξυπηρετηθεί νωρίτερα για να διορθώσει ένα λάθος στο περιβόητο ροζ χαρτάκι.

 Όση ώρα δε, περίμεναν στη σειρά οι «παλιοί» εξυπηρετούσαν και όσους νεοεισερχόμενους στο νοσοκομείο έψαχναν να δουν  που πρέπει να πάνε και τι δικαιολογητικά χρειάζονται καθώς δεν υπήρχε κανένα σημείο ενημέρωσης του κοινού.

 Λέω, «είδες η αυτοοργάνωση των πολιτών μπορεί να κάνει θαύματα». Που να ήξερα ότι το νοσοκομείο λειτουργεί λίγο και σαν κοοπερατίβα της Σοβιετικής Εποχής?

 Η εισαγωγή έγινε και χρειάστηκε να μεσολαβήσουν αρκετές ώρες αναμονής των γιατρών οι οποίοι έπρεπε να είναι και στα επείγοντα αλλά και στους ορόφους ταυτόχρονα. (Επιβεβαιώθηκε ο καλός κύριος που μου είχε πει να μην εισαχθώ πριν τη μία το μεσημέρι).

 Με τα πολλά, έφτασε και η ώρα της επέμβασης την επόμενη μέρα. Έξω από το χειρουργείο το ρολόι ήταν σταματημένο και όση ώρα περίμενα στο φορείο για να μπω, ήλπιζα ότι τα εσωτερικά μηχανήματα του χειρουργείου θα λειτουργούσαν καλύτερα από το ρολόι. Το μαύρο χιούμορ με έφαγε μια που μόλις ξεκίνησε η διαδικασία της προετοιμασίας και ενώ με είχαν δέσει, διασωληνώσει και μου φόρεσαν μια μάσκα οξυγόνου, διαπίστωσαν ότι ένα μηχάνημα δεν λειτουργούσε σωστά και έπρεπε να περιμένουμε να φέρουν καινούργιο.

 Και εγώ όπως προανέφερα δεμένος, on line με τα μηχανήματα και με τη μάσκα που δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση το καρναβάλι της Βενετίας. Προφανώς δεν χρειάστηκε να περάσει πολύ ώρα για να με πιάσει κρίση πανικού, όσο κι αν προσπάθησα να διασκεδάσω την αναμονή, ακούγοντας τους νοσηλευτές να τσακώνονται για το ποιος δεν έρχεται στην ώρα του στο χειρουργείο και ποιος θα κάνει αναφορά στον διευθυντή και άλλα τέτοια ευτράπελα. Τελικά ο συμπαθέστατος αναισθησιολόγος κατάλαβε ότι ήταν προτιμότερο να μην περιμένω ξύπνιος το νέο εξάρτημα και ανέλαβε δράση (να είναι καλά ο άνθρωπος).

Ευτυχώς δεν είδα τι έγινε κατά τη διάρκεια της επέμβασης (αμυγδαλών, ρινικού διαφράγματος κλπ), για να σας τα γράψω. Μετά θυμάμαι να είμαι στο δωμάτιο. Δεν έχω παράπονο από θέα ήταν εξαιρετικά : φάτσα το Galaxy του Hilton και ο Υμηττός. Λίγο με το room service  υπήρξε ένα πρόβλημα καθώς μόλις ανέβηκα στο δωμάτιο έφτασε και ένας δίσκος με υπέροχα ξεροψημένα μπιφτέκια για να φάω. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς διδάκτορας στο Johns Hopkins για να ξέρει ότι ένας ασθενής στην κατάσταση μου δεν ήταν σε θέση να φάει ξεροψημένα μπιφτέκια, όπως είχε αποφασίσει η γιατρός βάρδιας.

 Έτσι ενεργοποιήθηκε το εξωτερικό catering με κρέμες και παγωτά, δηλαδή τις μοναδικές τροφές που κανονικά έπρεπε να φάω.

 Οι επόμενες ώρες πέρασαν ευχάριστα μια που κοιμόμουν, μέχρι που η φλέβα μου αυτονομήθηκε από το ορό και αποφάσισε να μετατρέψει το δωμάτιο σε σκηνικό από το Platoon.

Η φυσική αντίδραση ποια είναι; Να φωνάξεις μια νοσοκόμα, απαντά ο αδαής. Μόνο που αυτή η έκκληση δεν φέρνει αποτέλεσμα. Γι αυτό και η συμπαθής κυρία Σοφία, σύζυγος του διπλανού ασθενή, με εμπειρία 50 ημερών στο Ευαγγελισμό, έσπευσε να αναλάβει δράση για τη διαχείριση της κρίσης. Μετά από ένα τέταρτο (με το ρολόι) ενεφανίσθη νοσοκόμα λέγοντας «μα δεν έχετε μερικές γάζες να μου δώσετε, πως θα κάνω τη δουλειά μου;». Αφού της δώσαμε τις γάζες που είχαμε αγοράσει από το φαρμακείο ήρθε η επόμενη ατάκα: «Οινόπνευμα δεν έχετε;». Έλα που για οινόπνευμα δεν είχαμε προνοήσει…. Εκεί λειτούργησε ξανά η κοοπερατίβα και η κυρία Σοφία μας εφοδίασε με οινόπνευμα.

 Και φυσικά όταν ήταν η ώρα αλλαγής του ορού η τοποθέτηση της νοσοκόμας ήταν «μα καλά δεν ξέρετε να αλλάξετε έναν ορό;». Ε λοιπόν ΟΧΙ δεν ξέρω να αλλάζω ορό, με συγχωρείτε που δεν έκανα ένα ταχύρυθμο τμήμα νοσηλευτικής πριν μπω στο νοσοκομείο!

 Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν δύο ώρες αναμονής έξω από το γραφείο του χειρουργού για να δοθεί το πράσινο φως για το εξιτήριο. Υπήρξε βεβαίως και μια περιπετειώδης εξαγωγή γαζών από τη μύτη μου όπου ο χειρουργός επι ματαίω καλούσε κάποιο βοηθό ή μια νοσηλεύτρια να τον συνδράμει με αποτέλεσμα τελικά να  μοιραστούμε τη δουλειά (κράτα εσύ εδώ και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες) ….

 Περιττό να σας πω ότι η γραφειοκρατία του να βγεις από το νοσοκομείο είναι μεγαλύτερη από αυτή του να μπεις μια που πρέπει εκτός των άλλων και να πληρώσεις, ενώ, άκουσον – άκουσον, οι υπηρεσίες του νοσοκομείου δεν έχουν όλες το ίδιο ωράριο. Στη δική μου περίπτωση, η διαδικασία εξόδου διήρκεσε μιάμιση ώρα από γραφείο σε γραφείο.

 Δεν μπορώ να πω ότι στις 48 ώρες που έμεινα στον Ευαγγελισμό δεν είδα πρόθυμους και ευγενείς γιατρούς και νοσηλευτές, θα ήταν πολύ άδικο.

Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι που λειτουργούν με πραγματική αυταπάρνηση και κυρίως ανθρωπισμό. Φοβάμαι όμως ότι μάλλον δεν είναι η πλειοψηφία.

Όσοι νοσηλεύθηκαν περισσότερες μέρες από εμένα έχουν άπειρες ιστορίες να διηγηθούν για χειρουργούς που συναντούν τους συγγενείς ασθενών σε μυστικά δωματιάκια για να πάρουν το φακελάκι, για γιατρούς που επιδεικνύουν εκδικητική αδιαφορία σε ασθενείς που δεν πλήρωσαν, για πλήρως αδιάφορες ή ανίκανες νοσηλεύτριες και πολλά άλλα παρόμοια.

 Ωστόσο το θέμα δεν είναι εκεί.

Η ουσία είναι ότι το ΕΣΥ φέρνει στα όρια τους και όσους το υπηρετούν και τους ασθενείς που το πληρώνουν χρυσό χωρίς να απολαμβάνουν αντίστοιχες υπηρεσίες.

Αυτή τη δύσκολη εξίσωση καλούνται να λύσουν οι διοικούντες της Υγείας και ο φόβος μου είναι η περικοπή κονδυλίων, λόγω κρίσης, μάλλον δεν βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση. 

http://www.ellispoint.gr

Το ελληνικό ολοκαύτωμα για το οποίο όλοι κάνουν πως δεν γνωρίζουν! (Σπάνιο οπτικό ντοκουμέντο)

Το ελληνικό ολοκαύτωμα από την γερμανική βαρβαρική θηριωδία, και η προσπάθεια αφανισμού του ελληνισμού που προκάλεσαν οι σημερινοί μας οικονομικοί διώκτες και άρπαγες, για το οποίο όλοι κάνουν πως δεν γνωρίζουν, και προτιμούν φορώντας το σκουφάκι να εορτάζουν μόνο το Εβραϊκό.

Αν δεν μετανοήσουμε σαν έθνος και δεν μας ελεήσει ο Θεός, το ίδιο θα συμβεί και σήμερα με τα δικά μας παιδιά από τους ίδιους βαρβάρους, οι οποίοι μαγάρισαν από την πρώτη στιγμή την ελληνική ανεξαρτησία και τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 και μας καταδιώκουν μέχρι σήμερα.

Για όσους έχουν μάθει να ζουν σε ένα γυάλινο κόσμο, ας μην το δουν γιατί περιέχει σκηνές σκληρές από την ζωή και τον θάνατο των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας.

http://logioshermes.blogspot.com

Σχολιο:Η Κατοχη που ετοιμαζουν ειναι χειροτερη απο εκεινη του΄40

Selective democracy

Της Μαρίας Λούκα

Τα σύγχρονα ρεύματα της γλωσσολογίας και της κοινωνικής θεωρίας υποστηρίζουν ότι η γλώσσα δεν είναι ένα στατικό εργαλείο επικοινωνίας ,αλλά μια δομή που παράγει και αναπαράγει την πραγματικότητα. Μ’ αυτή την έννοια οι λέξεις που κάθε φορά επιλέγονται, έχουν εξαρχής ενσωματωμένο θετικό ή αρνητικό φορτίο, ώστε να προκαλέσουν να ανάλογα συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν κοινωνικές στάσεις. Βέβαια, όταν οι συμπυκνώσεις νοημάτων απαιτούν παραπάνω από μία λέξη πχ ένα ουσιαστικό και έναν επιθετικό προσδιορισμό, το ποιά από τις δύο θα επιδράσει καταλυτικά στη διαδικασία της σημασιοδότησης , δεν είναι αυτονόητο αλλά σημείο τομής πολλών και συχνά πολλαπλών παραμέτρων. Αν δηλαδή προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό «επιλεκτική» στο ουσιαστικό «χρεοκοπία» για να μη προκαλέσουμε πανικό στους πολίτες και στις αγορές , μάλλον δε θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε κανέναν από τους δύο. Παραμένει χρεοκοπία. Αν προσθέσουμε τον ίδιο προσδιορισμό στο ουσιαστικό «δημοκρατία», το νόημα που προκύπτει μεταστρέφεται εντελώς. Δεν είναι πλέον δημοκρατία. Και προκαλείται πανικός. Στους πολίτες τουλάχιστον. Οι αγορές δε νοιάζονται για κάτι τέτοια.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την «επιλεκτική δημοκρατία» για να αποφύγουμε του όρους «γενικευμένη κρατική βαρβαρότητα» ή «κίνδυνος εκτροπής». Όχι για την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων ενάντια στο Μνημόνιο τον τελευταίο χρόνο με κορύφωση το 48ωρο του τρόμου στις 28 και 29 Ιούνη. Έχει επισημανθεί σ’ ένα βαθμό, έστω και μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα του πολύ βολικού αλλά εντελώς ανυπόστατου επιχειρήματος των «επεισοδίων» που άρθρωσε η πλειονότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Να μιλήσουμε φωτογραφικά κάπως, μέσα από στιγμιότυπα  δεν καταφέρνουν να περάσουν το άκαμπτο φίλτρο της δημόσιας συζήτησης.  Εκεί που το σπάσιμο ενός μαρμάρου έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια μπορεί να αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα, ενώ η απώλεια της ακοής ενός δημοσιογράφου, του Μανώλη Κυπραίου,  από τη βίαιη αντιμετώπιση της Αστυνομίας να παραμένει ένα αθέατο γεγονός.
Στιγμιότυπο Νο 1: Το βράδυ της Τετάρτης 29 Ιουνίου, ο απολογισμός έγραφε εκτός από τα σχεδόν 3000 χημικά που μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε θάλαμο αερίων, εκατοντάδες τραυματίες, δεκάδες προσαγωγές και 18 συλλήψεις. Οι συλληφθέντες αφού τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με τη γνωστή μεθοδολογία του καρμπόν κατηγορητηρίου βασισμένου στις καταθέσεις μόνο των αστυνομικών που τους συνέλαβαν, αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Όλοι εκτός από έναν στο οποίο επιβλήθηκε χρηματική εγγύηση ύψους 70.000 ευρώ, όσα δηλαδή ζητήθηκαν και από την Αικατερίνη Πελέκη , τη συμβολαιογράφο ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής , αυτό του Βατοπεδίου και σίγουρα πολύ περισσότερα από τις 15.000 ευρώ που κατέβαλλε ο Ανδρέας Δημόπουλος – εκ των οργανωτών του παράνομου στοιχήματος. Έτσι , λοιπόν επιχειρείται αφενός η οικονομική εξόντωση του διαδηλωτή και του οικείου του περιβάλλοντος και αφετέρου λειτουργεί παραδειγματικά στην κατεύθυνση της αποτροπής του κόσμο από τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Αφού δεν πέτυχαν το σκοπό τους τα δακρυγόνα, το ξύλο και οι συλλήψεις έπρεπε να ληφθούν οικονομικά μέτρα. Άσε που αποτελεί κι έναν τρόπο για να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Οι μαθητευόμενοι μάγοι του Υπουργείου Οικονομικών θα μπορούσαν να τον ενσωματώσουν σε μια από τις επόμενες επικαιροποιήσεις του Μνημονίου.

Στιγμιότυπο Νο 2: Παρασκευή 8 Ιουλίου, στο Πολυτεχνείο γίνεται συναυλία οικονομικής ενίσχυσης στο αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο 98FM. Κάποια στιγμή προκαλείται ένταση με την Αστυνομία , η οποία προχωρά στην καθιερωμένη πρακτική της ρίψης χημικών και ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί. Ο 22χρονος Χ.Κ. έκανε το ίδιο, μόνο που είχε την ατυχία στο δρόμο του να συναντήσει μια διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία αφού τον ξυλοκόπησε άγρια στη συνέχεια τον συνέλαβε. Απ’ αυτή τη «συνάντηση» υπέστη σοβαρές σωματικές βλάβες όπως κάταγμα στο μέσο του κρανίου, βαθύ σκίσιμο του δέρματος στο κεφάλι, ένα σπασμένο δόντι, εκδορές στο πρόσωπο και τα αυτιά, κάταγμα στον αγκώνα και την ωμοπλάτη, βαθύ τραύμα στα πόδια, εξάρθρωση γονάτου, πολλαπλά και μεγάλης έντασης  χτυπήματα από γκλοπ στα πλευρά και την πλάτη, τα οποία προκάλεσαν νεφρική ανεπάρκεια. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η ανακρίτρια όταν ολοκλήρωσε την ανακριτική διαδικασία ενόσω ο ίδιος νοσηλευόταν φρουρούμενος στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού , διέταξε την προφυλάκιση του.  Αυτή που δε βρέθηκε κανένας ανακριτής να διατάξει για τον Φόλκερ Γουνγκ, πρώην πρόεδρο της ελληνικής Siemens για μια υπόθεση που έχει χαρακτηριστεί από την Αμερικάνικη Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ως «η μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς στην ιστορία των παγκόσμιων αγορών».  Το έργο το χουμε ξαναδεί, με το παιδί με τα πράσινα παπούτσια, το Θοδωρή Ηλιόπουλο, το Μάριο Ζέρβα και αρκετούς ακόμα. Εξακολουθεί να μην είναι ευχάριστο.

Στιγμιότυπο Νο 3: Παρασκευή 15 Ιουλίου ο 27χρονος πακιστανός μετανάστης Μπαμπερ Χαν κρατούμενος υπό διοικητική απέλαση στα κρατητήρια του Ελληνικού παραπονιέται από το πρωί ότι νιώθει έντονους πόνους και από το ιατρείο του χορηγούν παυσίπονα. Αργότερα λιποθυμά και καλούν ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χαρακτηρίζοντας το «ως περιστατικό λιποθυμίας». Όταν έφθασε το ασθενοφόρο ήταν ήδη νεκρός. Οι συγκρατούμενοι του διαμαρτύρονται χτυπώντας τα κάγκελα των κελιών για την εγκληματική αμέλεια. Εισβάλλουν τα ΜΑΤ, βγάζουν έξω 8 απ’ αυτούς τους οποίους κατονομάζουν πρωτεργάτες και τους ξυλοκοπούν δημοσίως. Στη συνέχεια οδηγούνται στο εισαγγελέα που τους απαγγέλει βαριές κατηγορίες όπως στάση κρατουμένων, απόπειρα απόδρασης, απόπειρα εμπρησμού κλπ. Business as usual. Ακόμα ένας μετανάστης χάνει τη ζωή του στα κολαστήρια της «ελληνικής δημοκρατίας». Οι ευθύνες στο αρχείο. Η αντίσταση των κρατουμένων σε δίκη. Την ίδια μέρα 40 άτομα με κράνη και κουκούλες, εξοπλισμένα με μαχαίρια και ρόπαλα επιτέθηκαν σε μετανάστες στο Νέο Κόσμο τραυματίζοντας σοβαρά 4 απ’ αυτούς. Οι αστυνομικοί όταν κατέφθασαν μετέφεραν τους αιμόφυρτους μετανάστες στο ΑΤ Νέου Κόσμου. Για παροχή πρώτων βοηθειών προφανώς! Εκεί η μοναδική ποινικά κολάσιμη πράξη που διαπίστωσαν ως προς τα γεγονότα ήταν ότι δύο από τους μετανάστες δεν είχαν χαρτιά με αποτέλεσμα ο πιο σοβαρά τραυματισμένος μετανάστης να νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό φρουρούμενος και με χειροπέδες. Τι να πρωτοκάνει και η Αστυνομία; Πόσους πολίτες να προστατέψει; Προστατεύει τους «συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ», όχι όμως και τους μετανάστες. Αυτοί εξάλλου είναι καταδικασμένοι να μην εμπίπτουν καν στην κατηγορία του πολίτη.

Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Είναι μερικά μόνο περιστατικά, από τα πιο πρόσφατα και πλέον αόρατα , που οι διαφορετικές εμπειρίες και τα προσωπικά βιώματα της καταστολής συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα της «επιλεκτικής δημοκρατίας». Τη μοναδική ίσως εκδοχή «δημοκρατίας» που συνάδει με την «επιλεκτική χρεοκοπία». Η υλοποίηση των ακραίων νεοφιλελεύθερων σχεδιασμών δεν προχωρά τόσο στη βάση της απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης – την έχει απολέσει προ πολλού η κυβέρνηση – αλλά στη βάση της τρομοκρατίας. Η γραμμή είναι περικοπές παντού, σε μισθούς , συντάξεις, δημοκρατικά δικαιώματα. Η μηδενική ανοχή έχει ως υπόβαθρο τη μηδενική πολιτική και το Μνημόνιο της λιτότητας προϋποθέτει ένα «Μνημόνιο βίας και αίματος». Μ’ αυτή την έννοια οποιοδήποτε εγχείρημα αντίστασης και αμφισβήτησης πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή. Συνολική τώρα, όχι επιλεκτική.
http://www.thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=5378

Στη δημοκρατία, οι ντόπιοι έχουν την τελευταία κουβέντα

	Ο Ντάνι Ρόντρικ είναι καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Χάρβαρντ, ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους  στον πλανήτη και ειδικός σε θέματα ανάπτυξης και παγκοσμιοποίησης. Με αφορμή το τελευταίο  κείμενό του για την Ελλάδα, που παρουσιάζουμε παρακάτω, του ζητήσαμε και μία επιπλέον απάντηση - την οποία και θα βρείτε στο τέλος του εξαιρετικού του κειμένου "The Greek crisis is the result of trying to shield bankers and bondholders while asking workers, retirees and taxpayers to pay the bill"   (Dani Rodrik) Η Ελλάδα μοιάζει να κέρδισε λίγο χρόνο με το νέο πακέτο βοήθειας αλλά η χώρα δεν έχει ξεφύγει  τον κίνδυνο. Mένει να δούμε αν οι  πολιτικές μεγαλύτερης λιτότητας που υποσχέθηκε ο Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, θα αποδειχτούν πολιτικά αποδεκτές και εφαρμοστέες. Η ιστορία προσφέρει έδαφος για σκεπτικισμό. Στη δημοκρατία, όταν οι χρηματαγορές και οι ξένοι πιστωτές  συγκρούονται με τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς και τη μεσαία τάξη, συνήθως οι ντόπιοι έχουν την τελευταία κουβέντα. Η έξοδος της Βρετανίας από τον Κανόνα του Χρυσού το 1931 παραμένει το ιστορικό ορόσημο. Αφού έκανε το λάθος και αποκατέστησε την ισοτιμία του χρυσού σε ένα επίπεδο που άφησε την οικονομία απελπιστικά μη-ανταγωνιστική, η Βρετανία αντιμετώπισε πολλά χρόνια αποπληθωρισμού και αύξησης της ανεργίας. Βιομηχανίες όπως αυτή του άνθρακα, του ατσαλιού, και η ναυπηγική βιομηχανία χτυπήθηκαν σκληρά και οι  μάχες με τους εργάτες  ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Ακόμα και όταν η ανεργία έφτασε στο 20% η Τράπεζα της Αγγλίας ήταν υποχρεωμένη να διατηρεί υψηλά επιτόκια προκειμένου να αποφευχθεί μαζική εκροή χρυσού. Σταδιακά, η αυξανόμενη πίεση των χρηματαγορών ώθησε τη χώρα εκτός χρυσού τον Σεπτέμβριο του 1931. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η οικονομική «εντιμότητα» οδηγούσε την πραγματική οικονομία στο να υποφέρει υπό τον Κανόνα του Χρυσού. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν η ίδια η Βρετανία, που είχε γίνει περισσότερο δημοκρατική: η εργατική τάξη είχε συνδικαλιστεί, το δικαίωμα ψήφου είχε επεκταθεί σε τετραπλάσιο μέρος του πληθυσμού από ότι πριν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης  έφερναν πλέον στη δημοσιότητα την κακή οικονομική κατάσταση των απλών ανθρώπων – ενώ ταυτόχρονα ένα σοσιαλιστικό κίνημα περίμενε να αποκτήσει φτερά. Παρά τα ένστικτά τους, οι κεντρικοί τραπεζίτες και τα πολιτικά αφεντικά τους κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να παραμένουν ανεπηρέαστοι από τις συνέπειες της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι και οι επενδυτές κατανοούσαν την κατάσταση. Αμέσως μόλις οι χρηματαγορές άρχισαν να αμφισβητούν την αξιοπιστία και την αφοσίωσης της κυβέρνησης σε μια σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, μετατράπηκαν σε αποσταθεροποιητική δύναμη. Με τη πρώτη υποψία ότι τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς οι επενδυτές και οι καταθέτες απέσυραν τα χρήματά τους και έστειλαν το κεφάλαιο εκτός της χώρας, προκαλώντας έτσι την κατάρρευση του νομίσματος. Αυτό το έργο επαναλήφθηκε στην Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ο κεντρικός μοχλός της οικονομικής στρατηγικής της Αργεντινής μετά το 1991 ήταν η Μετατρεψιμότητα, ο νόμος που σύνδεσε νομικά την ισοτιμία του πέσο με το δολάριο των ΗΠΑ σε αναλογία ένα-προς-ένα,  εξαλείφοντας και κάθε περιορισμό κίνησης των κεφαλαίων. Ο υπουργός Οικονομίας της Αργεντινής, Domingo Cavallo, οραματίστηκε τον Μετατρεπτικό Νόμο ως μια μηχανή ανάπτυξης για την οικονομία. Η στρατηγική αυτή λειτούργησε στην αρχή φέρνοντας την πολυπόθητη σταθερότητα των τιμών, όμως μέχρι το τέλος της δεκαετίας ο εφιάλτης επέστρεψε και εκδικήθηκε την Αργεντινή. Η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση και η υποτίμηση του νομίσματος της Βραζιλίας στις αρχές του 1999 έκαναν το σκληρό πέσο σοβαρά υπερτιμημένο.  Εμφανίστηκαν αμφιβολίες για την ικανότητα της Αργεντινής να ανταπεξέλθει στο πολλαπλασιασμένο εξωτερικό χρέος, η εμπιστοσύνη των αγορών κατέρρευσε και σε ελάχιστο χρόνο η πιστοληπτική ικανότητά της υποχώρησε κάτω από ορισμένων αφρικανικών χωρών. Τελικά αυτό που σφράγισε το μέλλον της Αργεντινής δεν ήταν η έλλειψη της πολιτικής βούλησης αλλά η αδυναμία εφαρμογής των ολοένα και πιο επίπονων μέτρων. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση της Αργεντινής ήταν διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη σχεδόν με το σύνολο του εκλογικού σώματος - τους δημόσιους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, τους καταθέτες των τραπεζών και τις επαρχιακές κυβερνήσεις- προκειμένου να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των ξένων πιστωτών. Οι επενδυτές όμως γίνονταν όλο και πιο δύσπιστοι σχετικά με το αν η Αργεντινική Βουλή, οι επαρχίες και οι απλοί άνθρωποι θα ανέχονταν τις πολιτικές λιτότητας που απαιτούνταν προκειμένου να συνεχιστεί η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους. Όσο οι μαζικές διαδηλώσεις εξαπλώνονταν αποδεικνυόταν ότι οι ανησυχία τους ήταν δικαιολογημένη. Όταν η Παγκοσμιοποίηση συγκρούεται με την εσωτερική πολιτική η έξυπνη κίνηση είναι να βάλεις τα λεφτά σου στην τοπική ομάδα. Ίσως να υπάρχει και άλλος δρόμος. Ας δούμε την Λετονία, η οποία βρέθηκε πρόσφατα αντιμέτωπη με οικονομικές δυσκολίες παρόμοιες με αυτές που αντιμετώπισε η Αργεντινή πριν από μία δεκαετία. Η Λετονία είχε ραγδαία ανάπτυξη από το 2004, οπότε και εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που βασίστηκε σε μεγάλης κλίμακα εξωτερικό δανεισμό και σε μια εγχώρια φούσκα ακινήτων. Κατέληξε με ένα μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και ένα εξωτερικό χρέος που κυριολεκτικά ήταν ανάλογο με αυτό της Ελλάδας. Όπως ήταν αναμενόμενο η παγκόσμια οικονομική κρίση και η απότομη αντιστροφή της ροής κεφαλαίων το 2008 άφησε εκτεθειμένη την οικονομία της Λετονίας. Ο υπέρογκος δανεισμός έφερε κατάρρευση στις τιμές των ακινήτων, η ανεργία αυξήθηκε στο 20% το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18% το 2009. Το Ιανουάριο του 2009 η χώρα ήρθε αντιμέτωπη με τις χειρότερες ταραχές από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Λετονία είχε σταθερή νομισματική ισοτιμία και ελεύθερη ροή κεφαλαίων όπως ακριβώς και η Αργεντινή. Το νόμισμά της είχε προσδεθεί στο ευρώ το 2005. Σε αντίθεση με την Αργεντινή όμως οι πολιτικοί της χώρας τα κατάφεραν χωρίς να υποτιμήσουν το νόμισμά τους και χωρίς να περιορίσουν τη ροή των κεφαλαίων. Αυτό που φαίνεται να άλλαξε την ισορροπία πολιτικού κόστους και οφέλους ήταν η προοπτική της επίτευξης του στόχου -γη της επαγγελίας- για την ένταξη στην ευρωζώνη που απαιτούσε τη χάραξη συγκεκριμένης πολιτικής. Η σταθερότητα αυτή αύξησε την αξιοπιστία της χώρας παρόλο το πολύ υψηλό οικονομικό και πολιτικό κόστος. Η Ελλάδα θα γίνει η επόμενη Αργεντινή ή Λετονία; Τα οικονομικά στοιχεία δεν είναι ενθαρρυντικά. Αν η ελληνική οικονομία δεν ανακάμψει, το να προσθέσει επιπλέον χρέος θα είναι μόνο προσωρινά ανακουφιστικό αφού στο τέλος θα απαιτείται ακόμα περισσότερη λιτότητα. Και όσο η εγχώρια αγορά παραμένει σε ύφεση οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, - η ιδιωτικοποίηση και η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και υπηρεσιών- είναι απίθανο να φέρουν την απαιτούμενη ανάπτυξη. Η εμπειρία της Βρετανίας του μεσοπολέμου, της Αργεντινής και της Λετονίας δείχνουν πως η πολιτική είναι αυτή που καθορίζει τελικά το αποτέλεσμα. Για να έχει κάποια τύχη το ελληνικό πρόγραμμα, η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει  να κάνει μια μνημειώδη προσπάθεια προκειμένου να πείσει στο εσωτερικό της χώρας ότι τα επίπονα οικονομικά μέτρα είναι το τίμημα για ένα καλύτερο αύριο και όχι απλά ένα μέσο για την ικανοποίηση των εξωτερικών πιστωτών. Υστερόγραφο: Μια ερώτηση στον Ντάνι Ρόντρικ ThePressProject: Would it be better for the ordinary person to bite the bullet and try to go Latvian? Exiting the eurozone to monetize (with caution) the debt and devalue, seems less bad option than go Latvian just for a hard currency (Θα ήταν καλύτερο για τον απλό άνθρωπο να υπομένει και να προσπαθήσει να κάνει ό,τι οι Λετονοί; Η έξοδος από το Ευρώ, φαίνεται λιγότερο κακή επιλογή από το να υπομένει κανείς για χάρη ενός σκληρού νομίσματος - που δεν του αφήνει καθόλου περιθώρια δικής του νομισματικής πολιτικής) Dani Rodrik: That΄s my view too, but this is something that the Greek people must decide. Economists can only clarify the tradeoffs (Αυτή είναι και η δική μου άποψη, αλλά η συγκεκριμένη απόφαση ανήκει στον Ελληνικό Λαό. Οι οικονομολόγοι μπορούν μόνο να αποσαφηνίσουν τα υπέρ και τα κατά.) - Σε ερώτηση που του υποβλήθηκε,  ότι ουσιαστικά συνιστά κάτι (έξοδο από το ευρώ) που δεν προβλέπεται από τη νομολογία της Ε.Ε., ο Ντάνι Ρόντρικ απάντησε: "Never underestimate the creativity of lawyers, pushed by politicians".
	Κουνήσου από τη θέση σου! http://www.thepressproject.gr/index.php?l=4989

Μας θέλουν χρεωμένους…

 

του Κώστα Ροδινού

 «O ελληνικός λαός απαλλάχθηκε από τον βραχνά της χρεοκοπίας», δήλωσε, χωρίς αιδώ, ο κ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο. Υποτίθεται ότι από τον βραχνά αυτό απαλλαχθήκαμε  με  το Μνημόνιο.  Τι μεσολάβησε και πρέπει  ν’ απαλλαγούμε, εκ νέου;

Κατ’ αρχήν μεσολάβησαν 14 μήνες καταστροφικής διακυβέρνησης. Ό,τι σχεδίασαν έπεσε έξω. Ό,τι εφήρμοσαν δεν έφερε αποτελέσματα. Ο προϋπολογισμός  εκτός στόχων, η ανεργία καλπάζει, η ύφεση αντί να ρηχαίνει, όπως κόμπαζε ο πρώην πλέον υπουργός οικονομικών, βαθαίνει και το χρέος διογκούνται, αντί να μειώνεται. Και όλα αυτά παρά τη δρακόντεια φορολογία και τις οριζόντιες περικοπές. Θα ζητήσει κάποιος, επιτέλους, συγνώμη για μια πολιτική, που ενώ ο λαός υποβάλλεται σε θυσίες, δεν φέρνει αποτελέσματα;

Γιατί πανηγυρίζουν;

Έμαθα ότι οι υπουργοί  υπεδέχθησαν τον  πρωθυπουργό χειροκροτούντες!  Όπως αρμόζει σε μια κωμική παράσταση! Αντί να κομπορρημονούν, ας μας εξηγήσουν:  Ένα χρόνο τώρα μας λένε ότι «αυτό είναι το μνημόνιο και δεν επιδέχεται διαπραγμάτευσης»!  Και τι έκαναν στη Σύνοδο Κορυφής οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Μείωσαν το επιτόκιο δανεισμού, επιμήκυναν τον χρόνο αποπληρωμής, μας έδωσαν και περίοδο χάριτος!

Αν είχαμε μια κυβέρνηση, που θα διαπραγματευόταν σοβαρά,  μπορεί και να μας δάνειζαν με τα επιτόκια της ….Γερμανίας!!! Άρα κάποιος μας δούλευε όλο αυτόν τον καιρό! Και συκοφαντούσαν τον Σαμαρά που από πέρυσι φωνάζει για την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης.

Στοιχηματίζω από τώρα, το υβριδικό αυτοκίνητο του κ. Παπανδρέου, ότι το Φθινόπωρο (αν είναι ακόμα στην εξουσία) θα μειώσουν και τους φορολογικούς συντελεστές!

Στοιχηματίζω, επίσης, ότι η προτεραιότητα από πλευράς ΕΕ θα δοθεί στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις για την ταχύτερη επανεκκίνηση της οικονομίας. Να θυμίσω, ότι σχεδόν δυό χρόνια στην εξουσία και ο κ. Παπανδρέου μόνο …γκάφες έχει να επιδείξει στον τομέα της ανάπτυξης!

Μείωση του χρέους

Πανηγυρίζουν, λέει, γιατί πέτυχαν τη μείωση του χρέους! Μάλιστα! Αλλά ποια μείωση;

Ο  Σαρκοζί μίλησε για περιορισμό του  χρέους κατά 24% του ΑΕΠ, δηλαδή  54 δις  ευρώ!

Ο κ. Παπανδρέου εκτίμησε  τη μείωση του χρέους στα 26 δις ευρώ.

Ο  κ. Βενιζέλος  δεν  έδωσε συγκεκριμένη απάντηση!

Τελικά πόσο μειώνεται το χρέος μας; Α, Β ή δεν ξέρω, δεν απαντώ; Για να ξέρουμε γιατί μιλάμε. Και πώς θα προέλθει  αυτή η μείωση; Από τη συμμετοχή των ιδιωτών, το μειωμένο επιτόκιο, ή από την «αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου», η οποία μάλιστα κατά την κα Μέρκελ είναι και πολύ μεγάλη; Γιατί μπορεί στο τέλος όλη η μείωση, αν προέλθει, να είναι από την εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου!

Το χρέος μας δεν μειώθηκε αυτομάτως. Μπορεί να μειωθεί, αν συντρέξουν κάποιες προϋποθέσεις. Στο αν βρισκόμαστε  ακόμα!

 Πως  μειώνεται το χρέος;

Να το εξηγήσουμε απλά. Για να μειωθεί το δημόσιο χρέος, πρέπει  ν’ αρχίσουμε να παράγουμε πλεονάσματα. Όσο παράγουμε ελλείμματα, αυξάνεται το χρέος.

Με την πολιτική του κ. Παπανδρέου, το ελληνικό δημόσιο χρέος  έφτασε σήμερα περίπου στο  160% του  ΑΕΠ (και βγαίνει αυξανόμενο).  «Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται 25 χρόνια για να το επαναφέρει στα όρια του Μάαστριχτ (60%). Αν το πραγματικό επιτόκιο στο ελληνικό χρέος ήταν 4% (περίπου αυτό που πληρώνει για την έκτακτη βοήθεια που δέχτηκε), και το ΑΕΠ της αυξάνονταν κατά 2% (μέσο όρο), θα χρειάζονταν ένα πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ύψους 5.7% για κάθε χρόνο στα επόμενα 25 χρόνια.  Αυτό θα ήταν ένα αβάσταχτο βάρος, και θα καταδίκαζε την Ελλάδα σε μόνιμη ύφεση και σε κοινωνικές αναταραχές….

Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: Το χρέος της Ελλάδας πρέπει να μειωθεί. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με δυο τρόπους. Ή να μειωθούν αισθητά τα επιτόκια που πληρώνει η χώρα, ή να μειωθεί η ονομαστική αξία του χρέους της. Ακόμη και με γερμανικού τύπου επιτόκια, η Ελλάδα θα χρειάζονταν πλεόνασμα 2% του ΑΕΠ της, κάτι που είναι δύσκολο. Και με την ονομαστική αξία του χρέους της αναλλοίωτη, η ψυχολογική διάθεση όπως και οι επενδύσεις θα συνέχιζαν να είναι χαμηλές.

Η εναλλακτική λύση είναι να μειωθεί η ονομαστική αξία του ελληνικού χρέους. Η απαιτούμενη μείωση είναι σημαντική. Το σβήσιμο του μισού δημόσιου χρέους, θα το άφηνε στο 80% του ΑΕΠ, ποσοστό υψηλότερο απ αυτό της Ισπανίας.

Η οποιαδήποτε συζήτηση για «κουρέματα» των ιδιωτών επενδυτών, πυροδοτεί φόβους για μετάδοση της κρίσης. Οι αγορές όμως ήδη θεωρούν πιθανή μια ελληνική χρεοκοπία.  Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν εδώ και πολύ καιρό χαρακτηρίσει τα ελληνικά ομόλογα ως σκουπίδια, και σήμερα κάνουν κάτι ανάλογο σε αυτά της Πορτογαλίας, και της Ιρλανδίας. Τα αυξανόμενα σπρέντς των Ισπανών και των Ιταλών, αποδεικνύουν πως η μεταδοτικότητα άρχισε ήδη, ακόμη και χωρίς μια επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας.

Η ΕΕ ελπίζει πως ο μηχανισμός έκτακτης στήριξης θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αγοράσει η ίδια με έκπτωση το χρέος της στη δευτερογενή αγορά. Η εμπειρία όμως του παρελθόντος μας δείχνει πως αυτό δεν είναι πανάκεια. Ο λόγος είναι απλός. Όσο μειώνεται το χρέος, η τιμή του αυξάνεται στη δευτερογενή αγορά, μειώνοντας έτσι τα  όποια οφέλη του δανειολήπτη. Η καλύτερη λύση θα ήταν να ανταλλαγούν τα παλιά ελληνικά ομόλογα με ευρωομόλογα, στηριζόμενα από την εμπιστοσύνη ολόκληρης της ευρωζώνης.»Παρέθεσα αυτήν επιχειρηματολογία γιατί είναι ενός ανθρώπου που ξέρει καλύτερα πολλών άλλων.http://www.antinews.gr/2011/07/23/114407/

 Απλώς μετέθεσαν το πρόβλημα για αργότερα!

Στο Συμβούλιο Κορυφής δόθηκε μια πολιτική λύση. Είτε επειδή  δεν μπορούσαν, είτε δε ήθελαν, είτε φοβόταν να λύσουν το  πρόβλημα, το …μετέθεσαν στις καλένδες!

«Το ελληνικό Δημόσιο ξαλαφρώνει μέχρι το 2020 από τα χρεολύσια που θα έπρεπε να πληρώσει κατά τις λήξεις των ομολόγων αξίας 135 δισ. ευρώ που έχουν στα χέρια τους οι ιδιώτες.

Από την άλλη ξαλαφρώνει και από τις εξοφλήσεις των δανείων του Μηχανισμού (Ε.Ε. και ΔΝΤ), καθώς και αυτά μεταφέρονται τουλάχιστον μετά από 15 χρόνια, δηλαδή μετά το 2026.

Το χρέος μεταφέρεται στο μέλλον και δεν επιλύεται το πρόβλημα.

Οσο δε για τα δυο νέα δάνεια συνολικού ύψους 219 δισ. ευρώ, που μπορεί να εξοφληθούν μέχρι και το 2050 (!), καθώς στο νέο δάνειο 109 δισ. ευρώ δεν εντάσσονται τα υπόλοιπα 45 δς ευρώ του αρχικού δανείου, όπως τόνισε ο υπουργός Οικονομικών, παρά τις αντίθετες δηλώσεις της Ε.Ε. ότι στο νέο δάνειο των 109 δισ. συμπεριλαμβάνονται και τα υπόλοιπα 45 δισ. ευρώ του πρώτου δανείου. Ουσιαστικά μέχρι το 2050 θα έχουμε τον οικονομικό έλεγχο από Ε Ε. και ΔΝΤ.» (http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=295725)

Αυτό, λοιπόν, είναι το επίτευγμα για το οποίο χειροκροτούσαν τον κ. Παπανδρέου!

Και τώρα τι γίνεται;

Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Η Ελλάδα είχε πρόβλημα χρέους και το 2009. Παρά τους «τιτανικούς» και τις «εντατικές», παρά την κυβερνητική ανικανότητα και την πρωτοφανή ολιγωρία, οι αγορές μέχρι και τις αρχές του 2010 συνέχιζαν να μας δανείζουν, περιμένοντας κάποια μέτρα από την Κυβέρνηση. Όταν κατάλαβαν με ποιους είχαν να κάνουν, μας έδωσαν και καταλάβαμε.

Ένα χρόνο τώρα, παρά το …σωτήριο μνημόνιο, όλα τα οικονομικά μεγέθη της χώρας επιδεινώνονται και η διεθνής μας θέση εξασθενεί δραματικά.

Άρα, η πολιτική που ακολουθείται είναι λάθος. Και όταν μια κυβέρνηση επιμένει σ’ ένα λάθος είναι επικίνδυνη.

Γιατί με την κυβέρνηση Παπανδρέου το έργο έχει ως εξής:

Σε λίγο θ’ αρχίσουν οι εκβιασμοί για την έκτη δόση.

Μετά θα έρθει το νέο Μνημόνιο.

Επειδή οι στόχοι δεν θα επιτευχθούν, θα χρειαστούν νέα μέτρα

Και πάει λέγοντας για την έβδομη δόση…

Πολύ φοβούμαι ότι μας θέλουν χρεωμένους.

Και μια χρεωμένη Ελλάδα, είναι μια ευάλωτη και αδύναμη Ελλάδα..

Επομένως, η χώρα έχει ανάγκη από μια άλλη πολιτική, με έμφαση στην ανάπτυξη.  Και αυτήν την πολιτική δεν μπορεί, ή δεν θέλει να την εφαρμόσει ο κ. Παπανδρέου.

http://www.antinews.gr/2011/07/24/114494/