Τρεις μικρες ιστοριες τρομου

Μια και το ταξιδι μου χθες βραδυ με εφερε παλι γυρω εκει στο ιδρυμα στην Κηφησια θα σας μεταφερω τρεις απο τις πολλες ιστοριες που εζησα εκει.
Ιστορια Πρωτη
Η τραπεζαρια ηταν ενας μεγαλος χωρος που ολοι μαζι κοριτσια και αγορια τρωγαμε,η παιζαμε επιτραπεζια η οποιο παιχνιδι ειχε απο τους γονεις του ο καθενας.
Εκει λογικα αφου μικρα παιδια ειμαστε τυχαιναν και οι μικροφασαριες και τσακωμοι μεταξυ μας.
Ενα πρωινο ενα απο τα παιδια εκανε αταξιες οχι τιποτα σοβαρο και η κυρια που ηταν υπευθυνη εκεινη την ωρα εκνευριστηκε πολυ.
Σηκωθηκε λοιπον και μη εχοντας τιποτα προχειρο να τον κτυπησει εσπασε ενα μικρο παιδικο σκαλακι σαν σκαλα βαψιματος και ανοιγοντας του τις παλαμες αρχισε να το κτυπαει με μανια,αυτο ηταν κατι καθημερινο και φυσικο για ολους τους υπολοιπους που απλα κοιταζαμε περιμενοντας να τελειωσει.
Ξαφνικα πιδακες αιματος και ουρλιαχτα αρχισαν να δονουν την αιθουσα τι ειχε συμβει?
Στην μανια της να σπασει το σκαλακι για να κτυπησει το παιδι δεν προσεξε οτι εμεινε ενα κομματι απο τα οριζοντια ξυλα και ετσι αυτο το κομματι σαν αιχμη ειχε τρυπησει την παλαμη του παιδιου προκαλωντας του αυτο το αφορητο αισθημα.
Ολα τελειωσαν με προτροπες προς το παιδι και πρωτες βοηθειες.
Ιστορια Δευτερη
Ολα τα φαγητα στην τραπεζαρια επρεπε να τα τρωμε ακομη και αν δεν μας αρεσαν,οτι και να ηταν αυτο.
Η φαβα ειναι ενα απο τα φαγητα που μου εφερναν αναγουλα και μου προκαλουσε απεχθεια μονο η σκεψη το οτι θα το φαω.
Ενα βραδυ που το φαγητο ηταν φαβα εγω δεν το ετρωγα και ετυχε να με παρατηρησει η διευθυντρια του ιδρυματος.
Μου συστησε να φαω και εμεινε απο πανω μου κοιτωντας με,εγω ετρωγα λιγο αλλα μου εβγαινε παλι οποτε εκινη αρχισε να με κτυπαει με μανια.
Το αποτελεσμα ηταν οτι εκανα εμετο οτι υπηρχε στο στομαχι μου απο τον πονο.
Οχι ομως οχι.....η ιστορια δεν σταματησε εκει,με πηρε εξω στο προαυλιο και με βια με ταισε ολο το πιατο γεματο απο τον εμετο μου κτυπωντας με συγχρονως.
Ιστορια Τριτη
Παιζαμε στο προαυλιο πριν τον δεκατιανο υπνο,ναι μας βαζανε 10-12 να κοιμομαστε με το κεφαλι μεσα απο τις κουβερτες αν και δεν υπηρχε λογος να κοιμηθουμε.
Στην εισοδο προς τα δωματια θυμηθηκα οτι στα χερια μου ειχα ακομη πετρουλες απο την αυλη και γυρισα να τις πεταξω παλι πισω.
Η υπευθυνη του δωματιου εξελαβε την κινηση μου αυτη σαν ελλειψη υπακοης και κρατωντας με στον αερα μου εριξε τοσο ξυλο που ακομα και σημερα ειναι ενα συμβαν που θυμαμαι.
Λυπαμαι που καποιοι απο την οικογενεια μου πηραν την αποφαση οτι αυτο το μερος ειναι ιδανικο για ενα παιδι για να μεγαλωσει,λυπαμαι τα υπολοιπα παιδια που μαζι,πριν η μετα απο εμενα περασαν απο αυτο το ασυλο,μα πιο πολυ λυπαμαι τις κυριες αυτες που αντι να φροντιζουν με αγαπη και τρυφεροτητα τοσα μικρα παιδια εβγαζαν τα αγχη και την επιθετικοτητα τους επανω μας.
Διευθυντρια του ασυλου ηταν καποια πολυ πλουσια ονοματι Ζιτριδου αν καποιος γνωριζει τους απογονους της ας μεταφερει την λυπη μου αυτη προς εκεινους.