Ζωη σε δοσεις

Αλλη μια μερα με καυσωνα με βρηκε στον δρομο για το νοσοκομειο,την τελευταια εβδομαδα περασαμε δυσκολιες με την καταποση του φαγητου και του νερου,με συνεχομενες αναρροφησεις και ταλαιπωρια,η διαθεση της ηταν πολυ πεσμενη,εχει βλεπετε και τους πονους απο τις κατακλισεις που την τρελαινουν ολη μερα και ολη νυχτα,τι να κανουν και τα παυσιπονα,βοηθανε ως ενα σημειο.

Μπηκα στο δωματιο της και τρομαξα,δεν ειναι και η πρωτη φορα που το παθαινω αυτο,της εχουν βαλει παλι ενα σωληνα για να τρεφεται με αυτον για να μην πνιγεται,ετσι φυσικα δυσκολευεται να μιλησει η να φαει κατι αλλο εκτος απο το αλεσμενο φαγητο του νοσοκομειου,αλλα τουλαχιστον θα αποφευγει τους πνιγμους και την ταλαιπωρια των αναρροφησεων.

Της μιλησα και της εξηγησα τον λογο που το εχουν βαλει,εκεινη φυσικα ηθελα να φαει ενα"μπισκοτακι"και μου το ζητησε,γυρισα απο την αλλη μερια και τα δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο παντου,ποσο δρομο εχω ακομη ως την κολαση...σκεφθηκα,προσπαθησα να τα σταματησω,αδυνατον,εκανα οτι χασμουριεμαι,οτι νυσταζω για να τα σκουπισω χωρις να το καταλαβει,την σηκωσα να κατσει στο κρεβατι για να μην ανοιξει και στην πλατη.

Ηταν εξαντλημενη και μισοκοιμοταν,την κρατησα ετσι 40 λεπτα,την ετριψα στην πλατη,της εβαλα κρεμα στα ποδια και στα χερια να μην ξεραινονται και την ξαπλωσα παλι.
Το φαγητο το εδωσε η νοσηλευτρια,εγω στον δικο μου κοσμο να σκεπτομαι την επομενη μερα,και απο την αλλη να λεω οτι ειναι καλυτερα να φυγει να μην υποφερει αλλο.
Αυτο ειναι το αποτελεσμα της νοσηλειας της στο Μποδοσακειο,εκει που ολοι δικαιολογουνται οτι εκαναν οτι μπορουσαν για να την βοηθησουν.

Αυτο που ζω δεν ειναι ζωη πλεον,αυτο ειναι ενα πραγματικο δραμα καθημερινο με μονη ελπιδα οτι μια μερα θα ειναι λιγο καλυτερα,αλλα δεν θα ειναι,διοτι ποσο να αντεξει ενα σωμα και μια ψυχη?
Και ενω περιμενουμε τα αποτελεσματα της συνοδου κορυφης την Πεμπτη...σκεφτηκα οτι σαν χωρα και σαν ανθρωποι ζουμε πλεον μια ζωη σε δοσεις.