Τα σύγχρονα ρεύματα της γλωσσολογίας και της κοινωνικής θεωρίας υποστηρίζουν ότι η γλώσσα δεν είναι ένα στατικό εργαλείο επικοινωνίας ,αλλά μια δομή που παράγει και αναπαράγει την πραγματικότητα. Μ’ αυτή την έννοια οι λέξεις που κάθε φορά επιλέγονται, έχουν εξαρχής ενσωματωμένο θετικό ή αρνητικό φορτίο, ώστε να προκαλέσουν να ανάλογα συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν κοινωνικές στάσεις. Βέβαια, όταν οι συμπυκνώσεις νοημάτων απαιτούν παραπάνω από μία λέξη πχ ένα ουσιαστικό και έναν επιθετικό προσδιορισμό, το ποιά από τις δύο θα επιδράσει καταλυτικά στη διαδικασία της σημασιοδότησης , δεν είναι αυτονόητο αλλά σημείο τομής πολλών και συχνά πολλαπλών παραμέτρων. Αν δηλαδή προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό «επιλεκτική» στο ουσιαστικό «χρεοκοπία» για να μη προκαλέσουμε πανικό στους πολίτες και στις αγορές , μάλλον δε θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε κανέναν από τους δύο. Παραμένει χρεοκοπία. Αν προσθέσουμε τον ίδιο προσδιορισμό στο ουσιαστικό «δημοκρατία», το νόημα που προκύπτει μεταστρέφεται εντελώς. Δεν είναι πλέον δημοκρατία. Και προκαλείται πανικός. Στους πολίτες τουλάχιστον. Οι αγορές δε νοιάζονται για κάτι τέτοια.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την «επιλεκτική δημοκρατία» για να αποφύγουμε του όρους «γενικευμένη κρατική βαρβαρότητα» ή «κίνδυνος εκτροπής». Όχι για την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων ενάντια στο Μνημόνιο τον τελευταίο χρόνο με κορύφωση το 48ωρο του τρόμου στις 28 και 29 Ιούνη. Έχει επισημανθεί σ’ ένα βαθμό, έστω και μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα του πολύ βολικού αλλά εντελώς ανυπόστατου επιχειρήματος των «επεισοδίων» που άρθρωσε η πλειονότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Να μιλήσουμε φωτογραφικά κάπως, μέσα από στιγμιότυπα δεν καταφέρνουν να περάσουν το άκαμπτο φίλτρο της δημόσιας συζήτησης. Εκεί που το σπάσιμο ενός μαρμάρου έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια μπορεί να αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα, ενώ η απώλεια της ακοής ενός δημοσιογράφου, του Μανώλη Κυπραίου, από τη βίαιη αντιμετώπιση της Αστυνομίας να παραμένει ένα αθέατο γεγονός.
Στιγμιότυπο Νο 1: Το βράδυ της Τετάρτης 29 Ιουνίου, ο απολογισμός έγραφε εκτός από τα σχεδόν 3000 χημικά που μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε θάλαμο αερίων, εκατοντάδες τραυματίες, δεκάδες προσαγωγές και 18 συλλήψεις. Οι συλληφθέντες αφού τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με τη γνωστή μεθοδολογία του καρμπόν κατηγορητηρίου βασισμένου στις καταθέσεις μόνο των αστυνομικών που τους συνέλαβαν, αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Όλοι εκτός από έναν στο οποίο επιβλήθηκε χρηματική εγγύηση ύψους 70.000 ευρώ, όσα δηλαδή ζητήθηκαν και από την Αικατερίνη Πελέκη , τη συμβολαιογράφο ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής , αυτό του Βατοπεδίου και σίγουρα πολύ περισσότερα από τις 15.000 ευρώ που κατέβαλλε ο Ανδρέας Δημόπουλος – εκ των οργανωτών του παράνομου στοιχήματος. Έτσι , λοιπόν επιχειρείται αφενός η οικονομική εξόντωση του διαδηλωτή και του οικείου του περιβάλλοντος και αφετέρου λειτουργεί παραδειγματικά στην κατεύθυνση της αποτροπής του κόσμο από τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Αφού δεν πέτυχαν το σκοπό τους τα δακρυγόνα, το ξύλο και οι συλλήψεις έπρεπε να ληφθούν οικονομικά μέτρα. Άσε που αποτελεί κι έναν τρόπο για να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Οι μαθητευόμενοι μάγοι του Υπουργείου Οικονομικών θα μπορούσαν να τον ενσωματώσουν σε μια από τις επόμενες επικαιροποιήσεις του Μνημονίου.
Στιγμιότυπο Νο 2: Παρασκευή 8 Ιουλίου, στο Πολυτεχνείο γίνεται συναυλία οικονομικής ενίσχυσης στο αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο 98FM. Κάποια στιγμή προκαλείται ένταση με την Αστυνομία , η οποία προχωρά στην καθιερωμένη πρακτική της ρίψης χημικών και ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί. Ο 22χρονος Χ.Κ. έκανε το ίδιο, μόνο που είχε την ατυχία στο δρόμο του να συναντήσει μια διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία αφού τον ξυλοκόπησε άγρια στη συνέχεια τον συνέλαβε. Απ’ αυτή τη «συνάντηση» υπέστη σοβαρές σωματικές βλάβες όπως κάταγμα στο μέσο του κρανίου, βαθύ σκίσιμο του δέρματος στο κεφάλι, ένα σπασμένο δόντι, εκδορές στο πρόσωπο και τα αυτιά, κάταγμα στον αγκώνα και την ωμοπλάτη, βαθύ τραύμα στα πόδια, εξάρθρωση γονάτου, πολλαπλά και μεγάλης έντασης χτυπήματα από γκλοπ στα πλευρά και την πλάτη, τα οποία προκάλεσαν νεφρική ανεπάρκεια. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η ανακρίτρια όταν ολοκλήρωσε την ανακριτική διαδικασία ενόσω ο ίδιος νοσηλευόταν φρουρούμενος στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού , διέταξε την προφυλάκιση του. Αυτή που δε βρέθηκε κανένας ανακριτής να διατάξει για τον Φόλκερ Γουνγκ, πρώην πρόεδρο της ελληνικής Siemens για μια υπόθεση που έχει χαρακτηριστεί από την Αμερικάνικη Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ως «η μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς στην ιστορία των παγκόσμιων αγορών». Το έργο το χουμε ξαναδεί, με το παιδί με τα πράσινα παπούτσια, το Θοδωρή Ηλιόπουλο, το Μάριο Ζέρβα και αρκετούς ακόμα. Εξακολουθεί να μην είναι ευχάριστο.
Στιγμιότυπο Νο 3: Παρασκευή 15 Ιουλίου ο 27χρονος πακιστανός μετανάστης Μπαμπερ Χαν κρατούμενος υπό διοικητική απέλαση στα κρατητήρια του Ελληνικού παραπονιέται από το πρωί ότι νιώθει έντονους πόνους και από το ιατρείο του χορηγούν παυσίπονα. Αργότερα λιποθυμά και καλούν ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χαρακτηρίζοντας το «ως περιστατικό λιποθυμίας». Όταν έφθασε το ασθενοφόρο ήταν ήδη νεκρός. Οι συγκρατούμενοι του διαμαρτύρονται χτυπώντας τα κάγκελα των κελιών για την εγκληματική αμέλεια. Εισβάλλουν τα ΜΑΤ, βγάζουν έξω 8 απ’ αυτούς τους οποίους κατονομάζουν πρωτεργάτες και τους ξυλοκοπούν δημοσίως. Στη συνέχεια οδηγούνται στο εισαγγελέα που τους απαγγέλει βαριές κατηγορίες όπως στάση κρατουμένων, απόπειρα απόδρασης, απόπειρα εμπρησμού κλπ. Business as usual. Ακόμα ένας μετανάστης χάνει τη ζωή του στα κολαστήρια της «ελληνικής δημοκρατίας». Οι ευθύνες στο αρχείο. Η αντίσταση των κρατουμένων σε δίκη. Την ίδια μέρα 40 άτομα με κράνη και κουκούλες, εξοπλισμένα με μαχαίρια και ρόπαλα επιτέθηκαν σε μετανάστες στο Νέο Κόσμο τραυματίζοντας σοβαρά 4 απ’ αυτούς. Οι αστυνομικοί όταν κατέφθασαν μετέφεραν τους αιμόφυρτους μετανάστες στο ΑΤ Νέου Κόσμου. Για παροχή πρώτων βοηθειών προφανώς! Εκεί η μοναδική ποινικά κολάσιμη πράξη που διαπίστωσαν ως προς τα γεγονότα ήταν ότι δύο από τους μετανάστες δεν είχαν χαρτιά με αποτέλεσμα ο πιο σοβαρά τραυματισμένος μετανάστης να νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό φρουρούμενος και με χειροπέδες. Τι να πρωτοκάνει και η Αστυνομία; Πόσους πολίτες να προστατέψει; Προστατεύει τους «συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ», όχι όμως και τους μετανάστες. Αυτοί εξάλλου είναι καταδικασμένοι να μην εμπίπτουν καν στην κατηγορία του πολίτη.
Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Είναι μερικά μόνο περιστατικά, από τα πιο πρόσφατα και πλέον αόρατα , που οι διαφορετικές εμπειρίες και τα προσωπικά βιώματα της καταστολής συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα της «επιλεκτικής δημοκρατίας». Τη μοναδική ίσως εκδοχή «δημοκρατίας» που συνάδει με την «επιλεκτική χρεοκοπία». Η υλοποίηση των ακραίων νεοφιλελεύθερων σχεδιασμών δεν προχωρά τόσο στη βάση της απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης – την έχει απολέσει προ πολλού η κυβέρνηση – αλλά στη βάση της τρομοκρατίας. Η γραμμή είναι περικοπές παντού, σε μισθούς , συντάξεις, δημοκρατικά δικαιώματα. Η μηδενική ανοχή έχει ως υπόβαθρο τη μηδενική πολιτική και το Μνημόνιο της λιτότητας προϋποθέτει ένα «Μνημόνιο βίας και αίματος». Μ’ αυτή την έννοια οποιοδήποτε εγχείρημα αντίστασης και αμφισβήτησης πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή. Συνολική τώρα, όχι επιλεκτική.
http://www.thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=5378
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου