Θα ηθελα να ειχα μια αξιορεπη εργασια για να μπορω να ζω οπως παντα,δεν πιστευω οτι ταιριαζει σε κανεναν να ζει ετσι,το συναισθημα της αχρηστιας ειναι περισσοτερο απο οδυνηρο.
Θα ηθελα να περνουσε η ασθενεια της μητερας μου και να μπορουσε να ζησει οσο ειναι να ζησει στο σπιτι της και να μην ζει εκει που ειναι τωρα,που δεν ταιριαζει ουτε αξιζει σε κανεναν ανθρωπο να ζει.
Θα ηθελα να εχουμε μια κυβερνηση που να ενδιαφερεται για ολους μας,να μην ζηταει συγνωμμη που υπηρξε ανικανη η αχρηστη,να μπει πρωτα η χωρα πριν απο ολους...αλλα ολους μας.
Θα ηθελα να μην βλεπω μικρα παιδια η ηλικιωμενους η αναπηρους να ζητιανευουν στους δρομους της καθε πολης,θα ηθελα τα νεα παιδια που εχουν πεσει στα ναρκωτικα να βοηθηθουν και να μποροεσουν να ξεφυγουν απο αυτα.
Θα ηθελα εμεις ολοι να καταλαβουμε οτι αυτο που ζουμε ειναι το μονο που θα ζησουμε και δεν υπαρχει ουτε μετα ουτε αλλο.
Το να ειναι ο ανθρωπος ο χειροτερος εχθρος του συνανθρωπου του δεν θα μας κανει καλυτερους ουτε θα ζησουμε περισσοτερο,ουτε θα εχουμε καλυτερη μεταχειρηση στην επομενη ζωη αν αυτη υπαρχει.
Θα ηθελα να βγω στην πολη μια μερα και να αντικρυσω χαρουμενα προσωπα και οχι προσωπα γεματα αγωνια,οργη,η θυμο.
Απλα πραγματα θα ηθελα,ουτε πλουτο,ουτε δοξα,ουτε φημη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου