Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2012

Ο Καπιτάλας στην Χώρα των Θαυμάτων.

Έχει το όρθιο γουρούνι δίκιο ή όχι;

Συχνά πυκνά γίνομαι μάρτυρας συζητήσεων τόσο δημοσίων, στο internet και τα μέσα, όσο και ιδιωτικών, μεταξύ κοινών ανθρώπων, για τον καταμερισμό των ευθυνών για την σημερινή κατάσταση. Το μένος της μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών στρέφεται ενάντια στους πολιτικούς και την μικρή παντοδύναμη οικονομική “ελίτ” του τόπου. Οι πολιτικοί και πολιτευτές καθώς και τα λοιπά μέλη της άρχουσας τάξης αντιτείνουν πως όλοι τους είναι παιδιά αυτής της χώρας και πως η διαφθορά χρειάζεται δύο μέρη για να τελεστεί, το ένα εκ των οποίων ήταν πάντα ο απλός πολίτης. Φταίμε δηλαδή όλοι γιατί “μαζί τα φάγαμε”, γιατί ο διεφθαρμένος λαός βγάζει διεφθαρμένους πολιτικούς και γιατί κανείς από τον “λαό” δεν έκανε κάτι για να σταματήσει αυτή η κατάσταση.
Κάποιες φορές στο πνεύμα του “politically correct” επεμβαίνουν κάποιοι και λένε πως δεν μπορεί κάποιος να αποδώσει ευθύνες σε τέτοια ζητήματα. Οι πολιτικοί θα καταψηφιστούν και οι πολίτες δεν είναι όλοι ίδιοι άρα δεν μπορούμε να κατηγορούμε. Δεν είναι σωστό, ούτε και ευγενικό.

Η ευγένεια είναι καλό πράγμα αγαπητέ συνέλληνα. Έχει ένα κοινό, κατά  την γνώμη μου, χαρακτηριστικό με τον σεβασμό: και τα δύο κερδίζονται. Δεν υπάρχει λόγος κάποιος, εκτός αν το αποφασίσει συνειδητά, να είναι ευγενής με κάποιον που δεν είναι ευγενής μαζί του. Οι ευγένειες λοιπόν να λείπουν προς αυτούς που επιτίθενται και καταστρέφουν την χώρα μας, σε αυτούς που τους υπηρετούν και σε αυτούς που δεν τους εμποδίζουν. Σαφώς η βία δεν είναι λύση. Δεν οδηγεί παρά σε περισσότερη βία και καταστολή, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχει ο κρατικός μηχανισμός να επιβάλει την θέλησή του. Πρέπει να καταλάβουμε πως με το υπάρχον πολιτειακό σύστημα η εκτελεστική εξουσία (ο εντολέας του κρατικού μηχανισμού) κατευθύνει το μόνο μέσο που έχει, το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, για να επιτύχει τους σκοπούς της. Από την άλλη εύχομαι να μην καταφύγει η εκτελεστική εξουσία την άσκηση ωμής βίας για να επιβάλει την όποια “σωτηρία” μας επιφυλάσσει, γιατί τότε απλώς θα είναι εκείνη που θα εισπράξει την κατά πολύ μεγαλύτερη αντίδραση του πολίτη και δικαιολογημένα. Δικαιολογημένα από το Σύνταγμα. Ναι αυτό το κουρέλι που έχουμε για Σύνταγμα διατηρεί ελάχιστες ακόμα σαφείς και αδιαπραγμάτευτες άμυνες ενάντια στην λαίλαπα της “μεταπολίτευσης”. Άρθρο 120 κυρίως στην παράγραφο 4.

Το politically correct από την άλλη δεν το καταλαβαίνω. Με ποιο επιχείρημα υποστηρίζει κανείς την αδράνεια. Πως ακριβώς αυτό το “δεν είναι σωστό” δικαιολογείται μπροστά στην καταστροφή που βιώνουμε; Μην πληγωθεί το συναίσθημα των θυτών; Ή μήπως  μην τρωθεί η αξιοπρέπειά τους; Μα η απόδοση ευθυνών είναι αυτή που θα καθαρίσει μια και καλή το όνομα των αθώων. Τι καλύτερο από μία δίκαιη και ανοιχτή δίκη με βάση ένα σαφές και ισχυρό δίκαιο; Είναι λοιπόν και παραείναι σωστό να επιμερίζονται ευθύνες, όχι απλά πολιτικές αλλά και ποινικές. Σε οποιονδήποτε φταίει συμπεριλαμβανομένων πολιτικών και λοιπών ιερών αγελάδων. Από εκδίκηση; Όχι. Για να μην είμαστε ζούγκλα. Η μόνη διαφοροποίηση μιας κοινωνίας από μία ζούγκλα είναι η ύπαρξη ισονομίας. Κάθε φορά που δεν αποδίδονται ευθύνες σε κάποιους ενώ ο συνήθης πολίτης τιμωρείται με περισσό ζήλο πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στην ζούγκλα. Κάθε φορά που αδυνατίζουμε τον νόμο αδυνατίζουμε την ανθρωπιά μας και την κοινωνία μας. Ακόμα και αυτό το νομικό πλαίσιο που έχουμε, το διάτρητο από τις τρύπες και τα φωτογραφικά παραθυράκια, πρέπει να το υπερασπιστούμε με σθένος μέχρι να το αλλάξουμε. Χρειαζόμαστε νέο εξ' αρχής γραμμένο Σύνταγμα από μια συντακτική εθνοσυνέλευση. Το έχουμε κάνει στο παρελθόν, μπορούμε να το ξανακάνουμε και εύχομαι πως θα το ξανακάνουμε, σύντομα.

Μέχρι τότε οφείλουμε να εφαρμόσουμε τους νόμους και να αποδίδουμε ευθύνες. Όλους τους νόμους; Όλους εκτός από αυτούς που το ίδιο το Σύνταγμα ακυρώνει. Αυτούς που αντιτίθενται σε αυτό. Ποιός είναι ο φορέας της εξουσίας σύμφωνα με το σύνταγμα σε αυτόν τον τόπο; Ο ελληνικός λαός. Αυτός λοιπόν θα αποφασίσει τι συνάδει με το σύνταγμα και τι όχι. Όχι κάποιο διοριζόμενο από την εκτελεστική εξουσία ανώτατο δικαστήριο, την ίδια που επιβάλει νόμους μέσω κομματικής πειθαρχίας. Κατά την άποψή μου κάθε πολιτικός που επικαλέστηκε και επέβαλε κομματική πειθαρχία παραβιάζει το σύνταγμα (“οι βουλευτές ψηφίζουν κατά συνείδηση”) και θα έπρεπε να μπεί φυλακή γιατί υποσκάπτει το πολίτευμα. Όπως κάθε ένας που θα έκανε απόπειρα πραξικοπήματος.

Πάμε λοιπόν να δούμε ποιός τελικά έχει την ευθύνη. Η άποψη ότι οι πολιτικοί είναι το μισό της βρώμικης συμφωνίας και οι κανονικοί πολίτες το άλλο μισό άρα οι ευθύνες μοιράζονται, είναι απλουστευτική, αδίκως συμψηφιστική και απερίσκεπτη. Να σημειώσω εδώ πως η άποψη ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί και οι πολίτες είναι αμέτοχοι ευθυνών είναι εξίσου απλουστευτική, αδίκως αθωωτική και απερίσκεπτη, κατά την γνώμη μου.

Υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι κατά γενική ομολογία, οι οποίοι ποτέ δεν έκλεψαν, δεν έχουν αυθαίρετο, δεν έχουν φοροδιφύγει ποτέ, δεν παίρνουν επιχορηγήσεις και δεν διόρισαν εαυτούς ή αλλήλους στο δημόσιο. Νομίζω πως αυτοί δεν έχουν κάποια ευθύνη πέραν του ότι κάποιοι εξ' αυτών ψήφισαν κάποιο από τα γνωστά κόμματα. Ελλείψει εναλλακτικής θεωρώ αυτή την ευθύνη ελάχιστη έως αμελητέα, πολύ δε περισσότερο που έχει γίνει συστηματική προσπάθεια αποσάθρωσης της παιδείας αυτής της χώρας.

Επίσης κατά γενική ομολογία υπάρχει ένα πολύ μεγάλο σύνολο ανθρώπων που έκαναν ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω. Οι περισσότεροι εξ' αυτών, αν τους γνωρίσουμε, είτε κοιτάζοντας τον καθρέπτη, είτε συναλλασσόμενοι μαζί τους, είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως όλοι και όχι τέρατα ή κάποιου άλλου είδους εξαμβλωματικές υπάρξεις, όπως οι μεγαλοτραπεζίτες για παράδειγμα. Γιατί όμως αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν κάτι τόσο κακό; Πώς ακριβώς αποφασίζουν να στραφούν εναντίον της χώρας και εν τέλει του ίδιου τους του εαυτού; Ποιές είναι οι αιτίες που τους στρέφουν στην υποθήκευση του μέλλοντός τους και των παιδιών τους; Η απάντηση είναι απλή μεν διπλή δε: η ασυνειδησία και η “επιβίωση”.

Ασυνειδησία, η κατάσταση που βιώνει ο μέσος Έλληνας, εμφανής από την οδήγησή του ως τον βίο και την πολιτεία του. Από πού όμως προέρχεται αυτή; Πως είναι δυνατόν κάποιοι να αρνούνται συστηματικά την απλή, αλλά δυστυχώς όχι κοινή, λογική; Πως γίνεται να ζουν απόντες από την ίδια τους την ζωή;

Γίνεται εύκολα όταν δεν ξέρουν τι είναι η ζωή. Όταν έχουν εκπαιδευτεί ως ρομπότ αλλά δεν έχουν παιδεία. Η ζωή τους όλη είναι ένα τσιγάρο, και όταν φτάσουν στην γόπα και κοιτάξουν πίσω ίσα που θα προλάβουν να σκεφτούν "πότε πέρασε αυτή η ζωή;", πριν για πάντα κλείσουν τα μάτια τους. Ποιός όμως φταίει για τα χάλια τους; Ποιός είναι αυτός που διαχειρίζεται την “παιδεία” και την κρατά σε επίπεδο μιας άθλιας εκπαίδευσης – προοιμίου για την “παραγωγική” ενασχόλησή τους; Ποιός την υποβάθμισε χρόνο με τον χρόνο, βήμα με το βήμα, νομοσχέδιο με το νομοσχέδιο από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αν όχι νωρίτερα;

Ποιός φταίει πραγματικά, τα “ζώα” ή αυτοί που τους έκαναν “ζώα”; 

Τι δυνατότητες αντίδρασης έχει ο άνθρωπος που μεγαλώνει σε κουτί και τον κάνουν ότι θέλουν τάζοντάς του ένα ζαχαρωτό; Μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος να τον ψέξει γιατί πήρε το ζαχαρωτό; Ούτε καν γιατί έγινε εξαρτημένος με την ζάχαρη δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις υπό αυτές τις συνθήκες.
Και κάπου εδώ μπαίνουμε και στο θέμα της “επιβίωσης”. Για μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων η ανομία ήταν η μόνη διέξοδος για ένα επίπεδο ζωής σχετικά άνετο σε μία εποχή που μια κλειστή κάστα νέμονταν σχεδόν το σύνολο των πόρων της χώρας. Μια συγκεκριμένη κλίκα χειριζόταν τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Αλίευε πελάτες, προωθούσε business plans που ήταν επιεικώς για γέλια, με υπερτιμολογήσεις πάνω από 200% σε όλα, τσέπωνε τα πολλά και έριχνε και κανένα κοκαλάκι στον κακόμοιρο πελάτη. Μετά πάμε γι' άλλα. Μια συγκεκριμένη κλίκα ελέγχει κάθε ένα από τα ολιγοπώλια της χώρας. Μια κλίκα που δημιούργησε τέτοια φούσκα στην αγορά που για να βάλεις ένα banner σε γνωστό site (τις καλές εποχές) ήθελες 5000 τουλάχιστον ευρώ τον μήνα.

Όταν τα πάντα έπαιρναν φωτιά γύρω τους γιατί οι ιδιωτεύσαντες, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, Έλληνες να κάτσουν να καούν; 

Πώς μπορούσε να κάνει κάποιος μια τίμια δουλειά να ζήσει σαν άνθρωπος με την οικογένειά του όταν γύρω του τα κόκαλα που πέταγαν οι μεγάλοι ήταν περισσότερο απ' ότι θα έβγαζε σε 5 ή περισσότερα χρόνια ο ίδιος. Πως να μην νοιώσει ΜΑΛΑΚΑΣ και να συγκρατηθεί. Πώς να μην ακολουθήσει το παιχνίδι και αυτός, που όλοι οι υπεύθυνοι γνώριζαν και αντιμετώπιζαν ως φυσιολογικό; Αν δεν το έκανε θα κατέληγε στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας και θα τον διέλυαν οι φόροι και οι εισφορές. Αυτά τα εργαλεία του κρατικού μηχανισμού που πάντα επιλέγουν τους πιο εύκολους στόχους. Δεν θα είχε όνειρα. Θα είχε μόνο λογαριασμούς να πληρώνει.
Πολύ δε περισσότερο που μια από τις κλίκες αυτές δημιούργησε το προϊόν lifestyle. Μέσα από την διαπλοκή των μέσων, της φάμπρικας των διαφημιστικών και των καναλαρχών, όπου το μαύρο χρήμα έρεε απρόσκοπτα προς πάσα κατεύθυνση, το προϊόν αυτό δοξάστηκε και πουλήθηκε χωρίς καμία αναστολή σε κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα. Η διαστροφή της προσωπικότητάς μας που προέκυψε αφαίρεσε κάθε ελπίδα αντίστασης, Κατέστρεψε κάθε κοινή λογική. Μας έπεισε ότι είναι σωστό και λογικό να διαθέτουμε ένα σκυλοπειραγμένο αυτοκίνητο που κόστισε όσο 3 κανονικά για να μαϊμουδευτεί, να τουρμπιστεί, να σαυρώσει και να ξεβουλώσει και να φτάσει να καίει 20 με 25 λίτρα για κάθε 100 χιλιόμετρα. Σωστό και λογικό κάτι τέτοιο σε δρόμους ελληνικούς. Σωστό και λογικό που δεν ξέραμε (και ακόμα δεν ξέρουμε) να οδηγήσουμε. Σωστό και λογικό που σκοτωνόμασταν σαν τις μύγες με αυτά και μ' αυτά. Αλλά ήταν lifestyle, μαζί με τις μπύρες, τις πίτσες και τα σωσίβια στη μέση, το ξεκατίνιασμα στα παράθυρα και τα μεσημεριανάδικα, το ξεβράκωμα και τα σιλικονούχα εμφυτεύματα.

Χωρίς παιδεία, χωρίς καν γνώση, με λογική ρομπότ και όλα τα μέσα να σου λένε “καλό! Πέσε και εσύ!” πώς θα μπορούσε να αντισταθεί ο μέσος Έλληνας;

Θα δώσω ένα 10% ευθύνης στους ιδιωτεύσαντες Έλληνες. Για την θεωρητική δυνατότητα να πουν όχι στην ευκολία, το τζάμπα και την γκλαμουριά. Στην πράξη κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και το ποσοστό αυτό είναι μεγάλο αλλά δεν πειράζει. Ας χαρίσουμε αυτό το ποσοστό. Σημαντικό είναι όμως ότι ως θύματα που είμαστε φέρουμε την ευθύνη της βλακείας μας. Αυτοί που οργάνωσαν και εκμεταλλεύτηκαν το σκηνικό έχουν ευθύνη διαφορετικής και πολύ σοβαρότερης τάξεως. Ένα 10% που απλώνεται σε 10 εκατομμύρια ανθρώπους είναι ελάχιστο σε σχέση με το 90% που απλώνεται στο υπόλοιπο του πληθυσμού.

Αυτή η ομάδα ανθρώπων, οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους, οι μέγαλοεπιχειρηματιές και τα ανώτατα “στελέχη” του ιδιωτικού και του κρατικού τομέα είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση που θέσαμε μέχρι τώρα. Αυτοί που έφτιαξαν το σύστημα – ζούγκλα που μας περιβάλλει. Που κατάφεραν να διασαλεύσουν το νομικό πλαίσιο της χώρας, διαλύοντας κάθε σταθερότητα. Που έκαναν ακόμα και αυτό το αστείο σύνταγμα που διαθέταμε πατσαβούρα. Που χωρίς καμία προσπάθεια συγκάλυψης έτρωγαν τεράστια ποσά ατιμώρητοι. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το χρηματιστήριο; Τις αγορές του αιώνα; Τα C27J; Τους ολυμπιακούς αγώνες; Τα “μεγάλα έργα”; Τις κρατικές προμήθειες; Το C4I; Και όλα αυτά σε ένα από αυτούς δημιουργημένο σύστημα εξουσίας το οποίο, από την κεντρική πολιτική σκηνή μέχρι το τελευταίο πάρεδρο χωριού στην άκρη της χώρας, ήταν ερμητικά κλειστό για οποιονδήποτε εκτός κλίκας.

Αυτή η πολιτικοοικονομική ελίτ έχει την ευθύνη ως αίτιο. Εμείς την ευθύνη ως αποτέλεσμα. Εμείς πρέπει να μουτζώσουμε τον καθρέπτη. Να συλλογιστούμε τι κάναμε λάθος και να μην την ξαναπατήσουμε. Εκείνοι όμως πρέπει να δικαστούν, να πληρώσουν ότι έχουν και δεν έχουν ως αποζημίωση στο Κράτος και μετά να ΣΑΠΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ μέχρι να τους λυπηθεί ο Θεός και να τους πάρει από τον κόσμο αυτό.

Συνοψίζοντας ευθύνη έχουμε όλοι γιατί απολέσαμε τον ρόλο του πολίτη και γίναμε ιδιώτες. Αυτοί όμως που προσπαθούν να συμψηφίσουν το αίτιο με το αποτέλεσμα είναι ηλίθιοι ή κοινωνικοί εγκληματίες. Δεν μπορείς να συμψηφίσεις το αίτιο με το αποτέλεσμα. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις ένα ζώο γιατί δεν τρώει με μαχαιροπίρουνο. Οφείλεις να καταδιώξεις αυτόν που δημιούργησε το ζώο. Αυτόν που από το 1821 που έγινε η Επανάσταση πουλήθηκε. Που έφτιαξε το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα. Που έφερε τις βασιλείες την μία μετά την άλλη. Που έκανε τις δικτατορίες την μία μετά την άλλη. Που αποδέχτηκε τα δάνεια και τις χρεοκοπίες την μία μετά την άλλη. Είναι ο ίδιος που μας κυβερνάει σήμερα. Που υπογράφει οτιδήποτε για να κρατήσει τις 5-6 οικογένειες στο προσκήνιο της πολιτικής. Που έβαλε κάγκελα για να μην μπορείς να τον πλακώσεις στις σφαλιάρες. Που σου πλασάρει κάθε μέρα στις ειδήσεις το δράμα των ΠΑΕ, θα αδειοδοτηθούν ή όχι άραγε, θα επιβιώσουν ή θα υποβιβαστούν. Θα καταφέρει ο παλαίμαχος να την σηκώσει ή όχι άραγε;

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ που σε (ξανά)χρεοκόπησε και δεν έχεις ούτε του παιδιού σου να δόσεις να φάει.

Αλήθεια από όλους αυτούς που λένε πως οι πολίτες φταίνε, ποιός αισθάνεται για τον εαυτό του με βάση αυτά που έχει κάνει στην ζωή του ότι φέρει την ίδια ευθύνη με τον  καραμανλή (παλαιό και νέο), τον παπανδρέου (παλαιό και νέο αλλά και τον παππού) ή τον μητσοτάκη ή τον σημίτη ή τελος πάντον τον παπαντωνίου, τον βενιζέλο, τον τσοχατζόπουλο ή τον λαλιώτη, τον βουλγαράκη, τον μεϊμαράκη, την δαμανάκη, τον αλογοσκούφη, τον πάγκαλο, τον παυλόπουλο, τον παπαθανασίου, τον μπόμπολα, τον βαρδινογιάννη, τον αλαφούζο ή όποιο άλλο μπουμπούκι της πολιτικής ή οικονομικής σκηνής θέλει;

Άκου αγαπητέ συνέλληνα. Καλώς ή κακώς φτάσαμε ως εδώ. Με τα λάθη μας και τα στραβά μας. Μέχρι τώρα, με την ηλιθιότητα που μας διακρίνει, δεν μπορώ να μας προσάψω μεγάλη ευθύνη. Τώρα όμως ξέρεις και ξέρω και τι έγινε και ποιος φταίει. Δύο πράγματα έχω να σου πω. Πως ΟΧΙ δεν τα φάγαμε μαζί, και πως αν δεν φροντίσουμε να τους πάρει και να τους σηκώσει θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.  

http://capitalistinwonderland.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html?m=1

Δεν υπάρχουν σχόλια: