Με το ιδιο μακό

Ειναι μερες που ξυπνας με καλη διαθεση και εχεις ενα πλανο για το τι θελεις να κανεις,ερχονται ομως μερες που απο την ωρα που ξυπνας ξερεις οτι δεν θα ειναι μια καλη μερα,μπορει να υπαρχουν λογοι ομως συνηθως αυτο συμβαινει και χωρις κανενα ιδιαιτερο λογο.

Μια απο αυτες τις μερες που οσο παει και ειναι συχνοτερες ειναι και η σημερινη,ξυπνησα,ετοιμασαμε κατι για πρωινο,μας πηρε μιση ωρα να αποφασισουμε πως θα τα παρει τελικα αυτα τα μεγαλα χαπια που δεν μπορει να τα καταπιει,ωρα διαφωνιες και εκνευρισμος για το αν κανει να να ανακατευει με μελι και ζεστο γαλα και να τα κανει χιλια κομματακια,καποιες ουσιες μπορει να χαθουν,σημαντικες για την αναρρωση και την καλη πορεια της νοσου,αδυνατον να βρουμε μια μεση λυση,αποφασισα να φυγω,ολα αυτα μου θυμιζουν την ιστορια με την μητερα μου και την αρνηση να παιρνει τα χαπια της και με κανουν παρα πολυ χαλια.

Εφτασα στο κεντρο και εκανα καποιες μικροδουλειες,τελειωσα και με την υποθεση του ογα και τωρα θα περιμενω 9 μηνες να παρω αυτο το βοηθημα για τα εξοδα κηδειας.....ουτε γεννα να ηταν ρε παιδια εννεα μηνες γραφειοκρατιας και αναμονης για κατι που μπορουσε να τελειωσει πολυ νωριτερα.

Περνωντας απο την λαικη της γειτονιας εκανα μερικα ψωνια και επειτα αποφασισα να κλειστω στο σπιτι και να μην κανω απολυτως τιποτα,οχι οτι ειχα και τιποτα να κανω.

Και η μονη επιθυμια μου ειναι αυτη.