Παραθυρα στο Φως

Δεν αρχισε και πολυ καλα αυτη η χρονια,ηταν πρωτα το συμβαν με την αποκαλυψη του τι αισθανεται για μενα καποιος που θεωρουσα οχι τοσο σαν φιλο αλλα τουλαχιστον γνωστο,γραφτηκαν πολλα,με πονεσαν πολλα απο αυτα,τελικα εκλεισε αυτο το παραθυρο που ειχαμε,μια παρεα που ειχε και πολλες καλες στιγμες και γελιο,μα δεν ειναι ολο γελιο η ζωη.
Πιο πολυ ηταν η ταραχη που ενοιωσε το μωρουλι μου απο ολο αυτο το συμβαν,ξερω οτι θα του λειπει η παρεα αυτη αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα.
Η ζωη μας συνεχιζεται μερικες φορες σκεφτομαι οτι ειμαι απολυτος σε οτι πιστευω αλλα δεν ειναι η γνωμη μου ρουχο να την αλλαζω οταν δεν αρεσει σε καποιον.
Μετα αρχισε η εποχη των εκπτωσεων,κουραση,ταλαιπωρια και μεσα σε ολα αυτα η σκεψη οτι μαλλον προς το τελος αυτης της χρονιας δεν θα εχω δουλεια οποτε ας παραπονιεμε οτι κουραζομαι οσο την εχω.
Αλλο ενα παραθυρο στο φως ειναι η εργασια που μου προσφερει τουλαχιστον τα απαραιτητα για να ζω οσο ανετα μπορω,κυριως να κανω τα ταξιδια που μου αρεσουν τοσο πολυ.
Το πιο μεγαλο παραθυρο στο φως ειναι το μωρουλι μου που οταν κοιταζω στα ματια του βλεπω την καλοσυνη και την αθωοτητα περα απο την οποια καθημερινοτητα που ζουμε μαζι.
Σκεφτομαι πολλες φορες οτι δεν το αξιζω αυτο που ζω σε αυτη την σχεση,οτι ειμαι πολυ λιγος για να ειμαι εκει διπλα,κοντα.
Καποια παραθυρα στην ζωη μας κλεινουν καποια αλλα πρεπει να τα κραταμε ανοιχτα,χρειαζομαστε το φως να φωτιζει το επομενο βημα μας.