Αναζητώ εδώ και καιρό μια λογική εξήγηση στο γεγονός ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις, η Ν.Δ. εμφανίζεται πρώτο κόμμα. Δηλαδή, κάποιο ποσοστό Ελλήνων πολιτών, επιλέγει για επόμενο πρωθυπουργό της χώρας τον Αντώνη Σαμαρά.
Σήμερα, διαβάζοντας τη συνέντευξη του αρχηγού της Ν.Δ. στην κυπριακή εφημερίδα «Σημερινή», η απορία μου σχετικά με όσους δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν Ν.Δ. μεγάλωσε ακόμη περισσότερο.
Η ιστορία του Αντώνη Σαμαρά και τα επιτεύγματά του είναι γνωστά σε όλους. Όσοι μπουν στον κόπο να διαβάσουν τη συνέντευξή του, θα καταλάβουν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι η προσωποποίηση της μετριότητας, της πολιτικής άγνοιας και του «τίποτα».
Είναι ο γαλάζιος Γιώργος Παπανδρέου που έχει όμως όλα τα προσόντα να αναδειχθεί σε ακόμη πιο επικίνδυνο πρόσωπο από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου κατέστρεψε τη χώρα από τη θέση του πρωθυπουργού.
Ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε να μεγαλώσει την καταστροφή από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι θα συμβεί λοιπόν αν του δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει;
Η πίστη μου στο «λαό» έχει χαθεί εδώ και καιρό. Κι έχει χαθεί επειδή δεν υπάρχει «λαός». Η απουσία της Δημοκρατίας θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κοινό αγωνιστικό κίνητρο για όλες τις υπο-ομάδες που αποτελούν την ελληνική κοινωνία.
Φαίνεται, όμως, ότι η πραγματική Δημοκρατία ως ουσιαστικό ζητούμενο αφορά μία μικρή μειοψηφία. Οι υπόλοιπες διεκδικούν τα βιλαέτια των συμφερόντων τους και ελπίζουν στην επιστροφή της Ελλάδας πριν το 2009.
Αυτό γίνεται εμφανές και από τους όρους με τους οποίους πλέον επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Οι όροι που περιλαμβάνονται στις ανθρωπιστικές επιστήμες έχουν χαθεί από το καθημερινό λεξιλόγιο, ενώ θριαμβεύουν εκείνες των οικονομικών επιστημών.
Λες στον άλλον «καλημέρα» και σου απαντά επιθετικά «έχεις στατιστικές που να το αποδεικνύουν;». Θεωρώ ότι το «παιχνίδι» της Δημοκρατίας είναι πλέον πολύ κοντά στο να χαθεί οριστικά για τους πολίτες.
Η οικονομική κρίση, θα μπορούσε να μας ενώσει. Να αντιληφθούμε ότι πρόκειται πρωτίστως για κρίση ανθρωπισμού που τεχνηέντως δημιούργησαν οι οικονομακρατικοί μηχανισμοί. Θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε τη θέση μας ως λαού και να επισημάνουμε τις κοινές μας επιδιώξεις, αλλά και τον κοινό μας εχθρό.
Αντιθέτως, επισημοποιήθηκε το ανώριμο μίσος που διακατείχε χρόνια τώρα ομάδες εργαζομένων και επαγγελματιών. Αυτό το μίσος εκφράστηκε με τον πιο ισχυρό τρόπο και έβαλε φρένο σε κάθε κοινή διεκδίκηση.
Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, καταστηματάρχες εναντίον ταξιτζήδων, βιοτέχνες εναντίον μεταφορέων και πολλά άλλα παραδείγματα μπορούν να δοθούν για να γίνει εμφανής ο λόγος που το καθεστώς απλώς μας περιπαίζει και μας εξευτελίζει με απίστευτη ευκολία.
Ένα εκατομμύριο άνεργοι στην Ελλάδα, δε δέχτηκαν ποτέ την επίσημη συμπαράσταση της ΑΔΕΔΥ και δεν ένιωσαν ποτέ το ενδιαφέρον των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι λούφαξαν στη γωνιά τους, ώσπου άρχισαν να λεηλατούνται οι μισθοί τους και να συζητείται η κατάργηση της μονιμότητάς τους.
Από την άλλη, εκατομμύρια Ελλήνων βολεύονταν να πιστεύουν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και μέσα στην κρίση βρήκαν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν για τις απώλειες των εισοδημάτων τους, απαιτώντας μάλιστα την άμεση απόλυσή τους, παρά το γεγονός ότι έχει αποκαλυφθεί πλέον πως το ποσοστό των δημοσίων δαπανών για τη μισθοδοσία τους είναι στο μέσο όρο των χωρών της Ευρωζώνης.
Δεν τους αφορά όμως αυτό. Τους αφορά να δουν απολυμένο δημόσιο υπάλληλο. Αυτός είναι ο στόχος τους. Το όνειρό τους. Εκεί διοχετεύεται η οργή τους. Όμως και οι δημόσιοι υπάλληλοι που τώρα νιώθουν την έννοια της επαγγελματικής ανασφάλειας, τρέχουν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα να ζητήσουν από βουλευτές και φαρισαίους προσωπικές εγγυήσεις ότι δε θα χάσουν τη δουλειά τους και προσφέρουν την ψήφο τους προκαταβολικά.
Ήταν που ήταν γεμάτα τα βουλευτικά γραφεία από άνεργους και απολυμένους, τώρα ξεχείλισαν και οι διάδρομοι από το φόβο των δημοσίων υπαλλήλων. Όλοι μαζί, λοιπόν, ο λαός δηλαδή, πάει γι’ ακόμη μια φορά να πέσει στα πόδια του βουλευτή, του εχθρού του, του εξολοθρευτή του και να δηλώσει πίστη. Να ζητήσει σωτηρία.
Αυτό είναι το σκηνικό των πολιτών και της πολιτικής. Όλοι ζητούν να αλλάξει αυτό το σκηνικό. Όμως να αλλάξει μόνο του. Αυθορμήτως. Να πάρει πρωτοβουλία το ίδιο το σκηνικό. Ακόμη, όμως, και στη σουρεαλιστικότερη των περιπτώσεων όπου το σκηνικό θα αποφάσιζε από μόνο του την ανατροπή του, δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο θα επέτρεπε αυτή την ανατροπή ο «λαός».
Αν οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται έχουν και την παραμικρή δόση αλήθειας, τότε το σκηνικό στηρίζεται από αυτούς που θα έπρεπε να το ανατρέψουν. Αν πραγματικά θεωρείται λύση η οχτακομματική ή η εικοσικομματική βουλή, αλλά με τις σημερινές κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες τότε βράσε όρυζα.
Με το να πολλαπλασιάζουμε ή να αναδιατάσσουμε τους εκπροσώπους αυτού του σάπιου πελατειακού συστήματος που παράγει εκτρωματικούς εκλογικούς νόμους, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το δυναμώνουμε.
Αν στις επόμενες εκλογές, το αποτέλεσμα θα δώσει μια κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ για παράδειγμα ή κάποιον άλλον αντίστοιχο συνδυασμό, τότε για ποιο λόγο να κάνουμε εκλογές; Για να τρέχουμε κυριακάτικα στα σχολεία;
Αν οι δημοσκοπήσεις έχουν έστω και την παραμικρή δόση αλήθειας, τότε οι εκλογές δε με αφορούν ως λύση. Το να προκύψει μέσα από εκλογική διαδικασία ένα ακόμη φασιστικό τέρας που σε κάθε μου διαμαρτυρία θα ξερνά στα μούτρα μου ένα «έχω νωπή λαϊκή εντολή», είναι πραγματικός εφιάλτης.
Αν δεν αντέχουμε τις ριζοσπαστικές αλλαγές, πρώτα απ’ όλα, στις συνειδήσεις και τις συνήθειές μας κι αν σκοπός μας είναι να ξαναβολευτούμε στην προηγούμενη κατάσταση, τότε οι εκλογές είναι εθιμοτυπικού χαρακτήρα.
Αν αποφασίσουμε ότι αντέχουμε τις πραγματικές αλλαγές, τότε με τα σημερινά δεδομένα οι εκλογές είναι οι μόνες που δε θα φέρουν την ανατροπή. Άλλωστε, ως γνωστόν, αν οι εκλογές μπορούσαν να φέρουν τη Δημοκρατία, θα ήταν παράνομες, ενώ τώρα είναι απλώς ένα παιχνιδάκι στα χέρια της ολιγαρχίας που μας το κουνάει για να μας παίρνει ο ύπνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου