Μια εβδομαδα γεματη λεξεις,κινησεις,προτασεις,αντιδρασεις,γραψιμο,διαβασμα,επαναληψεις,και αλλες επαναληψεις,λαθη,αγχος,πολυ αγχος.
Και γιατι?
Για να ζησω ακομη λιγα χρονια δουλευοντας σε χωρους που δεν μου αρεσει να δουλευω,να κανω πραγματα που δεν μου αρεσει να κανω,με απληρωτα εξτρα καθηκοντα,σε εργοδοτες που ζητανε το τελειο με ανταμοιβη το ελαχιστο.
Και σκεπτομαι...ειμαι ηδη 50 ετων,οτι ηταν να ζησω το εζησα,τι αλλο καλυτερο μπορω να περιμενω?
Και να ειχα περασει τα προηγουμενα χρονια της ζωης μου μεσα στην ευτυχια και την καλοπεραση θα ελεγα...κοιτα τι χανω εγω τωρα,μπα δεν θα χασω τιποτα.
Απο ανηλικος τρεχω,πολεμαω,οι συνθηκες δεν ηταν παντα ευκολες,ολα αυτα βγαινουν τωρα,δεν μπορω αλλο αγχος,να τρεχω,να προσπαθω,να υπομενω.
Η ζωη ειναι πολυ μικρη,δεν θα πεθανω απο αυτο,και το σκεφτηκα και ειπα.
Οχι δεν θα συνεχισω να αφηνομαι στην τυχη μου,θα αντιδρασω.
Δεν θελω αλλες εκπαιδευσεις,ουτε αλλες ερωτησεις.
Θα κατσω σπιτι και οσο εχω φαγητο θα τρωω,οταν δεν θα εχω θα σταματησω να τρωω.
Δεν θελω να παρω και το αγχος μου μαζι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου