Αμεσως επεμβαινουν οι ενοχες μου και με βαζουν στην θεση μου,ντροπη μου λενε,τι θα πει ο εαυτος σου για σενα?
Και αν δεν πας εσυ ποιος θα παει?Δεν το ξερεις οτι σε περιμενει?
Με τετοια πιεση τελικα αποφασιζω να σηκωθω,τρωω κατι βιαστικα και ξεκιναω,εχω να αντιμετωπισω εκτος απο την ζεστη που σημερα ηταν αφορητη και την αναμονη στην σταση μεχρι επιτελους το πολυποθητο λεωφωρειο να εμφανιστει στην γωνια του δρομου.
Η καθημερινη αυτη εκδρομη με στασεις για να ανεβοκατεβαινει ο κοσμος τελειωνει εκει στην σταση του νοσοκομειου,τι ωραια που ειναι σκεφτομαι,μεσα στο πρασινο και το γρασιδι,κοντοκουρεμενο το βρηκα σημερα,τι κριμα να προσεχουν το γρασιδι περισσοτερο απο τους ασθενεις ομως.....
Η κατασταση οσο περναει ο καιρος δειχνει το τελος της,μιλαγαμε παλια,λιγο περισσοτερο,μετα την πρωτη πνευμονια λογω εισροφησης και την δευτερη αμεσως μετα...αρχισε να χανει την επαφη της με την πραγματικοτητα,θελει να φαει αλλα δεν γινετε να τρωει πλεον οτι θελει εκεινη,δεν τα θελει αλεσμενα και αυτο δυσκολευει την κατασταση,ποναει,μια μουρμουρα και μια φασαρια οση ωρα ειμαι εκει.
Μελαγχολω,νευριαζω,μερικες φορες καποια πραγματα που λεει με κανουν να χαμογελαω,ολα τα συναισθηματα μαζι σε λιγες ωρες,εκει καθομαι και περιμενω να ερθει το φαγητο,να παρει τα χαπια της,να ακουσω τα παραπονα της....με στεναχωρει οταν φευγω που λυπαται,εσενα εχω μονο λεει,εκει γινομαι χαλια,αλλα πρεπει να φυγω για να επιστρεψω παλι την επομενη μερα για να ζησω το ιδιο εργο απο την αρχη.
Στην επιστροφη ειμαι χειροτερα,οτι κακο βρισκει εκεινη την ωρα να καθησει μεσα στο κεφαλι μου και να με ταλαιπωρησει,μπορει να εχω γραψει οτι εδω στο ιστολογιο αυτο λεω ολη την αληθεια....ειναι ψεμμα,πως μπορεις να πεις οτι σκεφτεσαι,δεν ειναι δυνατον.
Μου λενε οι φιλοι μου δεν βγαινεις,δεν ερχεσαι να μας δεις,μετα το νοσοκομειο αληθεια...δεν θελω να δω κανεναν,προτιμω να μενω μονος και να υποκρινομαι παλι οτι τιποτα δεν συμβαινει και οτι οταν κοιμηθω και ξυπνησω...ολα θα ειναι αλλοιως.
Ζω με ψευδαισθησεις τελικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου