[απόσπασμα διεθνούς τύπου...] Ξανά και ξανά, οι ελίτ του Ευρώ έχουν δηλώσει ότι η κρίση θα περάσει, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι οι αγορές είχαν άλλες ιδέες. Οι γάλλοι και οι γερμανοί ηγέτες επιμένουν στο αρχικό σχέδιο: η Ελλάδα θα εφαρμόσει το πρόγραμμα λιτότητας, θα επιστρέψει ένα μέρος του αρχικού χρέους της, και θα παραμείνει στο ευρώ. Ιδιωτικά όμως, οι υπουργοί Οικονομικών σε ολόκληρη την Ευρώπη συμφιλιωθεί σε μια πτώχευση.
Ακόμα και η Christine Lagarde, η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που ανέκαθεν ενδιαφέρονταν περισσότερο για την επιβίωση του ευρώ, από ό, τι να κάνει την πρωινή της εργασία, τώρα λέει ότι είναι «τεχνικά έτοιμη» για το ενδεχόμενο να μην πληρώσει η Ελλάδα τα χρέη που της απομένουν.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μια ελληνική πτώχευση, θα είναι μια ελεγχόμενη έκρηξη – η Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, αντιπροσωπεύει μόνο το δύο τοις εκατό της οικονομίας της ευρωζώνης - ή μια έκρηξη που θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση σε ολόκληρη την Ευρώπη και κλονίσει το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Οι Ευρωκράτες ανησυχούν ιδιαίτερα μήπως η Ελλάδα αφήσει το ευρώ - αλλά όχι για το λόγο που νομίζετε. Η ανησυχία τους δεν είναι μήπως η Ελλάδα βυθιστεί στη φτώχια. Όχι, ο αληθινός φόβος τους είναι ότι, μετά από μερικούς μήνες η Ελλάδα θα α ν α κ ά μ ψ ε ι, χρησιμοποιώντας το νέο ανταγωνιστικό νόμισμά της, θα τιμολογήσει τον δρόμο του στις αγορές και την εξαγωγή του στην ανάπτυξη.
Αν συνέβαινε αυτό, άλλες χώρες στην περιφέρεια της ζώνης του ευρώ, η οποίες αγωνίζονται επίσης με την υπερτιμημένη συναλλαγματική ισοτιμία, θα μπορούσαν να δοκιμάσουν κάτι παρόμοιο. Το σχέδιο Ευρώ θα κατέρρεε πριν προλάβεις να πεις «Ζακ Ντελόρ».
Οι Ευρωκράτες παρομοιάζουν συχνά την ΕΕ με ένα ποδήλατο που πρέπει να συνεχίσει να κινείται προς τα εμπρός ή ανατραπεί. Η παρομοίωση με ένα πεινασμένο καρχαρία που πρέπει να συνεχίσει να κολυμπά ή να πεθάνει, είναι ωστόσο καλύτερη.
……
Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι η Ελλάδα, κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και αργά ή γρήγορα πάει για πτώχευση, αφήνει το ευρώ και ακολουθεί τη στρατηγική της υποτίμησης. Θα υπάρξει ένα βραχυπρόθεσμο σοκ, καθώς οι άνθρωποι έσπευσαν να τοποθετήσουν τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό. Μπορεί να χρειαστεί να υπάρξουν προσωρινοί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων για να ρυθμιστεί το ποσό των χρημάτων που εγκαταλείπουν τη χώρα.
Σύντομα, όμως, η επίδραση των φθηνότερων εξαγωγών θα αρχίσει να έχει αποτέλεσμα. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ισλανδία η οποία, μετά από μια τραπεζική συντριβή πριν από τέσσερα χρόνια, τώρα ξεπέρασε άνετα τη ζώνη του ευρώ.
Φανταστείτε, καθώς κλείνετε τις καλοκαιρινές σας διακοπές, ότι η νέα συναλλαγματική ισοτιμία κάνει ξαφνικά τα ταξίδια στην Ελλάδα 40 ή 50 τοις εκατό φθηνότερα από τους ανταγωνιστές τους. Τώρα φανταστείτε έναν παρόμοιο υπολογισμό για κάθε επιχείρηση προμήθειας αγαθών.
Οι απειλές που παγώνουν το αίμα, κι έχουν εξαπολυθεί από τους Ευρωκράτες, θα πρέπει να ακούγονται οικείες στους βρετανούς αναγνώστες. Είχαμε την ίδια εμπειρία ακριβώς 20 χρόνια πριν, όταν είχαμε κολλήσει με μία υπερτιμημένη συναλλαγματική ισοτιμία στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών.
Όπως και στην Ελλάδα, οι ηγέτες μας - όλα τα κύρια μέρη, το CBI, το TUC, η Τράπεζα της Αγγλίας - μας διαβεβαίωναν πως η αποχώρηση από το ERM θα ήταν καταστροφική. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1992, ο John Major, επίσημα μας είπε ότι η αποχώρηση θα ήταν "η μαλακή επιλογή, η επιλογή των πληθωριστικών, μια προδοσία του μέλλοντος της χώρας μας».
Τέσσερις ημέρες αργότερα φύγαμε από το σύστημα, και η ανάκτηση μας ξεκίνησε αμέσως. Ο πληθωρισμός, τα επιτόκια και η ανεργία άρχισαν να μειώνονται, και απολαμβάναμε 15 χρόνια αδιάκοπης ανάπτυξης - μέχρι που ο Γκόρντον Μπράουν ήρθε και την ανατίναξε.
Αυτός είναι στο βάθος ο φόβος των Ευρωκρατών….
Οι απειλές που παγώνουν το αίμα, κι έχουν εξαπολυθεί από τους Ευρωκράτες, θα πρέπει να ακούγονται οικείες στους βρετανούς αναγνώστες. Είχαμε την ίδια εμπειρία ακριβώς 20 χρόνια πριν, όταν είχαμε κολλήσει με μία υπερτιμημένη συναλλαγματική ισοτιμία στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών.
Όπως και στην Ελλάδα, οι ηγέτες μας - όλα τα κύρια μέρη, το CBI, το TUC, η Τράπεζα της Αγγλίας - μας διαβεβαίωναν πως η αποχώρηση από το ERM θα ήταν καταστροφική. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1992, ο John Major, επίσημα μας είπε ότι η αποχώρηση θα ήταν "η μαλακή επιλογή, η επιλογή των πληθωριστικών, μια προδοσία του μέλλοντος της χώρας μας».
Τέσσερις ημέρες αργότερα φύγαμε από το σύστημα, και η ανάκτηση μας ξεκίνησε αμέσως. Ο πληθωρισμός, τα επιτόκια και η ανεργία άρχισαν να μειώνονται, και απολαμβάναμε 15 χρόνια αδιάκοπης ανάπτυξης - μέχρι που ο Γκόρντον Μπράουν ήρθε και την ανατίναξε.
Αυτός είναι στο βάθος ο φόβος των Ευρωκρατών….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου