Πρεπει.....

Περνανε οι μερες,οι εβδομαδες,οι μηνες,δυομυσι χρονια ανεργος πλεον και ειναι επειγον να παρω καποιες αποφασεις που αναβαλλω συνεχεια,γνωστοι και πρωην συναδελφοι που συνανταω με ρωτανε πως ζω..τι να απαντησω,δεν μ'αρεσει να δειχνω την αδυναμη πλευρα του εαυτου μου,λεω ολα ειναι καλα και ας ξερω οτι λεω ψεματα,χαμογελαω γιατι ετσι πρεπει,τι να κανω εκεινη την στιγμη,μπορει καποιος να δει τον εσωτερικο κοσμο μου?

Να πω πως ζω με το αγχος και την θλιψη για συντροφια,την αβεβαιοτητα και τις κακες σκεψεις,την απογοητευση για το οτι εφτασα σε αυτη την ηλικια και δεν εργαζομαι η οτι δεν υπαρχει καμια πιθανοτητα να βρω εργασια στην Ελλαδα?
Και μαζι με αυτο στεναχωριεμαι για ολους μας,για ανθρωπους που μαθαινω οτι δεν εχουν τα απαραιτητα για να ζησουν,που εχουν οικογενειες και παιδια και δεν βγαζουν πια ουτε το μεροκαματο που θα τους επετρεπε να ζησουν στοιχειωδως?

Ξεχνιεμαι,και λεω οτι ολα πανε καλα ενω ξερω οτι δεν πανε και κυριως οτι δεν υπαρχει καμια προοπτικη χιλιαδες ανθρωποι σε αυτη την χωρα να ξαναβρουν τα ελαχιστα που τους επετρεπαν να ζουν με αξιοπρεπεια,λυπαμαι τους νεους που θα γινουν σκλαβοι του συστηματος που οργανωσε αυτη την λεηλασια και την καταργηση ολων των δικαιωματων τους,που δεν θα εχουν κανενα μελλον.

Μονη διεξοδος ειναι η φυγη μου στο εξωτερικο,τι θα βρω εκει δεν ξερω,πως και αν θα τα καταφερω ουτε αυτο το ξερω,αλλη λυση δεν βλεπω μπροστα μου,πως θα αποχωριστω ολα αυτα που τοσα χρονια ξερω,τους ανθρωπους που αγαπω,την εστω μιζερη ζωη μου στην Ελλαδα,τους φιλους μου,το σπιτι που εζησα τα τελευταια 12 χρονια?

Πρεπει να αποφασισω,πρεπει να τολμησω να κανω αυτα που και η σκεψη τους ακομα με φοβιζει,δεν εχω αλλα περιθωρια...

Με το πρεπει ζουσα παντα,πρεπει να συνεχισω,οσο μπορω.
Λυπαμαι για μενα.
Λυπαμαι για την χωρα μου.
Λυπαμαι.