του Άρη Δαβαράκη
Στην τελική πιά ευθεία για την κάλπη, τα νεύρα όλων των εμπλεκομένων, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είναι στο κόκκινο. Τα δυο πρώην «μεγάλα κόμματα» προσπαθούν με διαρροές και δηλώσεις να «διορθώσουν» λίγο το κλίμα βαθύτατης αντιπάθειας εναντίον τους, αλλά είναι πιά αργά. Τα πρόσωπα του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Αντώνη Σαμαρά, για όσους δεν είναι φανατικοί οπαδοί τους ή εξαρτώμενοι από αυτούς, είναι πιά κυριολεκτικά αντιπαθητικά. Δεν πιστεύω (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ότι θα καταφέρουν τα δύο «μεγάλα κόμματα» μαζί να πάρουν το 40% των ψήφων που έπαιρναν επί 35 χρόνια το καθένα χωριστά. Παρ’ όλ’ αυτά και ενώ είναι σαφές ότι η σελίδα γυρίζει με δύναμη και είναι πια καιρός να μάθουμε πράγματι να «σκεφτόμαστε διαφορετικά», κάποιοι είναι κολλημένοι εκεί που πάντα ήταν. Δεν μας πειράζει. Θα ξεκολλήσουν, ή θα μείνουν πίσω να κοιτάζουν από μακριά τη ζωή να προχωράει χωρίς αυτούς.
Μήνες τώρα γράφω εδώ για τον Αλέξη Τσίπρα. Από την πρώτη στιγμή που σταμάτησα για λίγο και ακούμπησα το βλέμμα μου πάνω στα λόγια, τις θέσεις, το πρόσωπο και την ματιά του, να τον παρατηρήσω χωρίς να ακούω την άθλια προπαγάνδα που επί χρόνια τον εξόριζε «στους απ' έξω» (το έχω υποστεί αυτό, στην δική μου μικρή κλίμακα, επί χρόνια - και την ξέρω πιά την τεχνική που χρησιμοποιούν οι «ειδικοί» του είδους), κατάλαβα ότι αυτός είναι ο επόμενος. Κανένας Σαμαράς και κανένας (βέβαια) Βενιζέλος. Με ειλικρινή εκτίμηση για το πρόσωπο – και κανένας Τζήμερος. Ο Τζήμερος δεν είναι πολιτικός. Είναι ένας λαμπρός πολίτης – όπως πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και πολλοί από σας (εγώ δεν είμαι «καλός πολίτης», είμαι άτακτος, γι’ αυτό εξαιρώ τον εαυτό μου). Ούτε μπορεί κανείς να ελπίζει σοβαρά ότι o Στέφανος Μάνος αν μπει στη Βουλή θα ανατρέψει το μπετόν αρμέ και τον μηχανισμό ολόκληρου αυτού του συστήματος εξουσίας του οποίου, εξάλλου, αποτελεί επί δεκαετίες ζωντανό κομμάτι.
Η συγκυρία θέλει δυναμική, θέλει διάθεση ανατροπής σοβαρής –όλα παίζονται τώρα, κανένα ταμπού δεν υπάρχει πιά, ούτε καν το ευρώ και η Ευρώπη. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Το σύστημα πάλιωσε, διεφθάρη ασύστολα και χωρίς ελπίδα ίασης και, νομοτελειακά, αναγκάζεται να καταρρεύσει (όπως συνέβη και μετά τον «Ανένδοτο», την υπόθεση «Ασπίδα», την κόντρα Καραμανλή-Φρειδερίκης, την «αποστασία», την δολοφονία του Λαμπράκη και τα λοιπά -την δεκαετία του 60). Ήδη έχουμε τελειώσει με την χούντα του Παπαδόπουλου, το «Μεγάλο μας Τσίρκο» που ανέβηκε το καλοκαίρι του 73 ήδη παίζεται (ήμουν βοηθός σκηνοθέτη, του Κώστα Καζάκου, εικοσάχρονος ακριβώς) και ο Μαρκεζίνης είναι ο πρωθυπουργός-Παπαδήμος.
Δεν θα ακολουθήσει η καταστροφή που έφερε η χούντα του Ιωαννίδη με την περιπέτεια της Κύπρου. Αλλά όλο το σύστημα που στήριζε την εκτροπή θα καταρρεύσει πολύ σύντομα, όπως κατέρρευσε και τότε. Οι πολιτικοί που είχαν την εξυπνάδα και την αντοχή να συνεχίσουνε να «παίζουνε» με τους καινούργιους όρους θα επιζήσουν και τώρα όπως επέζησαν και τότε. Οι άλλοι (οι περισσότεροι δηλαδή) θα ξεχαστούν –αν δεν δικαστούν κάποιοι για τα οικονομικά τους εγκλήματα κατά του Ελληνικού λαού, πράγμα που εγώ προσωπικά και το θέλω –και πιστεύω ότι θα συμβεί μόλις αρθεί η βουλευτική ασυλία και η αθλιότητα του «νόμου περί ευθύνης υπουργών».
Ο Τσίπρας είναι όμως αυτός που λειτούργησε σαν καταλύτης και έκανε την μεγάλη διαφορά: Μετά τον Εμφύλιο η Αριστερά ήταν παράνομη εκτός αν ήταν διατεθειμένη να υποκλίνεται στην Φρειδερίκη και να λέγεται ΕΔΑ. Το 74 το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αδρανοποιήθηκε. Του δώσανε όλα τα νόμιμα δικαιώματα και, με την συγκατάθεσή του, έκατσε στην γωνία με το 10% του (πάνω-κάτω) να μας κοιτάζει και να «επιχειρεί» και να κάνει κριτική με όρους Σοβιετίας. Δεν διεκδίκησε εξουσία η αριστερά. Της έφαγε όλο το παντεσπάνι το ΠΑΣΟΚ εξάλλου, δεν πρόλαβε ούτε να το καταλάβει –ο Αντρέας ήτανε γερός παίκτης.
Τώρα η Αριστερά ζητάει τον ρόλο που δικαιούται στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου: Να είναι ελεύθερη όχι μόνο να ανασαίνει και να διαβάζει Ριζοσπάστη και αριστερά blogs, αλλά να αναλάβει ευθύνες διαχείρισης και εξουσίας. Αυτό το τόλμησε πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας και αυτός θα το εισπράξει. Και εγώ που δεν υπήρξα ποτέ αριστερός αλλά κεντροδεξιός αστός δηλωμένος και με στάμπα στο κούτελο, ούτε που θα γυρίσω να κοιτάξω τα υπολείμματα του αχόρταγου αυτού βόθρου που επί τόσα χρόνια ψήφιζα – και έγινε ίδιο με το ΠΑΣΟΚ και την παλιά Αυριανή του. Θα ψηφίσω την Αριστερά που διεκδικεί εξουσία και δεν με νοιάζει πια η καταστροφολογία των τραπεζών, των εργολάβων, των άλλων Big Businessmen, των ΜΜΕ που τους εξυπηρετούν και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί δουλοπρεπέστατα. Χαίρομαι που είμαι ακόμα ζωντανός και υγιέστατος στα 58 (δεν τα έκλεισα ακόμη, έχω άλλους τρείς μήνες για να γίνω 59!) και που, πρώτα ο Θεός, θα είμαι εδώ να δω την νέα γενιά των πολιτικών, αυτήν του Αλέξη Τσίπρα, να κάνει τα πρώτα της τουλάχιστον βήματα.
Οι «μεγάλοι» πολιτικοί αρχηγοί είναι καιρός (σαν έτοιμοι από καιρό θα έγραφα, αλλά δεν την αξιώθηκαν αυτή την ποίηση ποτέ τους) να φύγουν. Αν δεν το καταλάβουν την άλλη Κυριακή, θα το καταλάβουν σε λίγες βδομάδες που θα ξαναγίνουν εκλογές. Ας μην ελπίζουν πως κάποιος, κάτι, ένα θαύμα, θα τους σώσει. Δεν σώνεται το παιχνίδι.
Όσο πιο γρήγορα εξαφανιστούνε από μπροστά μας, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουνε να τους θυμόμαστε με κάποιο σεβασμό -και κάποια νοσταλγία πιθανώς, γιατί δεν περάσαμε και άσχημα επί των ημερών τους: Τα κέρατά μας –δανεικά –ξοδέψαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου