Όπως είναι γνωστό, ο Τόμσεν χαρακτήρισε ως λάθος τη φοροεπιδρομή του τελευταίου ενάμισι έτους, τονίζοντας πως «το φορολογικό φορτίο επιρρίπτεται στους ώμους μικρής μερίδας φορολογουμένων που δεν μπορούν να πληρώσουν». Ομολόγησε δηλαδή ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δε μπορούν να πληρώσουν άλλους φόρους. Ότι στέγνωσαν. Ότι πιο κάτω δεν υπάρχει. Το κοίτασμα με τα χαράτσια έχει στερέψει.
Και τι πρότεινε ως λύση γι’ αυτό το πρόβλημα; Ζήτησε απολύσεις στο Δημόσιο. Δηλαδή, πόσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε να πει ότι «αφού δε μπορούμε να τους φορολογήσουμε άλλο, ας τους απολύσουμε»;
Πέρα από το τραγικόν του πράγματος, υπάρχει και το μακάβριο καθώς σε δεύτερο στάδιο θα μπορούσε να πει ο κ. Τόμσεν πως «αφού δε μπορούμε να φορολογήσουμε άλλο τους συνταξιούχους, ας τους σκοτώσουμε». Εδώ, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα λογικής. Τα έσοδα και τα έξοδα!
Ακόμη κι έναν απόφοιτο ΙΕΚ Λογιστικής να ρωτούσες, ποιο είναι το πρόβλημα της χώρας, θα σου απαντούσε η «ύφεση». Κι αν τον ξαναρωτούσες «τι φέρνουν οι απολύσεις σε μία χώρα;», θα σου απαντούσε «ύφεση»!
Αξίζει να προσέξουμε το κόλπο του ΔΝΤ στον τομέα των απολύσεων. Δεν λένε ότι το Δημόσιο είναι μεγάλο στην Ελλάδα. Αυτός ο μύθος καταρρίφθηκε και από την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων και από τη σύγκριση του αριθμού αυτού με τις –υποτίθεται – χώρες με μικρό Δημόσιο, όπως η Γερμανία και η Γαλλία.
Και οι δύο αυτές χώρες διαθέτουν γιγάντιο Δημόσιο και αναλογικά πολύ περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους απ’ ότι η Ελλάδα. Επίσης, το ΔΝΤ δε μιλάει για κακή οργάνωση ή για γενικευμένα άχρηστους δημόσιους Οργανισμούς. Το ΔΝΤ λέει ότι «όσοι Δημόσιοι Οργανισμοί χρειάζονται να διατηρηθούν θα διατηρηθούν, αλλά περνώντας στους ιδιώτες».
Το ζητούμενο του ΔΝΤ δεν είναι να σωθεί η Ελλάδα. Αυτό θα ήταν εύκολο να γίνει πριν 2 χρόνια. Το ζητούμενο είναι να περάσει το Δημόσιο στα χέρια των ιδιωτών. Και φυσικά, όχι να περάσει όπως – όπως, αλλά έχοντας εξασφαλιστεί η δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια ώρα που το ΔΝΤ πιέζει ασφυκτικά για ιδιωτικοποίηση του Δημοσίου, απαιτεί «βελτίωση της εργασιακής ευελιξίας, σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα και αναστολή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας». Δηλαδή, ζητά ξεκάθαρα να απολυθούν εργαζόμενοι για να προσληφθούν σκλάβοι.
Αυτό το σύστημα, βέβαια, κανείς λογικός άνθρωπος δε μπορεί να καταλάβει με ποιο τρόπο θα σταματήσει την ύφεση και θα φέρει την ανάπτυξη. Ούτε φυσικά ο ίδιος ο Πολ Τόμσεν μπορεί να το εξηγήσει.
Όπως δε μπορούσε να εξηγήσει και πριν από 2 χρόνια, πώς θα έβγαινε η Ελλάδα από την οικονομική κρίση με τα «φάρμακα» που έγραφε η «συνταγή» του ΔΝΤ. Και ήταν πολύ λογικό να μη μπορεί να το εξηγήσει, διότι απλώς δεν υπήρχε εξήγηση.
Κι ήρθε ο ίδιος τώρα να πει «ουπς, λάθος»! Ένα μικρό «ιατρικό» λαθάκι που έστειλε ανθρώπους στην καταστροφή, στο μαρασμό, στο εγκεφαλικό, στο έμφραγμα και στην αυτοκτονία.
Αλλά ευθύνη δε φέρει καμία. Διότι ο Πόλ Τόμσεν, είναι ένας τρελός επιστήμονας που κάνει τα πειράματά του. Είναι ο σύγχρονος Μένγκελε που διαθέτει την ασυλία του μεγαλύτερου παγκόσμιου εγκληματικού οργανισμού, του ΔΝΤ.
Ο Πολ Τόμσεν και οι λοιποί σχιζοφρενείς δολοφόνοι του φυράματός του, δε θα τιμωρηθούν ποτέ. Τη δουλειά τους κάνουν. Τα γενετικά τους πειράματα για τη μετατροπή ολόκληρων λαών σε αποχαυνωμένους πλην παραγωγικότατους σκλάβους.
Δε μπορούν και δεν πρέπει, όμως, να μείνουν ατιμώρητοι οι Έλληνες πολιτικοί που μας παρέδωσαν στα χέρια αυτών των τρελών επιστημόνων. Μετράμε νεκρούς. Οι Έλληνες πάντα τιμούσαμε τους νεκρούς μας. Δεν τους ξεχνούσαμε, ούτε τους αφήναμε να τους φάνε οι γύπες.
Ίσως το πρόγραμμα αναίμακτης μαζικής λοβοτομής που εφάρμοσαν πάνω μας οι Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου, οι λοιποί υπουργοί και οι βουλευτές που ψήφισαν το Μνημόνιο, έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού.
Όσοι σώθηκαν μέχρι σήμερα κι έχουν 5 δράμια μυαλό, έχουν ταυτόχρονα και χρέος να αντιδράσουν. Να αντισταθούν. Είμαστε σε άμυνα και αυτό δικαιολογεί τα πάντα. Κάποιοι παίζουν κορώνα – γράμματα τις ζωές μας.
Θα αποδεχτούμε τη μοίρα που μας ετοίμασαν άλλοι; Θα υποκύψουμε σαν ποντίκια στα κλουβιά μας που περιμένουμε να θυσιαστούμε στο επόμενο πείραμα ή θα αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι και το ένστικτο επιβίωσής μας ακόμη λειτουργεί;
Στην κλεψύδρα, έχουν απομείνει λίγοι κόκκοι άμμου, ακόμη. Αν πέσουν κι αυτοί θα θαφτούμε εντελώς. Θα αποφασίσουμε να ζήσουμε ή θα αφεθούμε να ψοφήσουμε; Ιδού η απορία.
http://kartesios.com/?cat=28
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου