Ειναι καποιες φορες που φευγει το μυαλο μου και ταξιδευει.
Δυστυχως εγω μενω εδω πισω στο σπιτι η στην δουλεια,το μυαλο μου φευγει μονο του.
Παει σε χωρες που ταξιδεψα παληα, μικρα ταξιδια η μεγαλυτερα,παει σε μουσικες που με ακολουθουν τοσα χρονια παληες η νεωτερες.
Καποια απο αυτα τα ταξιδια ειναι πολυ μακρυνα πισω στην παιδικη μου ηλικια,ταξιδια τρομου στις εποχες που εκει στην Κηφισια ζουσα εσωκλειστος σε αυτο το ιδρυμα του Χιτσκοκ,τοτε που το ξυλο ηταν καθημερινη απασχοληση για τις κυριες που ηταν εκει για να μας επιβλεπουν.
Οταν προσπαθω να αποφυγω αυτα τα ταξιδια και δεν ειναι και τοσο ευκολο φερνω εικονες αλλες πιο ευχαριστες.
Θυμαμαι που ερχοταν η μητερα μου να με παρει τα Χριστουγεννα να περασω μαζι της τις γιορτες.
Η μεγαλυτερη χαρα μου ηταν να κοιταω τα διαμερισματα κατα μηκος της Λ.Κηφισιας και να φανταζομαι τους ανθρωπους που ζουσαν μεσα σε αυτα,εβλεπα τα δεντρα τους στολισμενα και χαιρομουν για την ζεστασια της καθε οικογενειας που τα ειχε στολισει.
Ξερω οτι καποιοι σε αυτον τον κοσμο δεν ειναι τοσο τυχεροι οσο αλλοι,και δεν εννοω με αυτο οτι καποιοι ειναι πλουσιοι και καποιοι οχι,εξαλλου δεν φερνει την ευτυχια το χρημα.
Εκει που ταξιδευει το μυαλο μου ειναι σε οικογενειες με αγαπη και ζεστασια,σε τρυφερες αγκαλιες και γλυκα νανουρισματα.
Βρηκα τροπους να απαλυνω αυτα τα ταξιδια,αλλοτε με την μουσικη και αλλοτε με αληθινα ταξιδια,αλλα το νανουρισμα θα μου λειπει παντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου