Ολους αυτους τους μηνες της κρατουσε,μας κρατουσε συντροφια,οσο ημουν εκει χαζευαμε,με ρωταγε αν η ταδε παρουσιαστρια παντρευτηκε η αν η αλλη χωρισε,ναι μια μικρη τηλεοραση που της ειχα παει ηταν μια παρεα οσο ημουν εκει και μια συντροφια τις ωρες που ελειπα.
Εφτασα γρηγορα,περπατησα ως το κτηριο με βιαστικα βηματα,ανεβαινοντας στον θαλαμο της.. εριξα μια κλεφτη ματια,δεκα μηνες περασαμε εκει,δεκα μηνες αναμονης για να ερθει το τελικο αποτελεσμα.
Δεν ηθελα να μιλησω πολυ,ουτε με πολλους,δεν ηθελα να ακουσω συλληπητηρια απο κανεναν,την κουβαλησα με τα χερια ως την σταση,το λεωφωρειο περναγε εκεινη την ωρα,ετσι τελειωσε η τελευταια πραξη αυτης της ιστοριας.
Ενα ρολοι που της ειχα παρει θα μου μεινει σαν αναμνηση να μετραει το υπολοιπο της δικης μου ζωης.
Αυριο παλι τρεξιμο στον ογα,ελπιζω να φτανουν οσα θα τους παω κι να μην μου ζητησουν και αλλα χαρτια,ποσα χαρτια χρειαζονται τελικα για να σε αφησουν ησυχο?
Τραβαω κουπι ακομα,σε αλλο νοσοκομειο,με αλλη απροσμενη κατασταση,κρατιεμαι,αλλα για ποσο?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου