O Εφιαλτης της Περσεφονης

Γιατί κλαις, Πρόεδρε; της Νίνας Γεωργιάδου (Διαβαστε το)

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ, ΠΡΟΕΔΡΕ;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ

28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το  πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.

Στην τελετή παράδοσης  της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων»,  «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». 

 Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε,  απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».

Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.
Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και  οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί  κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση  του.
Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.
Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες.  δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν -  τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο.
Κι όμως δε δακρύσατε.

Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής  εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Εσείς τότε, επιλέξατε  το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.  

Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.   
Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο  ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».
Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.

Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας,  ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.
Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».
Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε,  άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.

Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους,  προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.
Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε,  κύριε πρόεδρε.

Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα,  σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.
Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.   

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.

Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν  την Αθήνα και τρέχουν  ποτάμια τα  δάκρυα αυτών που  επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,
τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;

Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε  όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα –  την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε  πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του  Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά,  η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;
Σκεφθείτε   μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –  που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε  πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». 
Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.
Και τέλος –  γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία –  μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε  την μ’  αυτούς που  επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11

 http://m.alfavita.gr/artro.php?id=49205

No comment

Λιγες μερες μονο

Η χωρα ειναι σε κριση,οι ηγετες μας ειναι ανικανοι,η Ευρωπη εχει διαχειριστες που ανηκουν σε ελιτιστικες ομαδες και αδιαφορουν για τον λαο της.
Γραφω και εγω μαζι με εκατονταδες αλλους μπλογκερ και περιμενω λες απο θαυμα να βρεθει μια λυση σε οσα ετοιμαζονται να συμβουν.
Καθε μερα μας γινετε μικροτερη και πιο οδυνηρη,εκβιασμοι,τρομοκρατια,αδιαφορια και ολο αυτο ονομαζεται δημοκρατια.
Νεο καλο δεν ακουμε απο πουθενα,σκεπτομαι ποσοι ανθρωποι ζουν πλεον απλα με τα ελαχιστα που τους εχουν μεινει και τι θα γινει οταν αυτα σταματησουν να υπαρχουν.

Λιγες μερες θα σταματησω,χρειαζεται και η ψυχη μου και το μυαλο μου λιγη ηρεμια,διχως τηλεοραση,νεα,διαγγελματα,εξαγγελιες,υποσχεσεις και ψεματα.

Λιγες μερες να σκεφτω τι πρεπει να κανω,τα χρηματα εξαντλουνται και τα 200 ευρω δεν φτανουν ουτε για δεκα μερες.

Θα περασουν γρηγορα,αυτο που δεν θα περασει ειναι τα προβληματα και η κατασταση που εχει βρεθει η χωρα μου.  

Σωπα οπου να'ναι θα σημανουν οι καμπανες

Γιώργο μην φύγεις, τώρα αρχίζει το γλέντι...

Κύριε Παπανδρέου

Μέχρι χθες ο λαός ανέχτηκε πολλά. Ανέχτηκε την πολιτική εξαπάτηση με το «λεφτά υπάρχουν». Ανέχτηκε να προσπαθήσεις και εσύ να μας σώσεις, έστω και αν άλλαξες από τις προεκλογικές σου υποσχέσεις, κατά 180 μοίρες. Αρχικά σου συγχώρεσε αυτό το πολιτικό ολίσθημα. Σου συγχώρεσε ακόμα και την επικαλούμενη από εσένα άγνοιά σου για τα οικονομικά της χώρας. Ανέχτηκε τα όσα έλεγες διεθνώς για τη χώρα και το λαό της και ακόμα,....αν και με δυσκολία, ανέχτηκε το μνημόνιό σου με την τρόικα, αφού υποσχέθηκες ότι πολύ γρήγορα, θα βγαίναμε από αυτό. Έτσι, ανέχτηκε επί δύο χρόνια, τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα, μέχρι που μας οδήγησες στην πτώχευση.

Ξέρεις κύριε Παπανδρέου τι άλλο μεγάλο έκανε αυτός ο υπομονετικός λαός; Ήταν έτοιμος ακόμα και να...δεχτεί την χρεοκοπία της χώρας που επέβαλαν προχθές οι Γερμανοί και ακόμα, με πολύ πάντως μεγάλη δυσκολία, ίσως και την επιτροπεία της τρόικας, μιας και κατάλαβε ότι το πολιτικό σας σύστημα είναι ανίκανο να κυβερνήσει την Ελλάδα.

Όμως κ. Παπανδρέου, έκανες ένα μοιραίο λάθος, το οποίο πλέον δεν σου το συγχωρεί κανείς και με τίποτα.

Υποτίμησες αυτόν τον λαό. Υποτίμησες την υπομονή του και την νοημοσύνη του. Αντί να επιστρέψεις από τις Βρυξέλλες πραγματικά συντετριμμένος, αντί να ζητήσεις συγνώμη για την αποτυχία σου, η οποία θα μας κοστίσει πολλά δισεκατομμύρια παραπάνω και πολλές δεκαετίες σκλαβιάς και αντί να πεις ότι τώρα το λόγο έχει ο λαός, εσύ προσπάθησες να ξεγελάσεις πολιτικά έναν ολόκληρο λαό, για μια ακόμα φορά και να εμφανιστείς και ως «νικητής» και από πάνω, για να μείνεις στην εξουσία. Νικητής, γιατί μας χρεοκόπησες! Αν είναι δυνατόν!!!

Αυτή η ενέργειά σου, πλήγωσε αφάνταστα τον ελληνικό λαό, ανεξαρτήτως κομμάτων. Πλήγωσε το φιλότιμό του και την νοημοσύνη του. Εξάντλησε την υπομονή του.

Κύριε Παπανδρέου, δεν έκανες την κατάλληλη κίνηση, την κατάλληλη στιγμή, χθες το βράδυ στο διάγγελμά σου, ώστε να παραδοθείς στη λαϊκή ετυμηγορία ή να αποχωρήσεις.

Τώρα, κ. Παπανδρέου είναι πολύ αργά.
Τώρα μην φύγεις, δεν χρειάζεται.
Τώρα αρχίζει το «γλέντι» του λαού…

από το προεδρική δημοκρατία, η φωτό από το greki-gr

http://apneagr.blogspot.com/2011/10/blog-post_4096.html

Κλέμενς Φούστ : “Το κούρεμα του χρέους κατά 50% δεν είναι αρκετό”

http://politicanea.blogspot.com/2011/10/50_29.html

Με τίτλο: "Θα χρειαστείτε και νέο κούρεμα" η Realnews φιλοξενεί αποκλειστική συνέντευξη του συμβούλου του Σόιμπλε, Κλέμενς Φούστ, ο οποίος εκτιμά ότι "η λύση για το χρέος δεν είναι οριστική". Μιλώντας στη Realnews ο Κ.Φούστ σημειώνει: "η αίσθησή μου είναι ότι το κούρεμα του χρέους κατά 50% δεν είναι αρκετό και δεν είναι ξεκάθαρο πόσες τράπεζες θα συμμετέχουν σε αυτό".  Επίσης προσθέτει: "δεν είμαι πεπεισμένος ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να

επιστρέψει στις αγορές με ένα επίπεδο χρέους στο 120% του ΑΕΠ". 

Πηγή: Real.gr

Μιλάει ο λαός

Ποιος είναι ο «κόσμος»; Ναι, αυτό που διαβάζετε. Ποιος ακριβώς είναι ο «κόσμος» που οργίζεται και αγανακτεί, διασχίζοντας την παχιά κόκκινη γραμμή μεταξύ διαμαρτυρίας και τραμπουκισμού; Θέλω να ρωτήσω τον συνάδελφο που σχολιάζει τώρα στην τηλεόραση, λέγοντας ότι οι εκδηλώσεις του «κόσμου» αρχίζουν πλέον και εκτρέπονται εκτός ορίων. Αλλά πάλι αδυνατώ να καταλάβω σε ποιον «κόσμο» αναφέρεται. Στον απελπισμένο; Στον «κόσμο» που λιμοκτονεί ή στον «κόσμο» που γεμίζει μπαρ και ταβέρνες για να ρωτά που βρίσκεται τελικά η κρίση; Έχω και άλλα.
Πότε επιδεικνύεται η περίφημη λαϊκή σοφία; Στα αποφθέγματα ή στο αποτέλεσμα της κάλπης; Είναι δυνατόν «ο λαός να γνωρίζει κυρία μου»-που λέει και ο Λαζόπουλος- αλλά ταυτοχρόνως να αποδεικνύεται τόσο τραγικά ηλίθιος όταν ασκεί το δικαίωμα της ψήφου; Και ακόμα: ο λαός που «ακουμπούσε στο φέρετρο του Σεφέρη» είναι ο ίδιος που τα ακουμπάει στον Σεφερλή; Ο λαός που την «πονάει αυτή τη χώρα» έχει καμία σχέση με τα αυθαίρετα, τα μπαζώματα και τη φοροδιαφυγή;
Οι γενικεύσεις αδικούν τη λογική και εκχυδαΐζουν τον δημόσιο λόγο. Και χρησιμοποιούνται δολίως. Πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης συμπυκνώνουν πολλές αλήθειες μέσα σε ένα συμπέρασμα. Οι πολιτικοί επειδή διεκδικούν την εκπροσώπηση του λαϊκού αισθήματος, τα μέσα επειδή εμπορεύονται την έκφραση του. Κανένας δεν δικαιούται να ομιλεί εκ μέρους του λαού, επειδή, πολύ απλά, ο λαός δεν είναι μία οντότητα που ομονοεί. Ομοίως είναι εξωφρενικό να αναφέρεσαι στη λαϊκή βούληση η οποία, όταν εκφράζεται θεσμικά, μάλλον δεν σε τιμά. Μπορείς να αναφερθείς στα μέλη του κόμματός σου, στους φίλους της λέσχης σου, στους εγγεγραμμένους στο σωματείου σου. Όμως οι αναφορές στο σύνολο του λαού έχουν πάντα στον πυρήνα τους την υστεροβουλία. Για τον λαό-ειδικότερα για ένα μεγάλο τμήμα του- μιλούν μόνο οι αριθμοί των εκλογικών αποτελεσμάτων. Και είναι πια να απορείς γιατί καθυστερούν τόσο.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

• 
  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=9801

Δεν βρέθηκαν ούτε δέκα

• Του Χρήστου Γιανναρά

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης. Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους.

Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ' ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.

Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.

- Nα κατεδαφίσει μεθοδικά - θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας.

- Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους.

- Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.

Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.

Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.

Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα.

- Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας - όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν θα υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές.

- Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη.

- H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας.

- Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!

H δεύτερη διευκρίνιση:

- Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας;

- Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα - να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»;

- Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο;

Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Για αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.

Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες.

- Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας.

- Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί.

- Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.

- Aν η Eκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.

Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα. Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το '97, το '22, το '46 - 49.

Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι' αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_314.html

Ανοιχτή Επιστολή στον Κ.Παπούλια, από ένα διαδηλωτή της Θεσσαλονίκης, του Γιώργου Θωμαΐδη

Απόψε κ. Παπούλια, εμφανισθήκατε στα ΜΜΕ, έξαλλος και ίσως δακρυσμένος, διότι κάποιος από εμάς σας αποκάλεσε προδότη. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, αυτό αποτελεί αδικία, διότι έχετε αντιστασιακό παρελθόν (κατά την πρώϊμη εφηβεία σας), στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως και ο κ. Παπουτσής και ο κ. Πάγκαλος στην φοιτητική εποχή τους). Σας γράφω λοιπόν από την πρώτη σειρά των συγκεντρωμένων, για να παρουσιάσω μια καθαρά προσωπική άποψη για εσάς, από την πλευρά ενός από τους πολίτες που πέτυχαν σήμερα μια αληθινά εορταστική παρέλαση, και όχι τη ματαίωσή της, όπως ισχυρίζονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ: Το τμήμα της παρέλασης που δεν έγινε, ματαιώθηκε από την πολιτική ηγεσία.
Το παρελθόν ενός ανθρώπου, και μάλιστα το εφηβικό., δεν έχει καμμία σημασία, όταν γίνεται άσχετο με το παρόν του. Δικτάτορες (και αξιωματικοί των Γερμανοτσολιάδων), όπως ο Παπαδόπουλος, τολμούσαν να καυχηθούν για τα μετάλλιά τους ως ενήλικοι στο αλβανικό μέτωπο. Συνεργάτες των ναζί και δικτάτορες, όπως ο Πάγκαλος, για την ανδρεία τους και τις δημοκρατικές περγαμηνές τους, όταν ήταν μεγάλοι άντρες. Ο πληρωμένος από τους Αγγλογάλλους δολοφόνος του Καποδίστρια το ίδιο, για το αγώνα του κατά των Οθωμανών κατακτητών. Πάρα πολλοί από τους πρώην φυλακισμένους επί δικτατορίας, πάμπλουτοι και σε σεσηπώτα βαθμό διεφθαρμένοι ανάλογα. Όλοι αυτοί δάκρυσαν επίσης μπροστά στην κατηγορία της προδοσίας, αλλά ιδίως υπό το σοκ της απομυθοποίησης της -συχνά επιδέξια δημιουργημένης- δημόσιας εικόνας τους. Δεν θεωρείτε λοιπόν κάπως υπερβολικό, να μας ζητάτε να σας κρίνουμε για την εφηβική σας δράση και όχι για την τωρινή -και όχι μόνο- παρουσία σας;

Το χειρότερο όμως είναι πως, κάθε φορά, με αυτό τον απίστευτο τρόπο, με το «ήμασταν κάποτε ήρωες, ποιοι είστε που μας κρίνετε; », κλείστηκε το στόμα της κριτικής στην Ελλάδα και έτσι χάθηκε το όραμα για το μέλλον μέσα στην παρελθοντολογία. Οι αληθινοί ήρωες όμως, αυτοί που παρέλασαν σήμερα μαζί με το πλήθος, έμειναν πάντα σιωπηλοί. Σιωπηλοί έμειναν οι ήρωες του Πολυτεχνείου που δεν κολύμπησαν στη ματαιοδοξία και οι αντιστασιακοί που δεν αναμίχθηκαν στα παιχνίδια της εξουσίας. Καταφρονεμένοι και λησμονημένοι έμειναν οι αγωνιστές της Κύπρου του 74 και οι Μακεδονομάχοι . Η ταπεινόφρων σιωπή των αληθινών ηρώων, είναι αυτή που επέτρεψε την όποια κοινωνική πρόοδο: Οι σιωπηλοί, δέχτηκαν την κριτική, χωρίς να χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα, οι "κερδισμένοι" των αγώνων, βυθίστηκαν στη διαφθορά ή στην ανοχή της και διεκδικούσαν το απυρόβλητο επειδή κάποτε υπήρξαν και αυτοί κάπου και κάπως μάχιμοι.

Κύριε Παπούλια, το αγωνιστικό σας φιλότιμο, το οποίο υπήρξε όντως στα ασχημάτιστα νιάτα σας πριν απροσμέτρητα χρόνια, ανέχθηκε επί τριάντα πρόσφατα χρόνια, να υπηρετεί έναν άνθρωπο, τον Α.Παπανδρέου, ο οποίος, την εποχή που οι φίλοι σας πέθαιναν στο Αλβανικό και την εποχή που οι παππούδες μας κρεμιόταν στην Γκεστάπο, έκανε διακοπές στην Καλιφόρνια. Ήταν αυτό ή όχι ενδοτισμός ενηλίκου από την πλευρά σας;

Κύριε Παπούλια, είστε ο άνθρωπος που παρέχει ηθική κάλυψη, στο γιο του λιποτάκτη φίλου σας: Ένα γιο ο οποίος ουδέποτε δέθηκε με τον ελληνικό λαό, και ο οποίος συνηγόρησε, με τους ίδιους συμβούλους δικτατόρων που έχει τώρα, υπέρ της παράδοσης της Κύπρου σε "διεθνή εποπτεία" (όπως τώρα παραδόθηκε η Ελλάδα) μέσω του Σχεδίου Αννάν. Ο ίδιος άνθρωπος, πλαστογράφησε τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, έβαλε προσχεδιασμένα την Ελλάδα σε καθεστώς ομηρείας και συστηματικά επέβαλε, μέσω του ψεύδους και του εκβιασμού της «χρεοκοπίας», την αποδόμηση της ελληνικής Υγείας, Παιδείας. Και της Άμυνας: είναι ημέρα του ΟΧΙ ας μην ξεχνάμε.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν είχατε ούτε μια κίνηση συμπόνοιας για τους διαδηλωτές που χτυπήθηκαν αλύπητα στο Σύνταγμα, οι οποίοι ζητούσαμε καταρχήν αυτό που αρνήθηκε και αρνείται ο προστατευόμενός σας: Υψηλότατη, αναλογική φορολόγηση του πολύ μεγάλου πλούτου, διότι -κυριολεκτικά- πολλών πεινούν τα παιδιά τους. Για όλους αυτούς, είχατε μόνο λόγια και ευχολόγια, που θυμίζουν πολύ τα λόγια των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να κάνουν τίποτε στην πράξη. Αυτό με ποιόν τρόπο δεν είναι υποκρισία;

Τέλος, ο άνθρωπος τον οποίο εσείς στηρίζετε ηθικά όλη αυτή την περίοδο, έχει εκφρασθεί με τα χείριστα λόγια για τον λαό και τη χώρα μας, για να πετύχει το στόχο μιας ειδικής μερίδας του ΔΝΤ: Την εισαγωγή στην Ευρώπη της αμερικανικής οικονομικής κηδεμονίας και -όπως λέει το καθεστωτικό «Βήμα»- την ηγεσία του τόσο σκοτεινού ΔΝΤ στην παγκόσμια οικονομία. Αυτό, όπως επιβεβαιώνουν και τα απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας που διέρρευσαν, το είχε ρητά αναφέρει μυστικά την εποχή που κλυδωνιζόταν η οικονομία (Φεβρουάριος 09) ενώ (Ιούνιος 09) είχε δημόσια πει το απολύτως αντίθετο.

Κύριε Παπούλια, πολύ καιρό πριν από εμάς, ο Μ.Γλέζος, σας γύρισε την πλάτη, δίνοντας το παράδειγμα σε όλους μας. Απόψε, στη Θεσσαλονίκη, παρέλασαν μόνο όταν φύγατε, πρώτοι οι Σύλλογοι των Μακεδονομάχων, υπό τις επευφημίες όλων των πολιτών, δεξιών και αριστερών. Κατόπιν, ακολούθησαν, με χαμόγελα ευτυχίας, μέσα στις αγκαλιές των πολιτών, όλοι αυτοί που παρέμειναν απόλυτα πιστοί στα ιδανικά τους: Οι παλιοί και νεότεροι αγωνιστές της Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είστε πρόσωπο τραγικό, που άβουλο παρακολουθεί τη μοίρα του. Κάποτε, δίκαια ή άδικά, είχατε το κύρος να μιλήσετε και να απειλήσετε την αδίστακτη κυβερνητική πολιτική με μια παραίτηση: Δεν το θελήσατε όμως πραγματικά, διότι θα το είχατε κάνει.

Κύριε Παπούλια, στα μάτια των Ελλήνων, είστε πλέον ο προστάτης και ο τροφός του Παπανδρέου και όχι της Δημοκρατίας, την οποία κατέλυσε το Μνημόνιο Ι. Δεν σας ζητά κανείς να παραιτηθείτε, διότι οι πιο πολλοί πιστεύουν πως δεν θα το κάνετε. Θεωρούν ότι είναι πολύ παλιά η σχέση σας με τους Παπανδρέου και μεγάλη η σταδιοδρομία υπό την αιγίδα τους, για να φανείτε αγνώμων σε αυτούς. Αντίθετα, είναι ελάχιστη, εδώ και δεκαετίες, η σχέση σας μαζί μας. Μην σας παραξενεύει λοιπόν ότι δεν σας αναγνωρίζουμε ούτε εμείς. Είναι κρίμα, αλλά πλέον έχει γίνει περιφρόνηση.

Για εμάς, Πρόεδρος είναι πλέον ο Μ.Γλέζος, είναι οι παράλυτοι αλλά καθαροί πολεμιστές του αλβανικού έπους και οι ιδίως οι άγιοι νεκροί της Κατοχής, που βεβηλώθηκαν από την άνοδο στην εξουσία δωσιλόγων, όπως τόσοι, και ριψάσπιδων όπως ο Α.Παπανδρέου. Εσείς, είστε απλά, εκτός εάν ξαναβρείτε λίγο θάρρος, και αφού δεν σας αρέσει το προδότης, ένας ξένος στον ελληνικό λαό και ειδικά στα νιάτα του, που ανερυθρίαστα τους ζητούν, να γεράσουν χωρίς ελπίδα: Έντιμα σας γράφω, είναι βαθιά οδυνηρό να βλέπεις έναν ηλικιωμένο να δακρύζει. Ελπίζω ειλικρινά, να γίνουν πράξεις μεταμέλειας. Ως τότε, για εμάς θα είστε ξένος και αλλότριος, όπως και οι άνθρωπος τον οποίο στηρίζετε.

Δεν χρειάζεται λοιπόν η άδεια κανενός, για να μην σας αναγνωρίζουμε. Ούτε εσάς, ούτε μια κυβέρνηση που μόνο χάρη σε απειλές, απάτες και ρουσφέτια, έχει μαζί της ένα 10-15% του πληθυσμού: Τρεις με τέσσερις φορές λιγότερο από αυτό που πήρε ο κτηνώδης Πινοσέτ, με τον οποίο δουλέψαν ορισμένοι σύμβουλοί της. Αυτά, επίσης τα γνωρίζετε.

Γιώργος Θωμαϊδης
Θεσσαλονίκη,
29 Οκτωβρίου 2011

http://me.lt/081Aq

Αυταρχισμος η διακοπη των παρελασεων λεει ο Γιωργακης

Αυτο τι ειναι?
Μαλλον η δημοκρατια του.
Ο λαος του.
Η χωρα του.
Η διακοπη της δημοκρατιας τι ειναι?
Απο ποιο στενο θα φυγει δεν το ξερει ακομα. 

If I Were from Greece- Greece has to take the responsibility for his debts, but the real depression comes from Brussel, Berlin and Paris.

DüsseldorfWhen you were invited by friends, you would like to say afterwards: It was nice. You felt at ease and you were impressed by the things you’ve heard and seen. Unfortunately, looking back in such a pleasant way has turned out to be impossible in the case of the research tour to Greece a 20-member team of the Handelsblatt undertook in order to get information in the epicenter of the crisis. Sure, over the past days we have met courageous entrepreneurs bracing themselves against the crisis – a crisis that is stronger than they are. We have paid visits to brave officials in their raddled offices. They try to impart some order to the anarchic. We have talked to politicians who are aware of the historic moment imposed on them by fate.
But the predominant impression has been different:
We’ve come upon an exhausted country, a country suffering from a double burden: Its self-inflicted debt chaos and a European rescue policy which is only making matters worse. The results the helpers achieved could hardly be more dismal: The economic output decreases, unemployment is on the rise, young people dream of a life abroad. And the state deficit is soaring as if nothing had happened. Such a mountain of debt can’t be shed by shrinking the economic strength. Although the country initiated the toughest austerity package a Western country ever has undertaken outside wartimes its debt burden grew by 67 billion Euros; as measured by the economic strength, it increased from previously 127 per cent of economic strength to now 157 per cent of the economic power. You can’t get muscles by starving.

If I were from Greece I would sue my helpers for malicious injury. And at dusk, I would be there at Syntagma Square with all the others, in front of the Parliament, in order to demonstrate my disapproval of a policy of crisis which only intensifies the crisis.
The downward spiral turns faster and faster. The debt cut agreed on last night in Brussels will decelerate Greece’s decay but it is not going to stop it. Most of all, it is one and a half years too late. If at that time debts had been cut in half, today’s deficit would be below 100 per cent of economic strength. The way it is now, however, access to the capital market will remain blocked for Greece in the foreseeable future.
A further complication is that about one third of the debt instruments is owned by the Greeks themselves, 74 billion Euros belong to their banks and thus their savers, 26 billion Euros belong to their social funds and thus their pensioners. They have become palpably poorer overnight. I can understand why Chryssanthos Lazarides, the man behind conservative opposition leader Samaras, says: „First, we were ill with typhus and now they gave us a cancer injection”. The treatment given to Greece recalls the approach US representative Jeffrey Sachs and his Chicago Boys tested in Boris Yelzin’s Russia: Hasty deregulation, the churning out of privatizations and social cutbacks in the budget. They created the kind of Wild West capitalism which still splits the Russian society into billionaires and have-nots to this day. Sachs who at that time came to be known as “Dr Shock” later apologized to the Russians.
The role of “Dr Shock“ has been transferred to the numerous saviors of Greece in Brussels, Berlin and Paris. Again, financial artist are at work who know a lot about debt rescheduling, counterparty relationships and leverage effects but who have no understanding of the art of stimulating an economy and the people who work in it. Dr Shock’s successors spread a feeling of helplessness, not optimism. They extract money from the economy instead of enabling investments. They push the country from recession into depression. Had we treated our brothers and sisters in the GDR like the Greeks are treated now the people there would still drive “Trabant“ cars and wait for bananas. Everything we did do right in the GDR – the debt relief of one hundred per cent for companies, the incentive programs for medium-sized companies which at first did not even exist, the incremental wage increase in order to create purchasing power – we are getting wrong in Greece. Those who don’t sow are not going to produce blossoming landscapes.
Europe has started on a program to dismantle the South whose devilish effects can’t be overlooked anymore in the cityscape of Athens. Heroin addiction and prostitution spread, many stores closed their shutters for good, angry citizens pried out marble slaps from the facades of numerous banks. More dangerous, though, are the things which can’t be seen. If I were from Greece I would be amongst those who are alert and worried. I would keep a wary eye on that military machinery which governed the country until 1974 and which might lie in wait for an opportunity for revenge. We know from many countries: Dr Shock is an enemy of democracy.
http://www.handelsblatt.com/politik/international/if-i-were-from-greece/5765434.html?p5765434=all

ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: Η Ελλάδα ακολουθεί σταθερά έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο, ο οποίος ουσιαστικά αναβάλλει και αυξάνει τα δεινά μίας μελλοντικής, ανεξέλεγκτης πτώχευσης - δυστυχώς, με καταναγκαστικό τελικό προορισμό τη δραχμή

“Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη τα πράγματα έχουν διαμορφωθεί έτσι ώστε, η κυρία καγκελάριος αποφασίζει μόνη της - ενώ στο τέλος ο Γάλλος πρόεδρος (ο μπάτλερ της κατά κάποιον τρόπο), συγκαλεί μία συνέντευξη Τύπου, για να ανακοινώσει τις αποφάσεις της” (Romano Prodi).

“Η πραγματική δύναμη της κυρίας Merkel, η δυνατότητα της να αποφασίζει μόνη της για όλους τους Ευρωπαίους, δεν οφείλεται στη δική της υπεροχή, αλλά στις τεράστιες αδυναμίες των υπολοίπων – αφού είναι η μοναδική σοβαρή παρουσία στις συνόδους κορυφής” (M.Bros - «στους τυφλούς ο μονόφθαλμος»).

Ανάλυση

Η νέα σύνοδος κορυφής τελείωσε, τα χρηματιστήρια ως συνήθως «πανηγυρίζουν» την πρώτη ημέρα, οι αισιόδοξες αναφορές ευρίσκονται στο προσκήνιο, κυριαρχούν καλύτερα, ενώ οι «αριθμοί» εμφανίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο «ωραιοποιημένοι». Εξωτερικά φαίνεται ότι, η κυρία Merkel (πολιτική) κέρδισε τον κύριο Ackermann (τράπεζες), πως η Ελλάδα «κατάφερε» τελικά να μην χρεοκοπήσει «επίσημα», χάρη στη βοήθεια της Ευρωζώνης (επέλεξε τελικά την υποταγή από τη φτώχεια), ενώ ότι η Ιταλία αναγκάσθηκε να συμβιβαστεί, αναγγέλλοντας αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης και νέα μέτρα λιτότητας.

Εκτός αυτών, φαίνεται ότι το Ευρώ παρέμεινε σταθερό στη θέση του, πως η Ευρωζώνη έκανε ένα ακόμη θετικό βήμα προς το μέλλον, καθώς επίσης ότι το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) θα ενισχυθεί με τη βοήθεια της μόχλευσης (άρθρο μας) - παράλληλα με την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ύψους 106 δις € (αντί 200 δις €, όπως είχε υπολογίσει το ΔΝΤ), έτσι ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με τη διαγραφή του Ελληνικού χρέους.

Ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες, οι γερμανικές θα χρειασθούν 5,2 δις € νέα κεφάλαια, οι ελληνικές 30 δις €, οι ισπανικές 26,16 δις €, οι ιταλικές 14,77 δις € και οι γαλλικές 8,84 δις € - με χρονικό περιθώριο τον Ιούνιο του 2012. Είναι όμως όλα τόσο καλά, όσο φαίνονται με την πρώτη, «ερασιτεχνική» ματιά, ή μήπως υπάρχουν κάποιες «θολές» καταστάσεις, αμφιβολίες ίσως και κίνδυνοι, οι οποίοι οφείλουν να προσεχθούν;

Κλείνοντας τη μικρή εισαγωγή μας, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, ουσιαστικά πρόκειται για μία απόπειρα χρεοκοπίας (αυτοκτονίας) της Ελλάδας, εκ μέρους της Ευρωζώνης και ερήμην της κυβέρνησης της, αφού η ενδεχόμενη ολοκλήρωση της θα ακολουθήσει, εάν και εφόσον συμφωνήσουν οι τράπεζες-δανειστές της, καθώς επίσης όταν ολοκληρωθεί η ανταλλαγή των ομολόγων (Ιανουάριος του 2012).

Η ΕΛΛΑΔΑ

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το δημόσιο χρέος της χώρας μας ήταν «μόλις» 260 δις € στα τέλη του 2008, έναντι ΑΕΠ ύψους περίπου 240 δις € - στο 110% δηλαδή του ΑΕΠ μας. Σήμερα, μετά από τρία σχεδόν χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης, ειδικά μετά την κατάληψη της χώρας μας από το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος μας πλησιάζει τα 370 δις €, έναντι ενός ΑΕΠ, το οποίο πιθανότατα θα είναι της τάξης των 210 δις € - επομένως, τέλη του 2011, το χρέος θα αποτελούσε περίπου το 175% του ΑΕΠ.

Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η κατανομή του χρέους και της (πιθανής, αφού οι τράπεζες δεν δεσμεύονται από τις διαπραγματεύσεις του συνδέσμου τους – του IIF δηλαδή) διαγραφής του:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι «μεριδιούχοι» του δημοσίου χρέους, η διαγραφή και το υπόλοιπο – αριθμοί κατά προσέγγιση, τέλη του 2011.

Δανειστές	Ποσόν	Διαγραφή	Υπόλοιπο
ΕΚΤ	60,00	./.	60,00
Τρόικα*	65,00	./.	65,00
Έντοκα Γραμμάτια**	15,00	./.	15,00
Άλλα δάνεια**	20,00	./.	20,00
Έλληνες Πιστωτές***	110,00	50%	55,00
Ξένοι πιστωτές	100,00	50%	50,00
Σύνολα	370,00	29%	265,00

* Πρόκειται για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του ΔΝΤ.

** Δεν υπόκεινται σε διαγραφή, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε (Τράπεζα Πειραιώς).

*** Αποτελούν περίπου το 30% του συνόλου (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιώτες κλπ.)

Σημείωση: Το εντυπωσιακό κατά την άποψη μας είναι το γεγονός ότι, η ΕΚΤ δεν θα προβεί σε διαγραφή, παρά το ότι έχει αγοράσει ομόλογα του δημοσίου μας σε πολύ χαμηλές τιμές – επομένως, το ότι θα κερδοσκοπήσει εις βάρος μας και προς όφελος των μετόχων της.

Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο μέσος όρος της διαγραφής επί του συνολικού χρέους υπολογίζεται στο 29% - ενώ θα διαγραφούν περίπου 105 δις €, εάν φυσικά συμφωνήσουν όλοι οι πιστωτές μας. Πρακτικά λοιπόν, έως τον Ιανουάριο του 2012, θα αντικατασταθούν τα παλαιά ομόλογα με νέα, χαμηλότερης ονομαστικής αξίας κατά 50% και με ένα (μικρότερο) επιτόκιο της τάξης του 4,5% (αφού, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, οι τόκοι θα μειωθούν στα 12 δις €, από 17 δις € σήμερα).

Παράλληλα, τα τοκοχρεολύσια θα εξοφλούνται από έναν νέο δανεισμό της Τρόικας ύψους 130 δις €, ενώ τα πρωτογενή ελλείμματα του προϋπολογισμού μας (προ τόκων και χρεολυσίων, τα τρέχοντα δηλαδή του δημοσίου), θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν – αφού δεν θα μπορούν να χρηματοδοτηθούν, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας-στάσης πληρωμών, οπότε θα πρέπει να καλυφθούν από νέους φόρους (τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου μας επίσης θα περιορισθούν, αφού για τις εισαγωγές μας θα απαιτείται πλέον πληρωμή μετρητοίς – γεγονός που πιθανότατα θα προκαλέσει τεράστιες ελλείψεις προϊόντων στη αγορά, πρώτων υλών, ενέργειας, φαρμάκων, χρεοκοπίες εισαγωγικών επιχειρήσεων κλπ. – άρθρο μας).

Από τα 105 δις € τώρα, τα οποία θα «χαρισθούν» στην Ελλάδα, τα 55 δις € ανήκουν σε Έλληνες – με αποτέλεσμα να υπάρξει ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τόσο των τραπεζών μας (κάποιες από τις οποίες μάλλον δεν θα αποφύγουν την Ευρωκρατικοποίηση), όσο και των ασφαλιστικών ταμείων μας. Ουσιαστικά λοιπόν θα πληρωθούν έμμεσα από εμάς τους ίδιους, ενώ οι ξένες τράπεζες, στο σύνολο τους, θα διαγράψουν «μόλις» 50 δις €.

Περαιτέρω, αφού δεν ανακοινώθηκε κανένα απολύτως μέτρο ανάπτυξης της οικονομίας μας, η ύφεση θα συνεχισθεί – με αποτέλεσμα να μειωθεί το ΑΕΠ μας στα 200 δις € περίπου το 2012. Επομένως, το χρέος μας το 2012 θα αποτελεί το 132,5% του ΑΕΠ μας, συν τα νέα ελλείμματα – ενώ το δημόσιο θα πρέπει να ενισχύσει τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία με τουλάχιστον 40 δις €, τα οποία θα δανεισθεί από το EFSF (πιθανολογούμε ότι, το χρέος θα φτάσει τέλη του 2012, εάν συμφωνήσουν όλες οι ξένες τράπεζες στη διαγραφή του 50%, καθώς επίσης εάν ενισχυθούν οι δικές μας και τα ταμεία, στα 320 δις € ή στο 160% του τότε ΑΕΠ μας – περίπου στα ίδια επίπεδα δηλαδή με σήμερα).

Εκτός αυτού οι τράπεζες μας, κυρίως οι μεγαλύτερες, στην προσπάθεια τους να αποφύγουν την κρατικοποίηση, θα θελήσουν να μειώσουν τις κεφαλαιακές ανάγκες τους, περιορίζοντας τις ήδη χαμηλές πιστώσεις τους στις Ελληνικές επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά. Επομένως, η χώρα μας θα οδηγηθεί σε μία νέα, μεγαλύτερη πιστωτική παγίδα (άρθρο μας), η οποία θα υποχρεώσει πολλές υγιείς επιχειρήσεις να χρεοκοπήσουν – με δυσμενή αποτελέσματα για την ανεργία («εκβάλλει» στα ελλείμματα), για τις επενδύσεις, για τη διατήρηση του όποιου παραγωγικού ιστού μας έχει απομείνει, για τα δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμός, εξωτερικό ισοζύγιο), για τα έσοδα του δημοσίου κλπ.

Ακόμη όμως και αν η ύφεση δεν επιδεινωθεί, εάν απλά διαμορφωθεί δηλαδή ως έχει προβλεφθεί (-2%) τον επόμενο χρόνο, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί πλέον να εγκαταλείψει μόνη της την Ευρωζώνη, αφού δεν θα έχει πια καμία δυνατότητα να διαχειριστεί τη κρίση χρέους και δανεισμού – ειδικά όταν καίγονται καθημερινά χρήματα και συρρικνώνεται συνεχώς η ποσότητα τους. Επομένως, η καταναγκαστική επιστροφή στο σενάριο της δραχμής, χωρίς κανένα πλεονέκτημα πλέον, γίνεται πολύ πιο πιθανή – ειδικά όταν η Ευρωζώνη απαιτεί πρωτογενές πλεόνασμα από την Ελλάδα, για να συνεχίσει να την δανείζει.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν η κυβέρνηση «επέλεξε» τη λύση της χρεοκοπίας για να «εξοικονομήσει» 50 δις € - με μάλλον δυσανάλογα ανταλλάγματα (για παράδειγμα, την παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία της ιδιωτικής, τον εξευτελισμό των Ελλήνων, τη «μήνη» των αγορών, τη συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας, την εξαθλίωση του πληθυσμού κλπ.), καθώς επίσης με τεράστιους κινδύνους. Επομένως, πρόκειται για μία «Πύρρειο χρεοκοπία» - μία χρεοκοπία δηλαδή με όλα τα αρνητικά της επακόλουθα και χωρίς κανένα από τα θετικά.

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Η Γερμανίδα καγκελάριος φαίνεται ότι κατάφερε να χρησιμοποιήσει ακόμη μία φορά την Ελλάδα, αφενός μεν σαν πειραματόζωο στην αντιπαράθεση της με τις αγορές, αφετέρου για τον εκφοβισμό των υπολοίπων «εταίρων» της - έτσι ώστε να συνεχίσουν να υποτάσσονται στις εντολές της, θέλοντας να αποφύγουν τα Ελληνικά δεινά. Παράλληλα, η πρωσική Γερμανία της κυρίας Merkel απόφυγε ξανά την απαίτηση αποπληρωμής των Γερμανικών επανορθώσεων – προσφέροντας ακόμη μία φορά στην κυριολεξία «ψίχουλα» (οι τράπεζες της θα επιβαρυνθούν μόλις με 5,2 δις €).

Από την άλλη πλευρά, η δήθεν «νίκη» της τευτονοκρατούμενης Ευρωζώνης απέναντι στις αγορές, μόνο σαν «πύρρειος» μπορεί να χαρακτηρισθεί – αφού υποθέτουμε ότι, οι αγορές θα επανέλθουν σύντομα, πολύ πιο έμπειρες και ισχυρές, στις μάχες της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, οι οποίες τελικά θα κρίνουν τη βιωσιμότητα ή μη του κοινού νομίσματος.

Η καγκελάριος, αυτή τη φορά, δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναλάβει το ρίσκο μίας Ελληνικής, ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ερήμην της κυβέρνησης μας – αφού η οικονομία της χώρας της θα επηρεαζόταν ελάχιστα, ενώ θα άξιζε το «μάθημα» για τους υπόλοιπους «εταίρους» της. Έτσι λοιπόν, κατάφερε με σχετική ευκολία να εκβιάσει τους εκπροσώπους των τραπεζών, υποχρεώνοντας τους να δεχθούν την προτεινόμενη διαγραφή για να μην χάσουν το σύνολο των επενδυμένων κεφαλαίων τους – κάτι που, πολύ σωστά, δεν το αξιολόγησαν ως «μπλόφα» οι αγορές.

Την επόμενη φορά όμως, όταν θα διακυβεύεται πολύ σοβαρά το μέλλον ολόκληρης της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, λόγω της πιθανής άρνησης των αγορών να δανείσουν με λογικά επιτόκια την Ιταλία ή την Ισπανία, έχουμε την άποψη ότι, η καγκελάριος δεν θα είναι σε θέση να αναλάβει το ρίσκο. Υποθέτουμε λοιπόν πως, αυτή τη φορά δεν ήταν η Α.Merkel αυτή που «μπλοφάριζε», αλλά οι αγορές – οι οποίες θυσίασαν 50 δις € (εάν τελικά συμφωνήσουν), για να κερδίσουν πολύ περισσότερα στο μέλλον.

Στην περίπτωση αυτή βέβαια ο ηττημένος θα είναι δυστυχώς ο ευρωπαίος φορολογούμενος, ο οποίος θα αναγκασθεί να αυξήσει ξανά το «πακέτο» του μηχανισμού στήριξης – όπως ακριβώς συμβαίνει και στα τυχερά παιχνίδια, όπου ο πλούσιος αντίπαλος οδηγείται σε μία όλο και μεγαλύτερη παρτίδα, η οποία θα του κοστίσει τελικά όλα όσα κατέχει.

Φυσικά η κυρία Merkel γνωρίζει το ρίσκο που ανέλαβε, αφού τονίζει συνεχώς ότι, η Ελλάδα είναι μία ειδική περίπτωση, η οποία δεν έχει τίποτα κοινό με τις υπόλοιπες χώρες. Ίσως όμως οι αγορές να έχουν διαμορφώσει τη δική τους άποψη, η οποία δεν είναι η ίδια – πόσο μάλλον αφού όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι, η Ελλάδα είναι πάμπλουτη, δεν είναι χρεοκοπημένη, ενώ οδηγήθηκε στο «ικρίωμα» αποκλειστικά και μόνο από την Πολιτική της, χωρίς καμία απολύτως λογική αιτία (άρθρο μας).

Συνεχίζοντας, η τευτονοκρατούμενη ηγεσία της Ευρωζώνης θέλει να πείσει τις αγορές ότι, ο κίνδυνος «μετάστασης» της Ελληνικής κρίσης στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι υπαρκτός - επειδή ο μηχανισμός στήριξης (EFSF) θα αυξήσει τα κεφάλαια του στο 1-2 τρις €, με τη βοήθεια της μόχλευσης, οπότε θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με ενδεχόμενα προβλήματα δανεισμού της Ισπανίας, της Γαλλίας ή της Ιταλίας. Κατά την άποψη μας όμως, οι επενδυτές θα εμπιστευθούν πολύ δύσκολα κάτι τέτοιο – πόσο μάλλον όταν ο μηχανισμός αυτός είναι εξαιρετικά «δυσκίνητος», αφού όλες οι χώρες-μέλη θα πρέπει να συμφωνούν με κάθε πρόγραμμα βοήθειας, μετά από αποφάσεις των Κοινοβουλίων τους.

Ένα επόμενο πρόβλημα θα προέλθει από τις ίδιες τις διασωθείσες τράπεζες, οι οποίες στο μέλλον θα προσέχουν πολύ περισσότερο τις χορηγήσεις τους στην πραγματική οικονομία – έτσι ώστε να έχουν αποθεματικά για την αντιμετώπιση ενδεχομένων απωλειών, όπως συνέβη με την Ελλάδα. Υπό αυτό το πρίσμα, οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής είναι η καλύτερη ίσως συνταγή για την πρόκληση μίας νέας πιστωτικής παγίδας, η οποία θα επιδεινώσει την ύφεση στην Ευρώπη.

Ειδικότερα, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μπορεί να προέλθει είτε από την αύξηση των αποθεματικών τους μέσω της μικρότερης διανομής κερδών, είτε από την έκδοση νέων μετοχών – κάτι που οι ηγέτες της Ευρωζώνης φαντάζονται ότι θα επιλεχθεί από τις τράπεζες. Εν τούτοις, οι επενδυτές διεθνώς δεν φαίνονται διατεθειμένοι σήμερα να αγοράσουν μετοχές τραπεζών. Ακριβώς για το λόγο αυτό προτάθηκε εναλλακτικά η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το EFSF - για την περίπτωση αδυναμίας να αυξήσουν μόνες τους τα κεφάλαια τους.

Επειδή όμως η βοήθεια στην αύξηση κεφαλαίου εκ μέρους των κρατών συνδέεται συνήθως με απαιτήσεις (μειώσεις μισθών, προμηθειών, κρατικοποιήσεις κλπ.), οι οποίες δεν είναι ευχάριστες για τις τράπεζες, θα προσπαθήσουν πιθανότατα να την αποφύγουν - αφού υπάρχει και άλλος δρόμος αύξησης της κεφαλαιακής τους επάρκειας.

Οι τράπεζες λοιπόν θα επιδιώξουν πιθανότατα να περιορίσουν το πιστωτικό ρίσκο τους, το οποίο μειώνει την κεφαλαιακή τους επάρκεια, πουλώντας τα επικίνδυνα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας ή ελαχιστοποιώντας το δανεισμό των επιχειρήσεων. Τα αποτελέσματα του συνδυασμού των παραπάνω επιλογών τους είναι προφανώς η αδυναμία δανεισμού των κρατών, η αύξηση των επιτοκίων, μία νέα πιστωτική παγίδα των επιχειρήσεων κλπ. – ενώ όλα μαζί θα «εκβάλλουν» τελικά σε μία καταστροφική ύφεση, η οποία θα οδηγήσει την Ευρώπη σε μία νέα, οδυνηρότερη χρηματοπιστωτική κρίση.

Περαιτέρω η υπερχρέωση, καθώς επίσης οι μεγάλες οικονομικές ανισότητες εντός της Ευρωζώνης, δεν μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο με χρηματοπιστωτικά τεχνάσματα ή με μηχανισμούς στήριξης – αφού απαιτούνται εθνικές προσπάθειες. Εν τούτοις, μόνο οι εθνικές προσπάθειες επίσης δεν αρκούν, αφού από τη στιγμή και μετά που η Ευρωζώνη επέτρεψε τη χρεοκοπία εντός των συνόρων της, όπως συνέβη στις 26.10.2011 με την Ελλάδα, τα κράτη-μέλη της είναι εντελώς ανοχύρωτα απέναντι στις επιθέσεις των αγορών.

Αναλυτικότερα, κάθε ανεξάρτητο κράτος έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στην κεντρική του τράπεζα, έτσι ώστε να ανταπεξέλθει οικονομικά στην περίπτωση που οι αγορές αδυνατούν να το χρηματοδοτήσουν – σκόπιμα, με στόχο τα υψηλότερα επιτόκια, ή από υπερβολικό φόβο απώλειας των επενδύσεων τους, λόγω της πιθανολογούμενης χρεοκοπίας του κράτους-οφειλέτη τους.

Οι χώρες της Ευρωζώνης όμως δεν έχουν αυτό το μηχανισμό προστασίας - αφού δεν διαθέτουν κεντρική τράπεζα, το ταμείο σταθερότητας δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το ρόλο, ενώ η έκδοση ευρωομολόγων, εγγυημένων από όλους μαζί, δεν φαίνεται πολιτικά εφικτή. Εκτός αυτού, έχουν χάσει πλέον την εμπιστοσύνη των αγορών, οι οποίες μέχρι σήμερα ήταν σίγουρες ότι, δεν θα επιτρεπόταν σε καμία χώρα-μέλος να χρεοκοπήσει, αφού θα ενισχυόταν από όλες τις υπόλοιπες (κοινοτική αλληλεγγύη).

Αυτό που τους απομένει λοιπόν είναι, όπως προηγουμένως, η ΕΚΤ, η οποία μάλλον θα συνεχίσει να δραστηριοποιείται μη συμβατικά στη δευτερογενή αγορά, χωρίς όμως να μπορεί να επιλύσει ριζικά το πρόβλημα – όπως αποδείχθηκε από τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Δυστυχώς για όλους μας, η Γαλλία απέτυχε ακόμη μία φορά να επιβάλλει τις δικές της προτάσεις – οι οποίες προέβλεπαν, πολύ σωστά, την απεξάρτηση των κρατών της Ευρωζώνης από τις αγορές και τη χρηματοδότηση τους από μία δημόσια τράπεζα, η πολιτική χρήματος της οποίας (επιτόκια κλπ.) θα ήταν προς όφελος του συνόλου.

Κλείνοντας, υπάρχουν αρκετοί στη Γερμανία οι οποίοι υποστηρίζουν ότι, η κυρία Merkel δεν αντιπαρατίθεται με τις αγορές, επειδή είναι δικό τους «πιόνι» – ο πολιτικός τους, έμμισθος υπάλληλος. Επομένως ότι, όλα όσα συμβαίνουν είναι «τεχνάσματα», τα οποία κρύβουν την οδυνηρή πραγματικότητα της επιδιωκόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης εκ μέρους της ελίτ.

Η πεποίθηση τους αυτή στηρίζεται στο ότι, τα τελευταία είκοσι χρόνια στη Γερμανία, η ιδιωτική περιουσία αυξήθηκε από 1,8 τρις € στα 4 τρις € - παράλληλα με την αύξηση του δανεισμού του δημοσίου, από 600 δις € στα 2 τρις €. Επομένως θεωρείται πως τόσο η κυρία Merkel, όσο και οι προκάτοχοι της, προστάτευαν και προστατεύουν τις τράπεζες και το Καρτέλ – με την έννοια του ότι, «τα χρέη του κράτους αυξάνουν την περιουσία των πλουσίων». Αν και είναι δύσκολο να αποδειχθεί κάτι τέτοιο, αξίζει εν τούτοις την προσοχή μας – αφού δεν τεκμηριώνεται τόσο εσφαλμένα.

ΟΙ Η.Π.Α.

Η υπερδύναμη, μέσω κυρίως του ΔΝΤ, αλλά και των πιέσεων του προέδρου Obama προς την πολιτική ηγεσία της Ευρωζώνης (Γερμανία), ήταν παρούσα σε όλες τις διαπραγματεύσεις της συνόδου κορυφής. Εκ των πραγμάτων, στόχος της ήταν η χρεοκοπία μίας χώρας της Ευρωζώνης, η οποία θα είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας ολόκληρης της νομισματικής ένωσης και τη διάλυση της – την αρχή του τέλους του κοινού νομίσματος, με τη βοήθεια του Ελληνικού Δούρειου Ίππου.

Η πιθανή αντίθετη εξέλιξη, η δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης δηλαδή, η οποία θα ισχυροποιούσε την Ευρώπη, δεν ήταν προς το συμφέρον των Η.Π.Α. – ειδικά επειδή ευρίσκονται σε έντονη πορεία παρακμής, έχοντας τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.

Περαιτέρω, αν και οι διεργασίες της συνόδου επικεντρώθηκαν θεωρητικά στην Ελλάδα, οφείλει κανείς να παρατηρήσει ότι, για πρώτη φορά οι χώρες της Ευρωζώνης διαφοροποιήθηκαν εξ ολοκλήρου από τις υπόλοιπες της ΕΕ – στις οποίες δεν επετράπη ουσιαστικά να συμμετέχουν στις κρίσιμες αποφάσεις. Επομένως συμπεραίνουμε ότι, η ΕΕ έχει πλέον χάσει τη σημασία της, ευρισκόμενη σε πορεία διάλυσης – παράλληλα με την «διάβρωση» της Ευρωζώνης, η οποία αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει την ίδια πορεία.

Αυτό λοιπόν που στην ουσία συνέβη σίγουρα στη σύνοδο κορυφής, είναι η απόλυτη επικράτηση των Η.Π.Α. στην Ευρώπη, μέσα από την απαίτηση του ΔΝΤ για διαγραφή μέρους του χρέους της Ελλάδας – γεγονός στο οποίο συνέβαλλε ο πρωθυπουργός μας, με ή χωρίς τη θέληση του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Οι δυσοίωνες προβλέψεις δεν έχουν στόχο να διασπείρουν την απαισιοδοξία ή τον πανικό, αλλά να αποφευχθούν τα λάθη και να μην γίνουν πραγματικότητα – επίσης, να κινητοποιήσουν τους Πολίτες όλων των χωρών, ειδικά τους Έλληνες, οι οποίοι πρέπει να πάψουν να εμπιστεύονται το μέλλον τους στις κυβερνήσεις-υπαλλήλους των τραπεζών ή/και των σκιωδών οργανώσεων της παγκόσμιας ελίτ”.

Κατά την άποψη μας, ευχόμενοι φυσικά να κάνουμε λάθος, ο μεγάλος χαμένος της συνόδου κορυφής δεν ήταν μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη. Ειδικά όσον αφορά τη χώρα μας, χωρίς καμία διάθεση απαισιοδοξίας ή πολιτικής κριτικής, επικράτησε τελικά το χειρότερο δυνατό σενάριο – η χρεοκοπία της δηλαδή, με όλα όσα δεινά τη συνοδεύουν, χωρίς τα κάποια πλεονεκτήματα μίας στάσης πληρωμών, η οποία θα μηδένιζε, έστω για κάποιο χρονικό διάστημα αναπροσαρμογής, τα βάρη του χρέους.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα συμφώνησε δυστυχώς σε μία «λύση», την οποία δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί στο μέλλον – αφού είναι αδύνατον να μηδενίσει τα πρωτογενή ελλείμματα της χωρίς ανάπτυξη ή να ανταπεξέλθει με τόκους της τάξης των 12 δις €, οι οποίοι θα έχουν στη συνέχεια ανοδική πορεία, ανάλογη της αύξησης του χρέους (πόσο μάλλον με τα χρεολύσια, με τις δόσεις των δανείων της δηλαδή).

Εάν η Ελλάδα είχε επιδιώξει την έντιμη αναδιάρθρωση του χρέους της, χωρίς καμία απολύτως διαγραφή του, με επιτόκιο της τάξης του 1,5% (5,5 δις € ετήσιοι τόκοι) και με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του για 40-50 έτη, παράλληλα με τις επενδύσεις και την τεχνική στήριξη όλων των ευρωπαϊκών χωρών (όχι μόνο της Γερμανίας) στα σημεία που υποφέρει (οργάνωση του δημοσίου κλπ.), το πρόβλημα της οικονομίας της θα είχε λυθεί.

Δυστυχώς, σκόπιμα εκ μέρους της κυβέρνησης της ή μη, η Ελλάδα ακολούθησε έναν εντελώς αυτοκαταστροφικό δρόμο, ο οποίος ουσιαστικά αναβάλλει και αυξάνει παράλληλα τα δεινά μίας «ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας», η οποία θα συνδεθεί ταυτόχρονα με την έξοδο από το Ευρώ και την αναγκαστική επιστροφή στη δραχμή – ένα κατά τη γνώμη μας εφιαλτικό σενάριο.

Η μοναδική μας ελπίδα είναι δυστυχώς να προηγηθεί η διάλυση της Ευρωζώνης και η επιστροφή όλων των χωρών-μελών της από κοινού στα εθνικά τους νομίσματα - κάτι πολύ πιθανόν, μετά από την προβλεπόμενη επίθεση των αγορών στην Ιταλία, στην Ισπανία και στη Γαλλία. Όσον αφορά τα παραπλανητικά «εύσημα» των Ευρωπαίων στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, έτσι ώστε να πεισθούν οι αγορές ότι, η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι μία ειδική περίπτωση, δύσκολα θα έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Συνεχίζοντας, αν και το να εύχεσαι μία μεγάλη καταστροφή των άλλων για να αποφύγεις τη δική σου δεν είναι ότι καλύτερο, έχουμε την άποψη ότι, οι ενοχές δεν είναι δικές μας – αλλά όλων αυτών, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας, δόλια και χωρίς καμία απολύτως οικονομική αιτία, στον σημερινό αυτοκαταστροφικό μονόδρομο.

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε ότι, κατά την πάγια τακτική των παιδιών του Σικάγου, αφού όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια και οι σοβαρές αποφάσεις περάσουν από μία «μεταβατική κυβέρνηση» (η οποία θα εισπράξει όλη την οργή των «υπηκόων» της), χωρίς ως συνήθως να είναι κατοχυρωμένα από την απόλυτη πλειοψηφία (180 βουλευτές), θα ακολουθήσει αμέσως μετά η επόμενη κυβέρνηση «σωτηρίας» – η οποία, αφενός μεν θα τα κατοχυρώσει «τελεσίδικα», χωρίς μεγάλες αντιδράσεις από το «πλήθος», αφετέρου θα τα δρομολογήσει σταδιακά στην πράξη, διατηρώντας φυσικά όλα τα εγκληματικά μέτρα (με την εκλεπτυσμένη αιτιολογία ότι, το κράτος έχει συνέχεια και πρέπει να σεβόμαστε τα υπογεγραμμένα).

Όλα αυτά όπως στο «παράδειγμα» της Τουρκίας όπου, αφού ολόκληρη σχεδόν η πολιτική ηγεσία κατέρρευσε, μετά την από κοινού ψήφιση των νομοσχεδίων (για την λήψη των δόσεων του ΔΝΤ), εν μέσω μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο σημερινός πρόεδρος της, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία αμέσως μετά, ήταν στην πραγματικότητα αυτός που ξεπούλησε τα πάντα στις πολυεθνικές, μοιράσθηκε διαχρονικά την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας με τους εισβολείς, ενώ διατήρησε φυσικά τους μισθούς των 300 € (άρθρο μας).

Είναι προφανώς το χειρότερο, αλλά ταυτόχρονα το πιθανότερο σενάριο από όλα όσα μπορούν να μας συμβούν στη συνέχεια – ενώ πολύ δύσκολα θα το αποφύγουμε, εάν επιτρέψουμε να γίνει πράξη η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης σε σχέση με τη χρεοκοπία, εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ και εάν δεν αποστασιοποιηθούμε από όλους όσους υποστηρίζουν τα προγράμματα του (άμεσα ή έμμεσα – με δήθεν αλλαγές δηλαδή).

 http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2465.aspx