Βραδυνη θλιψη.

Περναω μια φαση προσαρμογης στα νεα δεδομενα,ησυχα και σιωπηλα,φευγουν οι μερες με σκεψεις και μελαγχολια,βλεπω το αδιεξοδο μπροστα μου και αυτο γινεται χειροτερο οταν καταλαβαινω οτι δεν μπορω να κανω τιποτα για να το αλλαξω.

Ολα εχουν ανατραπει,οτι πιστευα ,και σε οτι ειχα ελπιδες δεν υπαρχει πλεον,δεχομαι την ζωη σαν μια ηττα απο την οποια δεν εκανα τιποτα για να ξεφυγω,δεν την βρηκα ποτε την ευκολη λυση αλλα δεν περιμενα οτι τωρα θα ειναι τοσο δυσκολα,επιμενω να ζω αλλα με τι ανταλλαγμα?

Ξερω οτι εχω αλλαξει,σκεφτομαι τους αλλους περισσοτερο τωρα,δεν το εκανα νεωτερος,η ματαιοδοξια και η βιασυνη να ζησω αυτα που ηθελα δεν μου αφηναν τον χρονο να το κανω,κοιταω την αληθεια καταματα,εφταιξα σε πολλα,αφεθηκα σε αλλα τοσα,τελικα αυτο που εζησα ηταν αυτο που ηθελα να ζησω?

Ο χαμος της μητερας μου τραγικος και οδυνηρος,και κυριως ο τροπος και τα λαθη που εγιναν,ολοι φευγουμε καποια στιγμη,το ξερω,ειναι λογικο,αλλα δεν ειναι λογικο να φευγουμε ετσι,με τετοιο τροπο,οταν μπορει να ειναι με αξιοπρεπεια καποιοι να μας στερουν ακομη και αυτο,δεν τους φτανει που μικραινουν την ζωη μας με οσα κανουν,πρεπει να την τελειωνουν και ετσι?

Καποιες μερες παραιτουμαι απο ολα,ουτε να μιλησω,ουτε να βγω δεν θελω,μεσα μου εχω μια μικρη ελπιδα οτι κατι θα αλλαξει,αλλα ξερω οτι δεν θα γινει,φοβοι,ανασφαλεια,αισθημα αχρηστιας,η ανεργια μου κοβει τα ποδια,ως ποτε θα ζω ετσι,και αξιζει τελικα να ζω?

Νευριαζω,δεν ειναι μονο το δικο μου μελλον,ποσο εχω ακομα αλλωστε,ειμαστε ολοι εμεις,δεν εχουμε περασει κατι σαν αυτο,και ακουω τις δικαιολογιες τους και βγαινω απο τα ρουχα μου,λενε οτι υπαρχει Θεος...
Αυτοι τοτε σε ποιον Θεο πιστευουν?

Σκεφτομαι πολλα,πολλα που δεν τα λεω καν,ουτε τα γραφω,η ψυχοθεραπεια του ιστολογιου με βοηθαει,νοιωθω πως μιλαω μαζι με αλλους,καλη παρεα,μια συντροφια τις μερες που δεν θελω να κανω τιποτα αλλο,μια εξοδο ζηταω,ας ειναι και κινδυνου.

Μπροστα μου οι τοιχοι μονο.