Παντα ηθελα μια μανικα
να βρεχω τα πεζουλια
τις νυχτες του καλοκαιριου
του ολογιομου του φεγγαριου
καθως ξαπλωνα διπλα σου
κατω απο τα ζουμπούλια
Αλλα ποτέ δεν μου εδωσαν
μια μανικα για δωρο
κι ετσι επαιζα οτι εβρισκα
ωσπου μια μερα εβρισα
τον μουτσο που μου γελαγε
καπου στο καβο ντ ορο
Που μου ειπε...μην την παιζετε
την μανικα σας τοσο
θα ερθει να συρικνωθει
δεν θα μπορει να συγκριθει
με καποιου αλλου μανικα
...μου ηρθε να τον σκοτωσω
Η ευκαιρια δοθηκε
με τις φωτιες στην χωρα
την επιασα,την ζουληξα
τα ποδια μου στραμπουληξα
και στο φιναλε εχυσα
σε μια κατηφορα
Την μανικα μου αγαπω
την παιζω δεκαετιες
κανεις δεν το αναγνωρισε
οτι αυτη ξεχωρισε
απο τις αλλες μανικες
σε ολες τις συνοικιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου