Οι νυχτες πιο παραξενες,με μονη συντροφια τον υπολογιστη ξεχναω τα προβληματα,ψυχοθεραπεια ισως,ετσι το δικαιολογω,αν ειμαι κουρασμενος μπορει να κοιμηθω χωρις να το καταλαβω,αλλες φορες η υπερενταση δεν με αφηνει να κλεισω ματι.
Και ερχεται η επομενη μερα,και ξερω οτι και αυτη θα ειναι ιδια με την προηγουμενη,κατι να φαω το πρωι,να παω προς το λεωφωρειο,νοσοκομειο,να της μιλησω λιγο,να με πιανουν οι ενοχες μου,να σκεφτομαι τα χιλιαδες κακα,και να επιστρεψω σπιτι.
Να ξεχαστω με τον υπολογιστη,να φαω κατι,να χαζευω σε σελιδες που δεν μου λενε τιποτα,να κανω και αλλες σκεψεις στα διαλλειματα,οταν ξεραινομαι στον υπνο δεν ειναι οτι εχει βραδυασει,απλα κλεινουν τα ματια μου και κοιμαμαι χωρις να το εχω καταλαβει.
Και παλι η επομενη μερα θα ειναι η ιδια,ξεκιναω με βαρια καρδια και γυριζω με βαρια ποδια,κατι να φαω,μερικες φορες και χωρις αυτο,σκεψεις για το τιποτα,μιλαω με κανεναν γνωστο στο τηλεφωνο,εγω αποφευγω να παιρνω,τα εξοδα ειναι πολλα,και οταν δεν δουλευεις φαινονται περισσοτερο.
Και παλι ενοχες και παλι σκεψεις,και μετα ξεχνιεμαι και το ιδιο παλι καθημερινο κουραστικο προγραμμα,δεν ειναι η κουραση στο σωμα,αλλα το σωμα διαμαρτυρεται,η ψυχη μενει ανεπαφη σαν κοιμισμενη,σαν να μην θελει να καταλαβει τι γινεται,μουδιασμενη σε μια γωνια κοιταει.
Ημερες και νυχτες παραξενες,ειναι καιρος τωρα,ειναι αστειο,παληα ξεχνιομουν στην χαρα.
Τωρα ξεχνιεμαι στην λυπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου