Ματωνω

Στην καθημερινοτητα μου προσπαθω να μην δινω πολυ σημασια σε οσα συμβαινουν γυρω μου γιατι αν το εκανα θα ειχα καταληξει σε τρελλοκομειο.
Δεν ασχολουμαι με το τι κανουν οι γειτονες μου ,οι γυρω μου,ουτε με την ημερησια τρελλα που επικρατει σε αυτην την ασχημη πολη.
Αυτο που με πληγωνει ομως και ειλικρινα δεν μπορω να το αντιμετωπισω με την λογικη μου ειναι οταν βλεπω μεγαλους ανθρωπους να ταλαιπωρουνται.
Ειδικα καποιες ηλικιωμενες κυριες που ζητιανευουν στο κεντρο της Αθηνας και οταν τις συναντω με κανουν να ματωνω.
Δεν μιλαω για τις επαγγελματιες ζητιανες που καθημερινα γυριζουν την πολη η αυτες που δανειζονται μικρα παιδια για να σε αναγκασουν να τους δωσεις χρηματα,κι εχω προσωπικη πειρα απο ζητιανους που την ημερα ειναι τυφλοι η παραλυτοι και τις Κυριακες ειναι στο γηπεδο η σε συναυλιες και χορευουν μια χαρα.
Απορω τι κολοκρατος ειμαστε που δεν μπορουμε τουλαχιστον τα ατομα αυτα να τα στεγασουμε σε ενα χωρο και να τους προσφερουμε φαγητο και στοργη,ειναι μεγαλη ντροπη για ενα λαο να υπαρχουν μεγαλοι ανθρωποι χωρις φροντιδα και περιποιηση.
Οσο για την Εκκλησια ας μην πω τιποτα μονο ερανους ξερει να κανει κανενα εργο να θυμομαστε δεν βλεπω να γινεται.
Αν δειτε μια γριουλα που περπαταει με δυσκολια και ειναι σκυμενη ως το εδαφος και ομως προσπαθει να επιβιωση σε αυτην την ασχημη πολη και εχετε ψιλα δωστε της κατι παρακαλω.
Τι κριμα θεε μου.