Μια βδομαδα οδυνης

Περασε μια εβδομαδα απο το οδυνηρο τελος της ταλαιπωριας της μητερας μου,με ηρεμει να σκεφτομαι οτι τελικα ξεκουραστηκε αλλα με εξοργιζει ο τροπος και η μακροχρονη εμπειρια της με την υποτιθεμενη νοσηλεια που της παρειχαν τουλαχιστον στο πρωτο δεκαμηνο στην εγκληματικη πτερυγα του ΨΝΑ με ονομα Μποδοσακειο,δεν εχω μπει στον κοπο να σκεφτω ακομη τι θα κανω μετα,προς το παρον ειμαι στο νησι,επρεπε να μεινω μεχρι σημερα για το τελετουργικο της ταφης και τα τριημερα και εννιαμερα,αυριο επιστρεφω στην Αθηνα μονος πλεον,χωρις κανενα μελλον να φαινεται μπροστα μου.
Με εξοργιζει που διαβαζω τα νεα μετρα στα οποια θα πρεπει να πληρωνουν οι
ασθενεις απο την συνταξη τους την διαμονη και υποτιθεμενη νοσηλεια τους στα ιδρυματα αυτα,δηλαδη να πληρωνουν για να μην εχουν καμια φροντιδα,να ταλαιπωρουνται απο την αδιαφορια και την τεμπελια των νοσηλευτριων εκει και τελικα να πεθαινουν μεσα σε πονους και οδυνη.

Εδω εζησα την συμπαρασταση των δικων μου ανθρωπων,με φροντισαν,εκαναν οσα μπορουσαν να κανουν για μενα,αυτη ειναι η  οικογενεια μου που μεσα στα δικα τους καθημερινα προβληματα τα οποια αφησαν στην ακρη για να μου δειξουν την αγαπη  και το ενδιαφερον τους με συγκινησαν και με καταυποχρεωσαν με οσα εκαναν για μενα.

Επιστρεφω σε ενα αδειο σπιτι,οπως ηταν τους τελευταιους 20 μηνες,με την ανεργια μου να με πνιγει σαν θηλια,με το αυριο να μην εχει ξημερωμα,ευχομαι να βρεθει μια λυση....οποια και να ειναι αυτη.