Τέμπη,ενας χρόνος μετά

  

Πάνω απο την κούνια σου

άπλωσα τα ονειρά μου

και οπως σε μεγάλωνα

μεγάλωνε η χαρά μου

Η κάθε σου αναπνοή

ήταν κι αναπνοή μου

ήσουν για μένα η ζωή

ολη η δυναμή μου

Έφυγες,πάντα γύριζες

γλυκά σε περιμένω

σου είπα,φοβάμαι με το κτελ

καλύτερα με τρενο

Σου έφτιαξα να κοιμηθείς

κι είπες πως δεν θ αργήσεις

και ξαφνικά κατάλαβα

οτι δεν θα γυρίσεις

Τώρα μου λένε μην μιλάς

κάτσε ήσυχη στ αυγά σου

την ησυχία μας χαλάς

σε ανυπαρξία χάσου

Μπόρεσα και σηκώθηκα

μεσα σε τόσο πόνο

θέλω απάντηση να βρώ

θέλω τον δολοφόνο

Και πέσανε επάνω μου

για να με κομματιάσουν

να παίξουν με τον πόνο μου

να με καταδικάσουν

Θα αντέξω κάθε κτύπημα

για να σε δικαιώσω

το έγκλημα που έκαναν

να τους το ξεπληρώσω

Εσεις που τώρα βρίζετε

εμένα που είμαι μόνη....και οσους μείναν μόνοι....

χωρίς να με αντικρυζετε

ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.

Το αφιερώνω σε οσους έχασαν τους δικούς τους στο έγκλημα αυτό,στην Κυρία Καρυστιανού ειδικότερα.