Δεν θελω γιατι παντα ακουγα τον πονο των αλλων αλλα δεν καταλαβαινα τι πονος ειναι αυτος και πως ειναι να εισαι ενα κομματι σωμα και ξαφνικα να γινεσαι χιλια κομματια που καταρρεουν χωρις τιποτα να μπορει να τα σταματησει.
Δεν εχω ερθει αντιμετωπος με την αναμονη του θανατου ποτε,τωρα ειναι η σειρα μου να νοιωσω πως ειναι να περιμενεις το τελος ενος δικου σου ανθρωπου,και οχι ενα φυσιολογικο τελος αλλα ενα τελος μεσα στην ταλαιπωρια και τον πονο.
Το λεω και το ξαναλεω,εχω τεραστιες ενοχες,γιατι εγω αποφασισα να παει εκει,και παλι ομως θα ειχε πεθανει χωρις τα χαπια της αν εμενε στο σπιτι,αλλα θα ειχε πεθανει στο σπιτι της και οχι μεσα σε τεσσερις ασπρους τοιχους,και αναμεσα σε ξενους.
Ενας εφιαλτης χωρις τελος,δεν εχω τις λεξεις να αποτυπωσω την οδυνη και το χασιμο που νοιωθω οσο ειμαι εκει,δεν αρκει ενα αλφαβητο να περιγραψω τα συναισθηματα μου,το υπολοιπο της ημερας δεν ειναι αρκετο για να ησυχασει την σκεψη μου,το βραδυ ειναι απλα η αναμονη της επομενης μερας που θα πρεπει παλι να αντιμετωπισω το ιδιο οπως την προηγουμενη.
Δεν γινεται μια μερα...να μην ξυπνησω καθολου...και να μην παω?
2 σχόλια:
Αγαπητέ Χάρη όσοι έχουν περάσει τα ίδια με σένα και μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν το τι περνάς...
Επειδή λοιπόν εγώ ξέρω θέλω να σου πώ υπομονή και πολύ κουράγιο οι άνθρωποι έχουμε μεγάλη δύναμη τόση που δεν φανταζόμαστε και που την καταλαβαίνουμε σε παρόμοιες καταστάσεις ... Κράτα γερά !
Μιχάλης.
Νασαι καλα Μιχαλη,το καταλαβαινω αυτο που μου λες,αλλα .....
Δημοσίευση σχολίου