Πως περνουν οι ανθρωποι

Γυρνωντας απο το νοσοκομειο επρεπε να κανω εγω τα παντα.
Οχι οτι δεν τα εκανα απο τα Χριστουγεννα και μετα,αλλα εφτασε στιγμη που επρεπε να την ταιζω εγω.
Και πως ερχοντε στο μυαλο μου οι ελαχιστες στιγμες που εζησα μαζι της μικρος.
Θυμαμαι που γυρνουσε απο την δουλεια,δουλευε σε σπιτια,καθαριζε,και επεφτε να συγιρισει το σπιτι,να μαγειρεψει
και να ετοιμασει τα κρεβατια για υπνο.
Μεναμε στο Νεο Κοσμο τοτε σε μια παληα μονοκατοικια χωρις κουζινα και δεν ειχαμε ουτε ψυγειο.
Αν δεν ειχαμε φαγητο τρωγαμε απο ενα σουβλακι και παλι καλα ηταν,ποτε ποτε πηγαιναμε σε μια γειτονισα που ειχε τηλεοραση να δουμε καποιο απο τα σηριαλ της εποχης.
Ετσι οταν τελειωσα το σχολειο επρεπε να βρω δουλεια αμεσα, δεν ηταν για μενα να κανω ονειρα για τιποτα αλλο.
Δεν ειχα και ονειρα να κανω.Τι να ονειρευτω?
Η πρωτη μου δουλεια ηταν σε ενα καταστημα ηλεκτρολογικου υλικου και με τον καιρο μια και αυτες οι δουλειες ηταν περιστασιακες πηγαινα απο εδω και απο εκει,οπου εβρισκα.
Περασαν τα χρονια τα λαθη συνεχιστηκαν και οταν επεστρεψα απο την Αυστραλια την βρηκα στον Κολωνο σε μια πολυκατοικια του '60 να προσπαθει να καθαρισει και να κανει να λαμψει ακομη και το πεζοδρομιο.
Καλη νοικοκυρα δεν ηξερε να μαγειρευει και πολυ αλλα απο καθαριοτητα πρωτη,ευτυχως ειχε αγορασει το διαμερισμα με δοσεις και ετσι σημερα δεν εχουμε το φοβο να μεινουμε χωρις κεραμυδι.
Και τωρα μια γυναικα που περιμενει τα παντα απο μενα ,με το ιδιο ομως ξερο κεφαλι οπως και στα νιατα της.
Τι να σκεπτετε αραγε?Παντα φοβοταν το τελος δεν ξερω γιατι,τωρα που ειναι πιο κοντα πως το αποδεχετε?
Πως εφτασα να κανω εγω για αυτην οσα εκανε καποτε εκεινη για μενα.
Πως περνουν οι ανθρωποι,μ ενα γεια σου οι ανθρωποι,και μενει ο πονος.