Μεροκαματο στο Δαφνι

Γυρισα παραπαιοντας,κρατιεμαι ακομη αλλα ως ποτε,τρεξιμο απο τις 9 εως τις 2,μια ωρα να γυρισω με το λεωφωρειο,καποια πορεια πρεπει να γινεται στο κεντρο,μονο αυτο δικαιολογει το κυκλοφοριακο στην Λεωφωρο Αθηνων,πρωην Καβαλας.
Παλι ποναγε σημερα,ειναι να μην πονας με το πισω μερος του σωματος σου ανοιχτο?
Κανουν οτι μπορουν ολοι στην παθολογικη κλινικη,αλλα οταν αφεθει ενας ανθρωπος και φτασει ως εκει τι να κανουν πλεον?
Αναμικτα συναισθηματα,ελπιδα που την βλεπω λιγο καλυτερα,ανησυχια για το τι θα γινει αυριο,οργη και θυμος και αποριες για οσα εγιναν εως σημερα,ενοχες που δεν φευγουν οτι και να κανω,εγω τελικα την πηγα εκει.

Πιστευοντας αληθεια σε τι?
Οτι ενα ξεχαρβαλωμενο συστημα υγειας θα ενδιαφεροταν για τον πολιτη?

Και ομως.
Το βλεπω εκει που ειναι τωρα οτι  και αυτο μπορει να γινει,αρκει να μην την ειχαν αφησει τοσους μηνες χωρις φροντιδα,αρκει η πρωην υπουργος υγειας να με ειχε καλεσει στο ραντεβου που ειχα ζητησει τοσες φορες,αρκει ο πρωην διοικητης του νοσοκομειου να ειχε δειξει ενδιαφερον και να ειχε αλλαξει καποια πραγματα που επρεπε να αλλαξουν,τιποτα απο αυτα δεν εγινε.

Μιλαω με ανθρωπους και βλεπω οτι μεσα στα δεκαδες δικα τους προβληματα καταλαβαινουν τι δεν λειτουργησε,απαντουν οσο μπορουν σε αποριες μου,συμεριζονται οσο γινετε την αγανακτηση μου,δεν πανε εκει μονο για τον πετσοκομενο μισθο που παιρνουν,δεν λειτουργουν με βαση ποσα χρηματα εχουν να κερδισουν απο σενα.

Λιγη φροντιδα χρειαζοταν,τιποτα αλλο,λιγο ενδιαφερον,δεν παρατας εναν ασθενη,με τις οποιες αντιρρησεις,αρνησεις,οποια διαταραχη και να εχει τελως παντων,δεν τον παρατας,ψαχνεις το ιστορικο του,ρωτας τους συγγενεις,ακους τις αλλες γνωμες,δεν τον τρελλαινεις στα φαρμακα για να τον καταστειλεις και μετα δεν μπορεις να τον σηκωσεις απο το κρεβατι,και τοτε.....απλα τα ριχνεις ολα στην ασθενεια του.

Ευκολο ειναι να τα ριχνει καποιος ολα καπου αλλου,ξαλαφρωνει την συνειδηση του,νοιωθει οτι κανει οτι πρεπει,και ομως δεν ηταν λιγες οι φορες μου μιλησα,που ειπα οτι κατι λαθος γινετε,που ρωτησα αλλα απαντηση δεν πηρα σε οτι κι αν ρωτησα.

Τι ειναι ο ανθρωπος τελικα,η κανει την οποια εργασια ξερει και εχει εκπαιδευτει καλα και με σοβαροτητα,η γινετε ενα με την αδιαφορια,τον ωχαδερφισμο,και δεν μαθαινει οτι και να του πεις,εκεινος ειναι σωστος ολοι οι υπολοιποι λαθος.

Η λεξη γιατρος ειναι ιερη,θελει κουραγιο και προσπαθεια για να τα καταφερει καποιος,θελει καθημερινο αγωνα,ενδιαφερον να μαθεις,να ακουσεις,να διδαχτεις,αλλαζουν τα δεδομενα καθε στιγμη.

Πως λοιπον τετοια ατομα παραλυουν στον αγωνα για περισσοτερο κερδος,κανουν διπλες δουλειες και συνηθως παρατουν την σιγουρη σε χερια αλλων,αδιαφορουν και θεωρουν οτι ο ασθενης ειναι ξοφλημενος ειδικα αν προκειται για νευρολογικα προβληματα που συνηθως εχουν και ψυχωσικες διαταραχες.

Ολοι μας καποια στιγμη θα χρειαστουμε εναν γιατρο,αλοιμονο αν αντι για τους πρωτους,τους συνειδητα ενταγμενους πεσουμε στους δευτερους,τοτε ουτε ο Θεος ουτε κανενας αλλος μπορει να μας σωσει.