Αφορμούμενος τις χθεσινές εξελίξεις και ανακοινώσεις του κλεισίματος της ΕΡΤ θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις και τις διαπιστώσεις μου σχετικά με το πολιτικό σκηνικό και να καταγράψω ορισμένες, κατά την γνώμη μου, σημαντικές διαπιστώσεις την δύσκολη αυτή περίοδο της κρίσης. Πιστέυω πως κανένας νοήμων δεν θα μπορούσε να αντιταχθεί επαρκώς στο γεγονός του ότι η κυβέρνηση σε απρόσμενο χρόνο και χωρίς καμιά απολύτος προηγούμενη ανακοίνωσή της πέταξε κυριολεκτικά εν μια νυκτί στον δρόμο 2656 ανθρώπους. Στην ανακοίνωση της απόφασης αυτής ο κ. Κεδίκογλου χρησιμοποίησε τους χειρότερους και χυδαιότερους χαρακτηρισμούς απέναντι στους εργαζομένους της ΕΡΤ χάριν μιας μειοψηφίας η οποία κακώς και τόσο καιρό δεν είχε παραπεμφεί να λογοδοτήσει στην δικαιοσύνη.
Όλα αυτά καθώς και οι δυσχερείς για όλους τους Έλληνες εργαζόμενους οικονομικές συγκυρίες σενέβαλαν ώστε εργαζόμενοι της ΕΡΤ και απλοί πολίτες να συσπειρωθούν και να εκφράσουν και με αυτόν τον τρόπο καθώς και μέσω της διαδυκτιακής τους σύνδεσης τις απορίες τα πιστεύω και την αγανάκτηση τους απέναντι στην κυβέρνηση. Οι αποφάσεις του Αντώνη Σαμαρά έδειξαν άμεσα τα εξής:
- 1. Η κυβέρνηση πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορούσε να επιτύχει κάποια εξοικονόμηση χρημάτων, απέσπασε βιαίως και αδικαιολόγητα την δημόσια τηλεόραση κάτι το οποίο σημαίνει λιγότερη ποιοτική και πλουραλιστική ενημέρωση καθώς και ενίσχυση των ιδιωτικών καναλιών, διότι αν δεν κάνω λάθος το τηλεοπτικό σήμα της ΕΡΤ θα παραμείνει ασπρόμαυρο για τουλάχιστον 40 με 50 μέρες
- 2. Θέλοντας προφανώς να αποφύγει τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, ο κ. Σαμαράς προσπάθησε να περάσει το κλείσιμο της ΕΡΤ με διαδικασίες Νομοθετικού Περιεχομένου, διαδικασία παράλογη και παράνομη όπως επισημαίνουν οι ειδικοί.
- 3. Ο Αντώνης Σαμαράς δρα πλέον αυτόνομα μέσα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αποφασίζοντας και διατάσσοντας χωρίς την σύμφωνη γνώμη των κυβερνητικών εταίρων, καθώς επίσης όλοι ανησυχούμε για το τι μπορεί να επακολουθήσει μετά το απρόσμενο κλείσιμο της ΕΡΤ μιας και η Τρόικα πιέζει όλο και περισσότερο για απολύσεις στο δημόσιο.
Χαρτογραφώντας την Ελληνική πραγματικότητα του 21ου αιώνα όλοι μας θεωρούμε δεδομένο το ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη πληγή, την ανεργία. Η κυβέρνηση δεν έχει βοηθήσει σχεδόν καθόλου το 27% του πληθυσμού της χώρας μας όσον αφορά την εξομάλυνση των πιέσεων που συνεχώς ασκούνται και επηρεάζουν άμεσα και επίπονα τις ευπαθείς αυτές ομάδες καθώς δεν είναι και από ότι φαίνεται ποτέ δεν ήταν σε θέση να προσφέρει τις στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες, όπως ικανοποιητική παιδεία, δημόσια υγεία, ένα οργανωμένο και αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας, παρόλο που θεωρητικά υποτίθεται ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού γίνονται ακριβώς για αυτόν τον λόγο.
Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι το πολυτιμότερο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού μας φεύγει και μεταναστεύει για μια καλύτερη ζωή. Με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται ότι η ζωή αυτόν των ανθρώπων στην Ελλάδα δεν είναι απλώς δυσβάσταχτη αλλά μη βιώσιμη και στο σημείο αυτό διερωτώμαι : Αν οι νέοι, οι γεμάτοι καινοτομία και όρεξη για εργασία, φύγουν από την πατρίδα τους και επενδύσουν τα χαρίσματα, τις καινοτόμες ιδέες και τα σχέδιά τους αλλού, τότε ποιοι θα είναι αυτοί οι οποίοι θα δώσουν την πρώτη και σημαντικότερη ώθηση εξόδου από την κρίση;
Η Ελλάδα, από όσο γνωρίζουμε, πάντοτε στηριζόταν σε δύο πυλώνες, καίριους για την οικονομία της και αυτοί είναι το εμπόριο και ο τουρισμός. Πιέζοντας οι δανειστές μας τουςχαρισματικούς μας διαπραγματευτές για την λήψη περισσότερων μέτρων, η οικονομική επιβάρυνση την οποία υφίστανται οι επιχειρηματίες και οι έμποροι καθίσταται εξωπραγματική. Δυστυχώς οι πολιτικοί αρχηγοί νομίζουν ότι κρύβουν την μικρότητά τους πίσω από την δικαιολογία του ότι η Τρόικα είναι υπεύθυνη για τα άδικα και σκληρά μέτρα καθώς εμείς, όπως λένε, είμαστε οι υπεύθυνοι που πρέπει να τηρήσουμε την συμφωνία που κακώς η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραψε. Αντί η κυβέρνηση να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να κουνήσει πραγματικά γη και ουρανό έτσι ώστε να αφεθεί ένα κενό χρόνου επένδυσης και ελάφρυνσης στους δύο αυτούς άξονες, κάνει, λες και επίτηδες, ότι είναι δυνατόν ώστε να στοχεύσει αλλού τις όποιες υποτιθέμενες επενδύσεις και στην πράξη αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι τα πράγματα όλο και χειροτερεύουν. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει έτσι είναι η συντήρηση μιας Ελλάδας καταδικασμένης στην χρεωκοπία με δήθεν δημοκρατικά προσχήματα, φρουφρού και αρώματα.
Άλλο ένα μεγάλο πλήγμα της οικονομικής μας διαχείρησης είναι η φοροδιαφυγή. Ουδέποτε η κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν ήταν αυτή, δεν στόχεψε ουσιαστικά και αποτελεσματικά στην καταπολέμηση της πραγματικής φοροδιαφυγής των μεγάλων εγκληματιών. Αυτό, ως αυτονόητο, έχει και θα συνεχίσει να έχει την συνεχώς ασκούμενη πίεση από μέρους της Τρόικας με τα γνωστά όμως αποτελέσματα. Το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει χάσει κάθε αξιοπιστία και προοπτική και επιτέλους μας δόθηκε ένα χαστούκι, δυστυχώς με τον ποιο αποτρόπαιο τρόπο, για την αναγκαία αναδιαμόρφωση του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και ικανό. Το γνωστό μας πελατειακό κράτος δείχνει σε όλους ποιοι τα φάγαμε και ποια λεφτά υπάρχουν. Το σαθρό πολιτικό σύστημα έχει αφομοιωθεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις και στον τρόπο άσκησης πολιτικής του κάθε βουλευτού, υπουργού και προθυπουργού(φυσικά υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις). Διάβασα σήμερα το πρωί την είδηση του ότι ο Κάρολος Παπούλιας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανακοίνωσε με τεράστια ευκολία και εξευτελιστικά επιχειρήματα πως από την θέση που βρίσκεται δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Κρίμα! Από ότι φαίνεται κάθε θεσμός έχει εξευτελιστικά ξεφτίσει και δεν μπορεί να υπάρξει διόρθωση παρά μόνον αντικατάσταση.
Αρκετό καιρό τώρα νομίζαμε ότι ζούσαμε σε μια δημοκρατική χώρα. Στην δημοκρατία όμως ο λαός είναι κυρίαρχος και ο πολιτικός υπακούει και συμμορφώνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του. Δεν βρίσκεται εκεί για να εκφράσει την προσωπική του πεποίθηση αλλά να αναδείξει και να υπερασπιστεί τα θέλω και το καλό του λαού. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι μια κυβέρνηση πραγματικής σημασίας και ιστορικής αξίας θα μπορούσε κάλλιστα να και να επικαλεστεί ριξηκέλευθες προτάσεις και να εκμεταλλευτεί στο στο έπακρον το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς και τις επικρατούσες συνθήκες περί λαθών και διαπραγματεύσεων έτσι ώστε να υλοποιήσει τον αυτονόητο αλλά καθόλου εύκολο ρόλο της.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:
Θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα νέο πολιτικό κίνημα ευσυνείδητων πολιτών, ειδικευμένων και καταρτισμένων στον διεθνή στίβο;
Ποιοι θα είναι αυτοί οι παράγοντες και πως θα προωθηθούν;
Τα σέβη μου κια την στήριξή μου απέναντι στους αγώνες τον εργαζομένων της ΕΡΤ και ευελπιστώ ότι οι κινητοποιήσεις τους θα αποδώσουν τα μέγιστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου