Δε φταίει ο γιαλός. Ας τον αφήσουμε ήσυχο. Μεταξύ μας τρωγόμαστε. Κι όταν λέω μεταξύ μας, δεν εννοώ εγώ μ’ εσένα, αλλά εγώ μόνος μου. Διαφωνώ μόνος μου πλέον. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Έχω εξελιχθεί. Σε μία κοινωνία όπου φτάσαμε να διαφωνούμε ακόμη και για τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη κι αν ήταν κόλπο του συστήματος, άνωθεν εντολή, αποπροσανατολιστική κίνηση ή λογική επίπτωση καταπάτησης κάποιων νόμων, δικαιούμαι πλέον να μαλώνω μόνος μου.
Συνειδητοποίησα πια ότι ακόμη κι αν δεν έχουμε ουσιαστικό λόγο να διαφωνούμε μεταξύ μας, είναι βέβαιο ότι θα εφεύρουμε κάποιον. Αν δεν εφεύρουμε, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε κοινό εχθρό. Κι αν γίνει αυτό, κάτι θα πρέπει να κάνουμε. Να επιτεθούμε, ας πούμε.
Όμως επειδή δε γουστάρουμε να επιτεθούμε, καθόμαστε και διαφωνούμε για το αν η μύγα πάει στα βρώμικα ή στα καθαρά, από πού χέζει το μπαρμπούνι κι από πού κατουράει η κότα. Έχουν καταναλωθεί τόσες ώρες συζήτησης με θέμα τις λεπτές ιδεολογικές αποχρώσεις της αριστεράς, ώστε η αριστερά ως όρος απηύδησε κι αποχώρησε μ’ ένα βαρβάτο «άντε και γαμηθείτε».
Γενικά, κυριαρχεί ένας παραλογισμός. Είναι αληθινή ή όχι η λίστα Λαγκάρντ που έβγαλε στη φόρα ο Βαξεβάνης; Γιατί την έβγαλε; Γιατί τον συνέλαβαν; Τι λέει ο Τράγκας που το όνομά του είναι στη λίστα; Ο Τράγκας που μας υπερασπίζεται. Που είναι με το λαό. Που είναι διωκόμενος και αντι-συστημικός. Που βρίζει τη Μέρκελ. Ναι, ο Τράγκας που επί κυβερνήσεων Ν.Δ. είχε την εφημερίδα με τη μικρότερη κυκλοφορία, αλλά έπαιρνε κρατική διαφήμιση εκατομμυρίων ευρώ.
Δεν ξέρω τι γίνεται. Ειλικρινά έχω χαθεί. Κρίνουν τη λίστα ως ψευδή, ελλιπή, άχρηστη, αλλά βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης και ειρωνευόμενος την «απολογία» Τράγκα, γράφει στο twitter «είδα τη συγκίνηση και τα δάκρυα του Γιώργου Τράγκα στη ΝΕΤ. Τελικά η δημοσίευση της λίστας ήταν μεγάλο κτύπημα…». Ωραία, άρα η λίστα είναι αληθινή. Τα ονόματα που περιέχει όντως έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Γιατί η Δικαιοσύνη σπεύδει να τιμωρήσει αυτόν που αποκάλυψε τα ονόματα και δεν τρέχει να διασταυρώσει δηλωθέντα εισοδήματα με καταθέσεις στο εξωτερικό; Κοτζάμ κυβερνητικός βουλευτής, πρώην υφυπουργός και κατά πάσα πιθανότητα και μελλοντικός, ομολογεί ότι η λίστα με τα ονόματα ισχύει. Κι αντί να ζητάμε να καταλογιστούν ευθύνες, μαλώνουμε για το αν ο Βαξεβάνης είναι καλός ή κακός άνθρωπος, δημοσιογράφος ή πράκτορας, ήρωας ή αυτάρεσκος.
Δεν πάμε καλά. Έχουμε χαζέψει. Διαβάζω τη συνέντευξη Τσίπρα στο Reuters. Λέει: «Δεν είναι ώρα για επικοινωνιακού χαρακτήρα κόλπα, δεν είναι ώρα να προκαλέσουμε με τεχνητό τρόπο την πτώση της κυβέρνησης, αλλά είναι ώρα να αντισταθούμε σε αυτή την πολιτική και σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκουμε συμμάχους, όχι μόνο σε όσους ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, αλλά και στους πολίτες που από φόβο ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ».
Στη συνέχεια διαβάζω την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την 28η Οκτωβρίου: «Πρέπει να σταματήσουμε άμεσα την καταστροφή που βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας, να διώξουμε κυβέρνηση, τρόικα και μνημόνια». Δώστε προσοχή στο «άμεσα». Δηλαδή τώρα! Όμως ο Τσίπρας λέει ότι δεν ήρθε η ώρα να ρίξει με τεχνητό τρόπο την κυβέρνηση. Σκέφτομαι. Ή καλεί σε ξεσηκωμό την κοινωνία, άρα «πτώση της κυβέρνησης με τεχνητό τρόπο» ή αύριο έχουμε εκλογές και δεν το έχω καταλάβει.
Διαβάζω και τη δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνου Σκουρλέτη: «Η κυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή. Είναι στο χέρι της ελληνικής κοινωνίας να συντομεύσει τον χρόνο παραμονής της στην εξουσία». Πόσο να τη συντομεύσει; Ήρθε η ώρα Τσίπρα; Όχι, δηλαδή, για να ξέρουμε. Εν ολίγοις, ο Τσίπρας δεν αναλαμβάνει να ρίξει με τεχνητό τρόπο την κυβέρνηση, αλλά καλεί την κοινωνία να το πράξει. Μια ερώτηση μόνο. Αλέξη, μπορείς να πας με τα πόδια στο Μαξίμου όταν κάνει η κοινωνία την επανάσταση ή θες να σε κουβαλήσουμε στους ώμους; Το ξέρω, μπαίνω σε λεπτομέρειες, αλλά αφού αρχίσαμε τις μαλακίες λέω να το τερματίσω.
Ναι, μπορώ να μαλώνω μόνος μου. Βαρέθηκα να μαλώνω με τους άλλους. Βαρέθηκα να διαφωνώ με τους μνημονιακούς που αμολάνε όποια εξοργιστικά απάνθρωπη ασυναρτησία τους κατεβαίνει στο κεφάλι, με τους ΔΗΜΑΡίτες που ντρέπονται γι’ αυτό που κατάντησαν να είναι, αλλά αρνούνται να το ομολογήσουν κι έτσι το υπερασπίζονται με το πάθος του ενόχου, με τους πολυλογάδες της Αριστεράς που αναλώνονται σε λεκτικούς διαγωνισμούς επαναστατικότητας. Δεν έχει ουσία όλο αυτό. Μαλώνω μόνος μου. Τουλάχιστον έχω το πλεονέκτημα να επιλέγω την ώρα…
Και βλέπω τα μέτρα να περνούν. Σαν τρένα. Από πάνω μας… Τα τρένα δεν έχουν ώρα. Περνάνε όποτε γουστάρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου