Υπαρχουν φορες που με συγκινουν πολυ απλα πραγματα,ενα τραγουδι,μια ομορφη στιγμη,ενα ηλιοβασιλεμα.
Ομως οταν ενας ανθρωπος που δεν τον γνωριζω,δεν τον εχω δει ποτε,και μαλλον ποτε δεν θα συναντηθουμε μπαινει στην διαδικασια να με στηριξει με μια λεξη,μια ανασα που την νοιωθω μεσα απο αυτο το αψυχο μηχανημα,τοτε γινομε χαλια.
Με την καλη εννοια φυσικα.
Ετσι φανταζομουν τους ανθρωπους απο παιδι,δεν ειχα την τυχη να τους γνωρισω η ισως τους προσπερασα απο βιασυνη,δεν περιμενα να υπαρχουν,τους ενοιωθα αλλα δεν τους ακουμπησα.
Τελικα τι μενει απο εμας εκτος απο την καλη ενεργεια που στελνουμε στους αλλους?
Τωρα που δεν ειναι ολα μαυρα,εγω θελω να συνεχιζω να επικοινωνω με τετοιους ανθρωπους,να μην τους προσπερασω οπως πριν,να μην βρεθουν στο σημειο που ημουν εγω πριν πεντε λεπτα και χαθουμε,να ειμαι εκει κι εγω για μια ζεστη κουβεντα οταν την εχουν αναγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου