Πάντα έτρεφα ένα μεγάλο θαυμασμό σε όσους απασχολούνται στο χώρο της υγείας. Μου φαίνεται πραγματικά συγκλονιστικό ότι η ζωή του άλλου κρέμεται από μια δική σου εκτίμηση ή κίνηση. Γι αυτό και διαχρονικά πίστευα και πιστεύω ότι πρέπει όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι να τυγχάνουν μιας ειδικής μεταχείρισης από την Πολιτεία για να μπορούν να αποδίδουν όπως πρέπει και με τον απαραίτητο ανθρωπισμό.
Μόνο που οι άνθρωποι δεν αρκούν, χρειάζεται να ασκούν το επάγγελμα τους σε ένα λειτουργικό σύστημα. Και στην Ελλάδα το σύστημα κάθε άλλο παρά ανθρωποκεντρικό και ορθολογικό είναι.
Η παραδοξότητα του συστήματος ξεκίνησε από την πρώτη επαφή με το ΕΣΥ: Επίσκεψη σε απογευματινό εξωτερικό ιατρείο ΩΡΛ. Ραντεβού στις πέντε και μισή. Ώρα αναμονής : μιάμιση ώρα, καθώς την ίδια ώρα, με ένα μαγικό τρόπο, είχαν άλλοι 4-5 ασθενείς (παράλογο;).
«Επείγουσα περίπτωση», είπε ο καθηγητής, «χρήζει σχετικά άμεσης επέμβασης, αλλά να τώρα έχουν περικοπεί τα χειρουργεία και θα χρειαστεί να περιμένετε περίπου ένα μήνα»….
«Τι είναι ένας μήνας μπροστά στην αιωνιότητα», σκέφτηκα. «Δεν πειράζει για ένα μήνα ας μην αναπνέω καλά». Έτσι πέρασε ο μήνας και μια μέρα πριν την εισαγωγή μου ένας ευγενέστατος κύριος μου τηλεφώνησε και με ρώτησε χαριτωμένα «θα μας έρθετε αύριο;». «Βεβαίως» απαντώ. «Κατά τη μία το μεσημέρι» μου λέει εκείνος. «Ναι αλλά ξέρετε ο γιατρός μου έχει πει να έρθω στις 9 για να κάνω εξετάσεις» επιμένω εγώ και εκείνος για να μη μου χαλάσει το χατίρι λέει «Ε καλά τότε, ελάτε ότι ώρα θέλετε». Λέω δεν μπορεί με τέτοια ευγένεια το ΕΣΥ έχει ξεπεράσει τον παλιό εαυτό του, τα πράγματα σίγουρα θα έχουν βελτιωθεί.
Όμως πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου καθώς έφτασα στο γραφείο κίνησης των ασθενών του Ευαγγελισμού. Έξω το ΠΑΜΕ των γιατρών έκανε συγκέντρωση- ενημέρωση και μέσα περίπου σαράντα άτομα περίμεναν στη σειρά, να εξυπηρετηθούν από τρία ταμεία. Στη γωνία υπήρχε και ένα μηχάνημα έκδοσης αριθμών σειράς προτεραιότητας αλλά ήταν χαλασμένο. Έτσι οι δύσμοιροι ασθενείς ή οι συγγενείς τους έπρεπε να περιμένουν όρθιοι πάνω από μια ώρα, απλώς για να γίνει η εισαγωγή τους.
Στην υποστελέχωση και τη γραφειοκρατία ήταν τόσο εμφανής όσο και η ασυνεννοησία μεταξύ των γιατρών και του γραφείου κίνησης, αφού κάθε τρεις και λίγο επέστρεφε κάποιος που είχε εξυπηρετηθεί νωρίτερα για να διορθώσει ένα λάθος στο περιβόητο ροζ χαρτάκι.
Όση ώρα δε, περίμεναν στη σειρά οι «παλιοί» εξυπηρετούσαν και όσους νεοεισερχόμενους στο νοσοκομείο έψαχναν να δουν που πρέπει να πάνε και τι δικαιολογητικά χρειάζονται καθώς δεν υπήρχε κανένα σημείο ενημέρωσης του κοινού.
Λέω, «είδες η αυτοοργάνωση των πολιτών μπορεί να κάνει θαύματα». Που να ήξερα ότι το νοσοκομείο λειτουργεί λίγο και σαν κοοπερατίβα της Σοβιετικής Εποχής?
Η εισαγωγή έγινε και χρειάστηκε να μεσολαβήσουν αρκετές ώρες αναμονής των γιατρών οι οποίοι έπρεπε να είναι και στα επείγοντα αλλά και στους ορόφους ταυτόχρονα. (Επιβεβαιώθηκε ο καλός κύριος που μου είχε πει να μην εισαχθώ πριν τη μία το μεσημέρι).
Με τα πολλά, έφτασε και η ώρα της επέμβασης την επόμενη μέρα. Έξω από το χειρουργείο το ρολόι ήταν σταματημένο και όση ώρα περίμενα στο φορείο για να μπω, ήλπιζα ότι τα εσωτερικά μηχανήματα του χειρουργείου θα λειτουργούσαν καλύτερα από το ρολόι. Το μαύρο χιούμορ με έφαγε μια που μόλις ξεκίνησε η διαδικασία της προετοιμασίας και ενώ με είχαν δέσει, διασωληνώσει και μου φόρεσαν μια μάσκα οξυγόνου, διαπίστωσαν ότι ένα μηχάνημα δεν λειτουργούσε σωστά και έπρεπε να περιμένουμε να φέρουν καινούργιο.
Και εγώ όπως προανέφερα δεμένος, on line με τα μηχανήματα και με τη μάσκα που δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση το καρναβάλι της Βενετίας. Προφανώς δεν χρειάστηκε να περάσει πολύ ώρα για να με πιάσει κρίση πανικού, όσο κι αν προσπάθησα να διασκεδάσω την αναμονή, ακούγοντας τους νοσηλευτές να τσακώνονται για το ποιος δεν έρχεται στην ώρα του στο χειρουργείο και ποιος θα κάνει αναφορά στον διευθυντή και άλλα τέτοια ευτράπελα. Τελικά ο συμπαθέστατος αναισθησιολόγος κατάλαβε ότι ήταν προτιμότερο να μην περιμένω ξύπνιος το νέο εξάρτημα και ανέλαβε δράση (να είναι καλά ο άνθρωπος).
Ευτυχώς δεν είδα τι έγινε κατά τη διάρκεια της επέμβασης (αμυγδαλών, ρινικού διαφράγματος κλπ), για να σας τα γράψω. Μετά θυμάμαι να είμαι στο δωμάτιο. Δεν έχω παράπονο από θέα ήταν εξαιρετικά : φάτσα το Galaxy του Hilton και ο Υμηττός. Λίγο με το room service υπήρξε ένα πρόβλημα καθώς μόλις ανέβηκα στο δωμάτιο έφτασε και ένας δίσκος με υπέροχα ξεροψημένα μπιφτέκια για να φάω. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς διδάκτορας στο Johns Hopkins για να ξέρει ότι ένας ασθενής στην κατάσταση μου δεν ήταν σε θέση να φάει ξεροψημένα μπιφτέκια, όπως είχε αποφασίσει η γιατρός βάρδιας.
Έτσι ενεργοποιήθηκε το εξωτερικό catering με κρέμες και παγωτά, δηλαδή τις μοναδικές τροφές που κανονικά έπρεπε να φάω.
Οι επόμενες ώρες πέρασαν ευχάριστα μια που κοιμόμουν, μέχρι που η φλέβα μου αυτονομήθηκε από το ορό και αποφάσισε να μετατρέψει το δωμάτιο σε σκηνικό από το Platoon.
Η φυσική αντίδραση ποια είναι; Να φωνάξεις μια νοσοκόμα, απαντά ο αδαής. Μόνο που αυτή η έκκληση δεν φέρνει αποτέλεσμα. Γι αυτό και η συμπαθής κυρία Σοφία, σύζυγος του διπλανού ασθενή, με εμπειρία 50 ημερών στο Ευαγγελισμό, έσπευσε να αναλάβει δράση για τη διαχείριση της κρίσης. Μετά από ένα τέταρτο (με το ρολόι) ενεφανίσθη νοσοκόμα λέγοντας «μα δεν έχετε μερικές γάζες να μου δώσετε, πως θα κάνω τη δουλειά μου;». Αφού της δώσαμε τις γάζες που είχαμε αγοράσει από το φαρμακείο ήρθε η επόμενη ατάκα: «Οινόπνευμα δεν έχετε;». Έλα που για οινόπνευμα δεν είχαμε προνοήσει…. Εκεί λειτούργησε ξανά η κοοπερατίβα και η κυρία Σοφία μας εφοδίασε με οινόπνευμα.
Και φυσικά όταν ήταν η ώρα αλλαγής του ορού η τοποθέτηση της νοσοκόμας ήταν «μα καλά δεν ξέρετε να αλλάξετε έναν ορό;». Ε λοιπόν ΟΧΙ δεν ξέρω να αλλάζω ορό, με συγχωρείτε που δεν έκανα ένα ταχύρυθμο τμήμα νοσηλευτικής πριν μπω στο νοσοκομείο!
Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν δύο ώρες αναμονής έξω από το γραφείο του χειρουργού για να δοθεί το πράσινο φως για το εξιτήριο. Υπήρξε βεβαίως και μια περιπετειώδης εξαγωγή γαζών από τη μύτη μου όπου ο χειρουργός επι ματαίω καλούσε κάποιο βοηθό ή μια νοσηλεύτρια να τον συνδράμει με αποτέλεσμα τελικά να μοιραστούμε τη δουλειά (κράτα εσύ εδώ και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες) ….
Περιττό να σας πω ότι η γραφειοκρατία του να βγεις από το νοσοκομείο είναι μεγαλύτερη από αυτή του να μπεις μια που πρέπει εκτός των άλλων και να πληρώσεις, ενώ, άκουσον – άκουσον, οι υπηρεσίες του νοσοκομείου δεν έχουν όλες το ίδιο ωράριο. Στη δική μου περίπτωση, η διαδικασία εξόδου διήρκεσε μιάμιση ώρα από γραφείο σε γραφείο.
Δεν μπορώ να πω ότι στις 48 ώρες που έμεινα στον Ευαγγελισμό δεν είδα πρόθυμους και ευγενείς γιατρούς και νοσηλευτές, θα ήταν πολύ άδικο.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι που λειτουργούν με πραγματική αυταπάρνηση και κυρίως ανθρωπισμό. Φοβάμαι όμως ότι μάλλον δεν είναι η πλειοψηφία.
Όσοι νοσηλεύθηκαν περισσότερες μέρες από εμένα έχουν άπειρες ιστορίες να διηγηθούν για χειρουργούς που συναντούν τους συγγενείς ασθενών σε μυστικά δωματιάκια για να πάρουν το φακελάκι, για γιατρούς που επιδεικνύουν εκδικητική αδιαφορία σε ασθενείς που δεν πλήρωσαν, για πλήρως αδιάφορες ή ανίκανες νοσηλεύτριες και πολλά άλλα παρόμοια.
Ωστόσο το θέμα δεν είναι εκεί.
Η ουσία είναι ότι το ΕΣΥ φέρνει στα όρια τους και όσους το υπηρετούν και τους ασθενείς που το πληρώνουν χρυσό χωρίς να απολαμβάνουν αντίστοιχες υπηρεσίες.
Αυτή τη δύσκολη εξίσωση καλούνται να λύσουν οι διοικούντες της Υγείας και ο φόβος μου είναι η περικοπή κονδυλίων, λόγω κρίσης, μάλλον δεν βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση.
http://www.ellispoint.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου