Γυρισα σπιτι απο την δουλεια με τρομερο πονοκεφαλο,οχι δεν ειναι η γριππη των χοιρων,ουτε των ζωντοχηρων αλλα σκεφτομαι τι εχω να ακουσω αυριο απο το στομα της μητερας μου καθ'οδον προς το νοσοκομειο.
Απο σημερα που της ειπα στο απ'εξω οτι θα παμε αρχισαμε με καταρες μετα και με ικεσιες μετα με δακρυα και μετα με ασυναρτησιες.
Μερικες φορες σκεφτομαι μηπως ειμαι εγω που χρειαζομαι θεραπεια τελικα,το να
φοβαται καποιος τοσο πολυ τους γιατρους δεν νομιζω να ειναι λογικο.
Και πες μου ποιος οριζει τι νοιωθει ο αλλος ωστε να μπορει να κρινει τι χρειαζεται,
και τι αλλο μπορει να κανει καποιος ωστε να βοηθησει τον διπλανο του να καταλαβει το σωστο.
Και ξερω οτι οι ενοχες μου δεν θα σταματησουν απλα επειδη κανω οτι μου ελεγαν ολοι οτι πρεπει να κανω εδω και καιρο,εξ'αλλου αν γινεται να μεινει σπιτι μαζι μου θα ηταν το καλυτερο,δεν εμπιστευομαι καθολου τα νοσοκομεια και την νοσηλεια που παρεχουν εκει μεσα.'
Η εμπειρια απο την Αγια Ολγα θα μου μεινει αξεχαστη και ειλικρινα οσα εγιναν εκει ηταν απαραδεκτα,αντιδεολογικα προς την ιατρικη επιστημη,και γινονται μονο σε χωρες με χωρις καθολου συστημα υγειας.
Ελπιζω ολα να πανε καλα και για μενα και για εκεινη.
Μανα μου ειναι στο κατω κατω της γραφης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου