Τώρα
«σκάει» η Ισπανία.
Κι αν δεν
«σκάσει» η Ισπανία, θα
«σκάσει» η Ιταλία.
Κι αν δεν «
σκάσει» ούτε η Ιταλία, ούτε η Ισπανία, έχουν «
σκάσει» οι λαοί αυτών των χωρών όπως και
όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί.
Εκατομμύρια Γερμανοί εργάτες δουλεύουν παρτ-τάιμ. Το σύνολο της γερμανικής εργατικής τάξης έμεινε, με την Ιγκέ Μετάλ να συμφωνεί,
χωρίς αυξήσεις επί
δέκα χρόνια, ώσπου
η Γερμανία να αποκτήσει
συγκριτικό πλεονέκτημα στο κόστος εργασίας.
Εκατομμύρια οι άνεργοι στην Ισπανία,
για
δεύτερο Μνημόνιο βαδίζει η Πορτογαλία, παντού στη Γηραιά Ηπειρο οι λαοί
πένονται κατά
μάζες κι όσοι δεν πένονται,
φοβούνται.
Το κράτος προνοίας, ακόμα και σε ορισμένες χώρες το
κράτος δικαίου, τα
ασφαλιστικά συστήματα, η
μαζική δωρεάν εκπαίδευση, τα
συστήματα υγείας αποτελούν παρελθόν που χάνεται μέσα στην αχλύ της αμηχανίας και της απελπισίας.
Κάθε μέρα σε κάθε χώρα κάτι χάνεται, κάτι αφαιρείται απ’ το
έχειντων πολιτών, ενώ διαρκώς προστίθενται
άγη και άλγη,
περισσότεροι άνεργοι, μεγαλύτερη φτώχεια, παιδική πείνα, αυτοκτονίες, σεξουαλική εκμετάλλευση, έγκλημα, αρχίζει η Ευρώπη να
μοιάζει
με μια εξακτινωμένη παντού Γκόθαμ Σίτυ.
Ζόφος, καταστολή, ανασφάλεια, απελπισία, θυμός κι οργή κοχλάζουν
εντός των τειχών της Ηπείρου
και πολιορκούν τις
νησίδες των ευγενών, των Δυνατών, των Δυναστών,
αυτό
έχει γίνει η Ευρώπη των Εταιρειών.
Ενα ανελεύθερο, προσχηματικό ως προς τη δημοκρατία,
σύστημα τοκογλύφων με κβαντική δύναμη, περιζωσμένο με
πραιτωριανούς πολιτικούςκαι
θανατηφόρα μίντια.
Αυτή η Ευρώπη, ένα
Διευθυντήριο με σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία
και μια «ελεύθερη αγορά» που στην πραγματικότητα
διευθύνεταιαπό μια
χαοτική κερδοσκοπία, παίζει
με τους λαούς και τα έθνη διαρκώς το
παιχνίδι του Χότζα: μας χώνουν στο σπίτι ένα
γάιδαρο φόρους, ένα
γουρούνι κομμένους μισθούς, μια
φώκια έκτακτες εισφορές, έναν
τάρανδο περικοπές στις συντάξεις, μια
σαρανταποδαρούσαφόβους,
χίλιες αράχνες προπαγάνδα, και, όταν
πάμε να
σκάσουμε,
επαναφέρει, φέρ’ ειπείν, ο Ολάντ τη συνταξιοδότηση πάλι στα 60 απ’ τα 62, και παίρνουμε τάχα μια ανάσα.
Αυτή η Ευρώπη δεν θα ζήσει πολύ.
Σκοτώνει.
Ακόμα κι αν χειροτερέψει, ακόμα κι αν μετεξελιχθεί σε μια
φασίζουσαή και φασιστική «Σιδερένια Φτέρνα», δεν θα ζήσει πολύ. Υπάρχει εκείνη η
ιστορική μνήμη
που είναι ικανή να αποτρέψει την είσοδο της Ηπείρου σε έναν νέον «
Μεσαίωνα» (για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς αυτό το ατυχές στερεότυπο), μάλιστα
πιο αποτρόπαιον διότι θα είναι και
τεχνολογικώς κατάφρακτος.
Σήμερα η Ισπανία ζητάει
δανεικά, αλλά δεν δέχεται
τοποτηρητές - τους «ανθρώπους με τα μαύρα» του ΔΝΤ, τους
γκαουλάιτερ.
Ισως τους δεχθεί αύριο.
Ισως αύριο να βγαίνουν απ’ την Ευρωζώνη τρέχοντας η Γερμανία ή η Ολλανδία - το πρόβλημα είναι ότι αυτή η Ευρώπη που ζούμε τώρα,
δεν έχει ζωή. Σκοτώνει.
Αυτή η Ευρώπη που την έχει πέσει τώρα στην Ελλάδα όπως οι Φραγκοβενετοί στο καταχρεωμένο Βυζάντιο το 1204,
επαναλαμβάνει έναν εαυτόν που έχει οδηγήσει σε
ολοκαυτώματα.
Ομως, μόνον
πολιτικοί νάνοι, μπορούν να ’ναι τόσον
αφιλοσόφητοι, ώστε να πιστεύουν ότι η
δυστυχία μπορεί να
θεσπισθεί.
Για πολλά χρόνια στην Ευρώπη
το άτομο αντικατέστησε
το πρόσωπο, ο
ιδιώτης τον
πολίτη, ο
μέτοχοςτην
κοινωνία, το αποτέλεσμα είναι η «
οικονομία της φρίκης».
Ο πανάρχαιος τυραννοσαυρικός νεοφιλελευθερισμόςπαρενδεδυμένος τη νεωτερικότητα, τη σοσιαλδημοκρατία και τον εκσυγχρονισμό, στην πραγματικότητα
δολοφονεί ό,τι ευαγγελίζεται.
Ο ανταγωνισμός δολοφονεί το
επιχειρείν, οδηγεί στα
μονοπώλια, οι
κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες δολοφονούν το
κράτος και η απόλυτη μπούρδα της
αυτορυθμιζόμενης αγοράς, απορρυθμίζει
έως θανάτου τις
ζωές των ανθρώπων, ενώ η ίδια
η «αυτορυθμιζόμενη» αγορά
δεν είναι τίποτε άλλο παρά
ρυθμισμένα επιτόκια δανεισμού υπό το κράτος των
κανονιοφόρων.
Και ιδού η πείνα, η αμάθεια, ο φόβος, ο αναλφαβητισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο φασισμός
να ’ναι τα έργα των νεοφιλελεύθερων
που, κάνοντας την Ευρώπη
Βαϋμάρη την οδηγούν σε έναν
νέο κύκλο πολέμων πολύ πιο γενικευμένων και φρικτών από την «
κρίση» (ευφημισμός της
ιμπεριαλιστικής επέμβασης) στη Γιουγκοσλαβία.
Τι κάνουμε λοιπόν με αυτήν την Ευρώπη;
Μένουμε ή φεύγουμε;
Mένουν ή φεύγουν οι Ισπανοί; Μένουν ή φεύγουν οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί ή κάθε άλλη φυλή του Ισραήλ;
Κι αν φύγουμε, φέρ ’ειπείν οι Ελληνες, εις τι είναι
καλύτεροι οι Ελληνες τοκογλύφοι απ’ τους Γερμανούς τοκογλύφους ή τους Απάτριδες;
Διότι το θέμα δεν είναι
εθνικό, είναι
ταξικό.
Αλλάζει λοιπόν η Ευρώπη «
απ’ τα μέσα» με ταξικούς αγώνες, ή σε κάθε χώρα χωριστά είναι πιθανότερο, πάλι με ταξικούς αγώνες, να διευθετήσει ο κάθε λαός τα του οίκου του προς το ανθρωπινότερο;
Συμφέρει περισσότερο τους λαούς ο απομονωτισμός, ή αν πετύχει ο ένας μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ένα βήμα μπροστά, το καρπούται και ο άλλος;
Αυτό θα ήταν
μια αναπόφευκτη σύγκλιση, όπως εκείνη που υπόσχονταν οι πιονιέροι Ευρωπαϊστές, που όμως δεν επιβεβαιώθηκε ούτε επιβεβαιώνεται απ’ τις
αστικές κυβερνήσεις όλης της Ευρώπης.
Αυτή η Ευρώπη που οι πλούσιοι
προκρίνουν και σιγά - σιγά κτίζουν την
τυραννίδα με όπλο την
πελατειακή ψήφο των
πληβείων, έχει φθάσει σε ένα όριο
ζωής ή θανάτου για τους τελευταίους.
Ή οι λαοί θα μπορέσουν με τους αγώνες τους να εγκαταστήσουν
φιλολαϊκές και λαϊκές κυβερνήσεις ή Ευρωπαϊκή εντροπία (που τελευταίους θα φάει και τους ίδιους τους αστούς)
θα οδηγήσει
κάθε λογικό και πολιτικό τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων, πίσω στη βαρβαρότητα, βαρβαρότητα χειρότερη απ’ τη σημερινή, βαρβαρότητα χωρίς «ανθρώπινο πρόσωπο», πρωτόγονη και αρχετυπικά φασιστική.
Η
αποτροπή της επικράτησης μιας ζούγκλας στα ανθρώπινα όπου
επιβιώνει ο ισχυρότερος ήταν πάντα και είναι ακόμα το
ζητούμενο το δημοκρατίας - να μη γίνεται δηλαδή το
ανήθικο,
νόμιμο.
Τα τελευταία χρόνια η Ευρώπη
θεσπίζει ακριβώς αυτό:
τον άδικο νόμο.
Και η προπαγάνδα (της Διαπλοκής καθ ’ημάς) αυτό ακριβώς
καθ-ιερώνει: το
δίκαιο των τόκων,
που για να ισχύσει προϋποθέτει και συνεπάγεται
τον
πολίτη στόκο.
Αυτόν που παραιτείται, που φοβάται, που δεν πιστεύει σε τίποτα, τον α-πολιτικό.
Ομως, ακόμα κι αυτοί που νομίζουν ότι σκοτώνουν την πολιτική με την τυραννίδα που σιγά - σιγά εγκαθιδρύουν, πάλι πολιτική παράγουν. Και για αυτό, στο «τέλος της ημέρας» (κατά τον αγγλισμό που έχει γίνει τελευταίως της μόδας),
θα χάσουν...
