Η κρίση της ευρωζώνης κλιμακώνεται, αναφέρει ο κ. Ρυομπινί. Η Ελλάδα είναι αναξιόχρεη. Τα ομόλογα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας έχασαν μεγάλο μέρος της αξίας τους. Η Ισπανία κινδυνεύει να χάσει την πρόσβασή της στις αγορές, καθώς στα δημοσιονομικά και οικονομικά προβλήματα προστίθεται και η πολιτική αβεβαιότητα. Η οικονομική πίεση στην Ιταλία κορυφώνεται.
Έως το 2012, εξηγεί ο οικονομολόγος, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα ξεπερνά το 160% του ΑΕΠ -και θα ανεβαίνει. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν εναλλακτικές για την αναδιάρθρωση του χρέους. Η ολοκληρωτική, επίσημη διάσωση του ελληνικού δημοσίου (από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητα της Ευρώπης) θα το πιο επικίνδυνο σενάριο: θα ήταν εξαιρετικά δαπανηρή και πολιτικά σχεδόν αδύνατη, εξαιτίας των ευρωπαίων φορολογούμενων –και κυρίως των Γερμανών.
Στο μεταξύ, η γαλλική πρόταση εθελοντικής μετακύλισης για τις τράπεζες δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση, αφού θα ήταν αδύνατο να επιβληθούν πολύ υψηλά επιτόκια στην Ελλάδα. Ομοίως, η επαναγορά του χρέους θα ήταν άσκοπη, αφού η υπολειμματική αξία του χρέους αυξάνεται όταν αγοράζεται, ώστε να ωφελεί τους πιστωτές πολύ περισσότερο απ’ ότι τους δανειολήπτες.
Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Ρουμπινί, η μόνη ρεαλιστική λύση είναι μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση ολόκληρου του ελληνικού χρέους, η οποία θα προσανατολίζεται στις αγορές. Όμως πώς μπορεί να ελαφρύνει το φορτίο του χρέους, χωρίς να υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις στις ελληνικές τράπεζες και τις ξένες τράπεζες που κρατούν ελληνικά ομόλογα;
Η απάντηση είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ουρουγουάης, του Πακιστάν, της Ουκρανίας και πολλών άλλων αναδυόμενων χωρών, όπου η ελεγχόμενη ανταλλαγή του παλιού χρέους με νέο είχε τρία χαρακτηριστικά: πανομοιότυπη ονομαστική αξία, μακρά περίοδο ωρίμανσης και επιτόκιο χαμηλότερο από το τρέχον επιτόκιο της αγοράς.
Ακόμη και αν δεν μειωθεί η ονομαστική αξία του ελληνικού χρέους, η παράταση της λήξης των ομολόγων θα παρείχε σημαντική ανακούφιση στην Ελλάδα, καθώς ένα ευρώ που πρέπει να πληρωθεί σε 30 χρόνια από τώρα αξίζει πολύ λιγότερο από το ίδιο ευρώ, όταν αυτό πρέπει να πληρωθεί σε ένα χρόνο. Επιπλέον, η επιμήκυνση των ομολόγων λύνει το πρόβλημα του κινδύνου της μετακύλισης για τις επόμενες δεκαετίες.
Με τον τρόπον αυτό, οι ιδιώτες πιστωτές θα μπορούν να συνεχίσουν να αξιολογούν τα ελληνικά ομόλογα στα 100 σεντς το ευρώ, αποφεύγοντας τεράστιες απώλειες στους ισολογισμούς τους. Επιπλέον, έτσι θα μειωθεί δραματικά ο κίνδυνος μετάδοσης.
Οι οίκοι αξιολόγησης θα θεωρήσουν την ανταλλαγή του χρέους «πιστωτικό επεισόδιο», όμως μόνο για μια πολύ σύντομη περίοδο –μόλις λίγες εβδομάδες. Η ΕΚΤ και οι ιδιώτες μπορούν να ζήσουν δυο-τρεις εβδομάδες με μια προσωρινή υποβάθμιση του ελληνικού χρέους.
Παράλληλα, η καλύτερη λύση για να εμποδιστεί η μετάδοση της κρίσης είναι να καθιερωθεί ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της ευρωζώνης. Έτσι, θα χρησιμοποιηθούν κονδύλια όχι για τη διάσωση μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας, αλλά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, ή ακόμη και της Γερμανίας και του Βελγίου.
Ο κ. Ρουμπινί συνεχίζει κατακρίνοντας της έως τώρα στρατηγική που ακολουθούν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, αναφέροντας πως κωλυσιεργούν και λειτουργούν με αστάθεια και ανισορροπία. Αν δεν αλλάξουν τακτική, τονίζει, θα καταλήξουν σε άτακτες χρεοκοπίες, τραπεζικές κρίσεις και τελικά διάσπαση της ευρωζώνης.
www.skai.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου