Καθομαι διπλα της,ποναει,ποιος δεν θα ποναγε με τετοια κατασταση,εγω ντυμενος σαν τον καραγκιοζη,με γαντια,μασκα,και ενα πρασινο διαφανες απο πανω απο τα ρουχα μου προσπαθω να της δωσω δυναμη.
Θελει να σηκωθει,δεν γινεται ομως,και υπομενει αυτο που της φυλαξε η αδιαφορια των αλλων.
Χρειαζεται αιμα,παλι,εδωσα και εγω εχθες,δεν φτανει,ουτε οσοι ρωτησα ειχαν την διαθεση να προσφερουν,αδιεξοδο.
Δεν υπαρχει κανεις πλεον που να εχει την διαθεση να δωσει κατι που αναπληρωνεται τοσο γρηγορα,και που μπορει να κρατησει καποιον αλλον στην ζωη.
Δεν βαριεστε βρε παιδια,μαζι μας θα το παρουμε κι'αυτο..μαζι με οσα αποκτησαμε σε αυτη την ζωη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου