Καλημερα σε ολους
Αν αναρωτηθειτε τι σκοπο εχει ακομη ενα ημερολογιο σαν αυτο
ισως η απαντηση ειναι απλη.
Πως αλλοιως να εκφασει καποιος τους προβληματισμους και τα αδιεξοδα στα οποια τον οδηγει η σημερινη κατασταση στην Ελλαδα?
Τις επομενες ημερες οταν βρισκω λιγο χρονο απο την καθημερινη μου πληρη απασχοληση με την φροντιδα της μητερας μου θα προσπαθησω να σας εξηγησω γιατι εχω βαλει σαν τιτλο "Ελλαδα η χωρα του τιποτα"σε αυτο το ημερολογιο.
Προς το παρον περναω τις ημερες μου και εως πριν λιγες ημερες
και τις νυχτες μου προσπαθωντας να κανω οτι το καλυτερο για
το ατομο αυτο που με εφερε στη ζωη,και που παρ'ολα τα λαθη
που εκανε στην διαρκεια της δικης της παραμονης σε αυτη τη
γη,αξιζει καθε φροντιδα και αγαπη απο μερους μου μια και αυτο
που λεμε κοινωνικο κρατος δεν υφισταται σε αυτη την χωρα.
Προσπαθω να κρατηθω λοιπον κι εγω να πιαστω απο καπου μια
και τα προβληματα συνεχως αυξανουν και δεν υπαρχει βοηθεια απο πουθενα.
Ποιος λοιπον ειμαι εγω?
Γεννηθηκα στην Αιγινα την δεκαετια του '60 απο μια οικογενεια
χωρις μεγαλες προσδοκιες απο την ζωη.
Σε μικρη ηλικια οι γονεις μου χωρισαν, οι λογοι ?ας μην αναφερθω καλυτερα σε αυτους.
Μεγαλωσα οπως ολα τα παιδια της γειτονιας μου,με ψωμι και ζαχαρι η λαδι για να χορτασουμε την πεινα μας,με πολυ παιχνιδι
αλλα χωρις αγκαλια μια και η μητερα μου ειχε φυγει στην Αθηνα,μακρυα τοτε για μενα και ο πατερας μου ενας αγνωστος για μενα ηταν στην μακρυνη Αυστραλια μεταναστης.
Η γιαγια μου μια υπερπροστατευτικη γυναικα με αγαπουσε πολυ
χωρις να ξερει ομως να το δειχνει,με φροντισε με μεγαλωσε εως και τα 8 μου και εκει ηρθε το πρωτο μεγαλο ταρακουνημα στην ζωη μου.
Επρεπε να παω σε ιδρυμα.
Τι ειναι αυτο?Δεν ηξερα
Εγω ηθελα να μεινω με τα ξαδερφια μου να γυρναω στα χωραφια και να παιζω,να κλεβω φυστικια και να τρωω μολοχες.
Με πηρε μια μερα η μητερα μου και μπηκαμε στο τραινο.
Πολλα σπιτια η Αθηνα και ανθρωποι βιαστικοι που δεν νοιαζοντουσαν αν σε παταγαν μεσα στο τραινο,ωραιο το τραινο και γρηγορο αλλα εγω ημουν σαν νεκρος.
Που με πηγαινε?
Φτασαμε στην Κηφισια.Κατεβηκαμε και μετα απο λιγη ωρα ειδαμε μπροστα μας ενα μεγαλο σπιτι.Εδω θα εμενα .
Για να μην σας κουραζω περασα εκει 4 χρονια εκτος απο τα καλοκαιρια γεματα αγωνια,θλιψη,και πονο απο το ξυλο που μας εδιναν καποιες "κυριες"οι οποιες υπηρχαν εκει για να μας προσεχουν.Εκει εφαγα φαγητο το οποιο ειχα κανει εμετο απο το πολυ ξυλο,εκει καθε φορα που ανεβαιναμε στα δωματια του υπνου,περναγαμε ολοι και ολες σε σειρα να φαμε ξυλο με ενα ματσουκι που πριν χρησιμευε σαν καρακλοποδαρο,εκει μας εξευτελιζαν και μας κακομεταχειριζονταν καθημερινα,εκει οταν κοιμομαστε επρεπε να εχουμε τα κεφαλια μεσα απο τις κουβερτες αλλοιως περναγε η "κυρια"και μας κοπαναγε στο κεφαλι.Θυμαμαι το ονομα της Διευθυντριας ακομη "Ζιτριδου"
ο θεος να την συγχωρησει αν εχει πεθανει.Περνουσε και μας κτυπουσε στο κεφαλι με το δακτυλιδι της,ενα τεραστιο χοντρο δακτυλιδι με μεγαλη πετρα.
Ακομη με πιανει θλιψη οποτε περναω απο την Κηφισια,απο το κτισμα αυτο που στεκει ερειπωμενο ακομη εκει στην οδο Δεληγιαννη νομιζω.
Η ζωη μετα απο αυτη την εμπειρια δεν θα ηταν ιδια για μενα,γυρισα στο σπιτι της μητερας μου ενα αγριμι,ενα παιδι που δεν ηξερε τι θελει και πως να το αποκτησει.
Και εκει αρχισε ο δευτερος γυρος της ταλαιπωριας μου,εχοντας να αντιμετωπισω μια γυναικα που ειχε αφησει την μοιρα να την παρασυρει.
Περασαν πολλοι απο την ζωη της ο ενας χειροτερος απ τον αλλον.Ειχε μια ομορφια η μητερα μου απιστευτη,μας εβγαζε βολτα εμενα και τον αδερφο μου(απο αλλη σχεση)και την κοιταζανε στον δρομο.
Περασαν πολλοι,και ξυλο εφαγα απο αυτους,και που την πληγωναν παρατηρουσα αλλα δεν μπορουσα να κανω τιποτα,και που μεγαλωνα χωρις να ξερω που παω δεν καταλαβαινα.
Τρωγαμε ενα σουβλακι στα δυο και παλι δοξα τω θεο λεγαμε.Κρατος?Ποιο κρατος τιποτα απο εκεινες τις εποχες καταλαβα οτι αυτοι που κυβερνανε μονο τον δικο τους πλουτισμο εχουν να σκεφτουν.
Μετα απο πολλα χρονια ,καταστροφικες σχεσεις της μητερας μου,και δικη μου αδιαφορια για το που πηγαινω,ηρθε η πρωτη ειδηση οτι ερχεται στην Ελλαδα ο πατερας μου.
Ταραχτηκα δεν τον ηξερα αυτον τον ανθρωπο.
Εκει συνεβη το μονο καλο που μπορουσε να κανει ενας πατερας που ειχε αδιαφορησει για το παιδι του σε ολη του την ζωη.
Καταφερα και εφυγα στην Αυστραλια .
Σαν την Γεωργια Βασιλειαδου κι εγω ναι.
Εκει καταλαβα τι σημαινει Κρατος,τι σημαινει πολιτης,τι σημαινει σεβασμος προς τους αλλους,και προς εμενα απο εμενα.
Εζησα και δουλεψα εκει 7 χρονια ,υπεροχα χρονια γεματα εκτιμιση για την ζωη μου,με φιλους,με καλη αμοιβη,με εκτιμιση για μενα απο τους εργοδοτες μου.
Και ομως μου ελειπε αυτο που με ειχε ταλαιπωρησει οσο τιποτα και καθε χρονο ερχομουν να την δω, να της φερω δωρα,να της δειξω πως παρ'ολα αυτα εγω την αγαπαω και την σκεφτομαι.
Η μητερα μου.
Για την ωρα πρεπει να παω να της μαγειρεψω κατι,δεν ξερω και πολλα φαγητα,τα περισσοτερα τα πεταμε ετσι που τα φτιαχνω.
Αργοτερα λοιπον . Παλι .
Αν αναρωτηθειτε τι σκοπο εχει ακομη ενα ημερολογιο σαν αυτο
ισως η απαντηση ειναι απλη.
Πως αλλοιως να εκφασει καποιος τους προβληματισμους και τα αδιεξοδα στα οποια τον οδηγει η σημερινη κατασταση στην Ελλαδα?
Τις επομενες ημερες οταν βρισκω λιγο χρονο απο την καθημερινη μου πληρη απασχοληση με την φροντιδα της μητερας μου θα προσπαθησω να σας εξηγησω γιατι εχω βαλει σαν τιτλο "Ελλαδα η χωρα του τιποτα"σε αυτο το ημερολογιο.
Προς το παρον περναω τις ημερες μου και εως πριν λιγες ημερες
και τις νυχτες μου προσπαθωντας να κανω οτι το καλυτερο για
το ατομο αυτο που με εφερε στη ζωη,και που παρ'ολα τα λαθη
που εκανε στην διαρκεια της δικης της παραμονης σε αυτη τη
γη,αξιζει καθε φροντιδα και αγαπη απο μερους μου μια και αυτο
που λεμε κοινωνικο κρατος δεν υφισταται σε αυτη την χωρα.
Προσπαθω να κρατηθω λοιπον κι εγω να πιαστω απο καπου μια
και τα προβληματα συνεχως αυξανουν και δεν υπαρχει βοηθεια απο πουθενα.
Ποιος λοιπον ειμαι εγω?
Γεννηθηκα στην Αιγινα την δεκαετια του '60 απο μια οικογενεια
χωρις μεγαλες προσδοκιες απο την ζωη.
Σε μικρη ηλικια οι γονεις μου χωρισαν, οι λογοι ?ας μην αναφερθω καλυτερα σε αυτους.
Μεγαλωσα οπως ολα τα παιδια της γειτονιας μου,με ψωμι και ζαχαρι η λαδι για να χορτασουμε την πεινα μας,με πολυ παιχνιδι
αλλα χωρις αγκαλια μια και η μητερα μου ειχε φυγει στην Αθηνα,μακρυα τοτε για μενα και ο πατερας μου ενας αγνωστος για μενα ηταν στην μακρυνη Αυστραλια μεταναστης.
Η γιαγια μου μια υπερπροστατευτικη γυναικα με αγαπουσε πολυ
χωρις να ξερει ομως να το δειχνει,με φροντισε με μεγαλωσε εως και τα 8 μου και εκει ηρθε το πρωτο μεγαλο ταρακουνημα στην ζωη μου.
Επρεπε να παω σε ιδρυμα.
Τι ειναι αυτο?Δεν ηξερα
Εγω ηθελα να μεινω με τα ξαδερφια μου να γυρναω στα χωραφια και να παιζω,να κλεβω φυστικια και να τρωω μολοχες.
Με πηρε μια μερα η μητερα μου και μπηκαμε στο τραινο.
Πολλα σπιτια η Αθηνα και ανθρωποι βιαστικοι που δεν νοιαζοντουσαν αν σε παταγαν μεσα στο τραινο,ωραιο το τραινο και γρηγορο αλλα εγω ημουν σαν νεκρος.
Που με πηγαινε?
Φτασαμε στην Κηφισια.Κατεβηκαμε και μετα απο λιγη ωρα ειδαμε μπροστα μας ενα μεγαλο σπιτι.Εδω θα εμενα .
Για να μην σας κουραζω περασα εκει 4 χρονια εκτος απο τα καλοκαιρια γεματα αγωνια,θλιψη,και πονο απο το ξυλο που μας εδιναν καποιες "κυριες"οι οποιες υπηρχαν εκει για να μας προσεχουν.Εκει εφαγα φαγητο το οποιο ειχα κανει εμετο απο το πολυ ξυλο,εκει καθε φορα που ανεβαιναμε στα δωματια του υπνου,περναγαμε ολοι και ολες σε σειρα να φαμε ξυλο με ενα ματσουκι που πριν χρησιμευε σαν καρακλοποδαρο,εκει μας εξευτελιζαν και μας κακομεταχειριζονταν καθημερινα,εκει οταν κοιμομαστε επρεπε να εχουμε τα κεφαλια μεσα απο τις κουβερτες αλλοιως περναγε η "κυρια"και μας κοπαναγε στο κεφαλι.Θυμαμαι το ονομα της Διευθυντριας ακομη "Ζιτριδου"
ο θεος να την συγχωρησει αν εχει πεθανει.Περνουσε και μας κτυπουσε στο κεφαλι με το δακτυλιδι της,ενα τεραστιο χοντρο δακτυλιδι με μεγαλη πετρα.
Ακομη με πιανει θλιψη οποτε περναω απο την Κηφισια,απο το κτισμα αυτο που στεκει ερειπωμενο ακομη εκει στην οδο Δεληγιαννη νομιζω.
Η ζωη μετα απο αυτη την εμπειρια δεν θα ηταν ιδια για μενα,γυρισα στο σπιτι της μητερας μου ενα αγριμι,ενα παιδι που δεν ηξερε τι θελει και πως να το αποκτησει.
Και εκει αρχισε ο δευτερος γυρος της ταλαιπωριας μου,εχοντας να αντιμετωπισω μια γυναικα που ειχε αφησει την μοιρα να την παρασυρει.
Περασαν πολλοι απο την ζωη της ο ενας χειροτερος απ τον αλλον.Ειχε μια ομορφια η μητερα μου απιστευτη,μας εβγαζε βολτα εμενα και τον αδερφο μου(απο αλλη σχεση)και την κοιταζανε στον δρομο.
Περασαν πολλοι,και ξυλο εφαγα απο αυτους,και που την πληγωναν παρατηρουσα αλλα δεν μπορουσα να κανω τιποτα,και που μεγαλωνα χωρις να ξερω που παω δεν καταλαβαινα.
Τρωγαμε ενα σουβλακι στα δυο και παλι δοξα τω θεο λεγαμε.Κρατος?Ποιο κρατος τιποτα απο εκεινες τις εποχες καταλαβα οτι αυτοι που κυβερνανε μονο τον δικο τους πλουτισμο εχουν να σκεφτουν.
Μετα απο πολλα χρονια ,καταστροφικες σχεσεις της μητερας μου,και δικη μου αδιαφορια για το που πηγαινω,ηρθε η πρωτη ειδηση οτι ερχεται στην Ελλαδα ο πατερας μου.
Ταραχτηκα δεν τον ηξερα αυτον τον ανθρωπο.
Εκει συνεβη το μονο καλο που μπορουσε να κανει ενας πατερας που ειχε αδιαφορησει για το παιδι του σε ολη του την ζωη.
Καταφερα και εφυγα στην Αυστραλια .
Σαν την Γεωργια Βασιλειαδου κι εγω ναι.
Εκει καταλαβα τι σημαινει Κρατος,τι σημαινει πολιτης,τι σημαινει σεβασμος προς τους αλλους,και προς εμενα απο εμενα.
Εζησα και δουλεψα εκει 7 χρονια ,υπεροχα χρονια γεματα εκτιμιση για την ζωη μου,με φιλους,με καλη αμοιβη,με εκτιμιση για μενα απο τους εργοδοτες μου.
Και ομως μου ελειπε αυτο που με ειχε ταλαιπωρησει οσο τιποτα και καθε χρονο ερχομουν να την δω, να της φερω δωρα,να της δειξω πως παρ'ολα αυτα εγω την αγαπαω και την σκεφτομαι.
Η μητερα μου.
Για την ωρα πρεπει να παω να της μαγειρεψω κατι,δεν ξερω και πολλα φαγητα,τα περισσοτερα τα πεταμε ετσι που τα φτιαχνω.
Αργοτερα λοιπον . Παλι .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου