Εσυ να λειπεις καθε βραδυ απο δω
κι εγω ενα φαντασμα στον κοσμο του κλεισμενο,
Μια Πηνελοπη φορτωμενη απ το ποτο,
που εχει το μελλον της σε σενα κερασμενο.
Εσυ να λειπεις καθε βραδυ απο δω,
και γω πλανητης σε τροχια που δεν τελειωνει,
να κλεβω κατι απ'τ' απεραντο κενο
και ν' αγαπω οτι δικο σου με πληγωνει.
Μα σαν τις πρωτες τις αγαπες που επιστρεφουνε
συνεχεια φευγω μακρυα σου κι'ολο ερχομαι
να με ξεχνας και να με σβυνεις το ανεχομαι,
δεν ονειρευομαι,δεν ζω,δεν παραδεχομαι
Μονο δεχομαι.
Εσυ να λειπεις καθε βραδυ απο δω,
κι'εγω να φτιαχνω στον καθρεφτη αλλη οψη
αφου το αυριο δεν θελει να σε δω
στειλε το χθες εδω και παλι να με κοψει
Εσυ να λειπεις καθε βραδυ απο δω
και εγω ενα προσωπο που κρυβεται και λοιωνει,
σ αυτον τον κοσμο που οτι βλεπω ειναι μικρο
μονο η αποσταση των δυο μας μεγαλωνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου