Παραθυρο στο φως

Προσπαθω να παραμενω ψυχραιμος οσο και αν ακουγεται αστειο,παω κι'ερχομαι καθημερινα στο νοσοκομειο και η αισθηση που παιρνω φευγοντας ειναι η γευση απο την πικρα που αφηνει η ασπιρινη οταν την παιρνω.Δεκα μηνες και στο νοσοκομειο,δεν πατησε κανεις,και πες οχι για εκεινην..για μενα?Λιγο κουραγιο το χρειαζομαι απο τον καθενα,που ειναι οι συγγενεις,ο μικρος μου αδερφος?Επρεπε να μαθει οτι πεθαινει για να δεησει να ερθει μετα απο 10 μηνες?
Αιμα δεν βρισκεται,να παρακαλαω γνωστους και συγγενεις βαρεθηκα,καθομαι εκει στο διπλανο κρεβατι και σκεφτομαι μετα απο εκεινη και εμενα.

Μονος μου θα ειμαι,αν περιμενω συμπαρασταση απο οσους λογικα θα επρεπε τοτε καλυτερο θα ειναι να πεσω στην καταθλιψη απο τωρα και να μην το καθυστερω περισσοτερο.

Τι προσδοκιες εχει ενας ανθρωπος στην ζωη οταν ειναι μονος του.....εναν γρηγορο θανατο ισως ωστε να μην καταληξω και εγω σαν την μητερα μου σε κολαστηρια με την επωνυμια"νοσοκομειο"οπου θα με μεταχειριζονται σαν ζωο...που και τα ζωα καλυτερα περνανε σε μερικες οικογενειες.

Για συνταξη δεν το βλεπω να παιρνω,εξ'αλλου καποιος για να φτασει εως εκει πρεπει να δουλευει κιολας,δεν δινουν συνταξεις σε ανεργους,ετσι οπως ειναι η κατασταση και κυριως με τους νεους νομους που οι μισθοι των νεων θα ειναι μισθοι πεινας...ποιος εργοδοτης θα προσλαβει καποιον σαν εμενα?

Ξερετε πολλους εργοδοτες με κοινωνικη συνειδηση?

Εγω οχι.

Λοιπον προετοιμαζομαι,δεν με αγχωνει καθολου το τελος,προς το παρον η μονη μου ευθυνη ειναι να ειμαι κοντα της οσο με χρειαζεται,οταν τελειωσει και αυτο...αργα η γρηγορα δεν απομενει τιποτα που να χρειαζομαι εγω.

Απλα συνειδητοποιω τελικα οτι ολα εχουν μηδενιστει,σχεσεις,φιλιες,οικογενεια,κοινωνια.

 Πολλοι φοβουνται την επομενη ζωη,αν υπαρχει,δεν το σκεφτηκα ποτε ετσι,τι λιγοτερο η περισσοτερο θα εχω εκει?

Ενα παραθυρο στο φως μου αρκει..τιποτα αλλο.