Ελληνίδες, Έλληνες
Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ(Ο ΑΧΡΗΣΤΟΤΕΡΟΣ)
Όπως γνωρίζετε, δεν μιλώ συχνά. Τα χρόνια που περάσαμε μαζί, μάθατε καλά πως δεν μιλώ αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη. Μάθατε ότι δεν κάνω οτιδήποτε αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη.
Παρʼ όλα αυτά, το τελευταίο διάστημα μου ζητούν πολλοί, από διάφορα μετερίζια της δημόσιας ζωής, να βγω και να μιλήσω. Μου ζητούν να απαντήσω για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου (είναι πολλά; Είναι ένα;), για την οικονομική κρίση, για τις αθρόες προσλήψεις, για όσα έγιναν στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησής μου σʼ αυτό τον τόπο. Μου το ζητούν αρκετά επίμονα.
Αλλά τι να πω;
Είμαι της πεποίθησης ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε μόνο για πράγματα που γνωρίζουν καλά. Τα πέντε εκείνα χρόνια είναι στη μνήμη μου θολά, είναι σαν όνειρο. Θυμάμαι σκηνές (τη χειραψία με τον Ομπάμα, τα πόδια της Σίας Κοσιώνη στο debate, το θάνατο του Μάικλ Τζάκσον, μεγάλες στιγμές συγκίνησης), και θυμάμαι και συναισθήματα, κυρίως εκνευρισμό, άγχος, και νύστα. Γιʼ αυτά που διαβάζω στις εφημερίδες, όμως, δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν έχω τίποτα να πω. Η σιωπή μου είναι η απάντησή τους.
Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου; Ε, λοιπόν, δεν ήξερα τίποτα. Απορώ πώς δεν το καταλαβαίνετε αυτό το πράγμα. Νιώθω ότι ξαφνικά σα να μη με γνωρίζετε καθόλου. Δεν θυμάστε ποιος είμαι; Δεν θυμάστε; Ως πρωθυπουργός με το ζόρι πήγαινα στις συναντήσεις που μου έλεγαν, με το στανιό έσφιγγα χέρια κι έδινα λόγους. Δεν καθόμουν να ψάξω ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι με τα μούσια και τα ράσα, δεν ασχολιόμουν με τα χαρτιά που πηγαινοέρχονταν. Έλεγα «ναι» σε όλους, γιατί το «ναι» έχει λιγότερες συλλαβές από το «όχι».
Τα ξεχάσατε όλα αυτά; Υπέθετα ότι το γνωρίζατε. Νόμιζα ότι δεν σας ένοιαζε.
Όσο για την οικονομική κρίση;
Τι να σας πω ρε παιδιά. Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχαμε οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τώρα, αν επί των ημερών μου έγιναν χειρότερα τα πράγματα, τι να πω, mea culpa, εγώ εκείνη τη στιγμή μέσα στην τούρλα του Σαββάτου δεν κατάλαβα τι γινόταν. Όλοι τριγύρω μου χαρούμενοι ήταν. Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν. Ο αντίπαλος τα έλεγε αυτά. Πού να φανταστώ ότι βουλιάζαμε; Δεν ξέρω τι έκανε ο Σημίτης πριν και τι έκαναν οι άλλοι μετά και ήρθε το ΔΝΤ, όσο εγώ ήμουν πρωθυπουργός, δεν ήρθε κανένας να μου πει «Πρόεδρε υπάρχει πρόβλημα» ή «Πρόεδρε δεν έχουμε λεφτά». Τι να κάνω; Να μυρίσω τα νύχια μου;
Ελληνίδες, Έλληνες
Νιώθω πικραμένος και απογοητευμένος. Οι άνθρωποι μου με ξέρουν καλά, όσοι τουλάχιστον μου έχουν μείνει και δεν είναι υπόδικοι, γνωρίζουν πως είμαι άνθρωπος εξαιρετικά ευαίσθητος. Στο τέλος του Toy Story 3 έκλαψα. Όπως καταλαβαίνετε, οι τελευταίοι δέκα μήνες για εμένα ήταν μήνες ενατένισης και βαθιάς ενδοσκόπησης. Αφήνω το βλέμμα μου να πλανηθεί στο επέκεινα του είναι μου και το μόνο που συναντώ είναι ένα απόλυτο κενό. Κι αυτό είναι ένα κενό που οφείλω, στις μέρες της σύνταξης και της νωχελικής τρυφηλότητας, να το γεμίσω. Βλέπω ότι τα πέντε χρόνια που περάσαμε μαζί δεν κατόρθωσαν ούτε δυο στάλες ευτυχίας και πληρότητας να μου εξασφαλίσουν –γιʼ αυτό τώρα, ιδιώτης κι ευτυχισμένος, αδράττω κάθε μέρα και κάθε ευκαιρία, και προσπαθώ να καλύψω τα κενά. Έχω πάρει σβάρνα το Top-250 του IMDB και σκοπεύω να τις δω όλες μέχρι το τέλος του χρόνου (μέχρι τώρα έχω δει τις 124). Έχω κολλήσει χάρτη στον τοίχο του γραφείου μου και τον γεμίζω με πινέζες στις χώρες που έχω επισκεφθεί (μέχρι τώρα, 32). Έχω φτάσει Level 67 στο World of Warcraft. Προσπαθώ. Αγωνίζομαι. Το μεσημέρι κοιμάμαι, μετά ξυπνάω και προσπαθώ πάλι. Αγωνίζομαι πάλι.
Είναι σκληρός ο κόσμος της πολιτικής, με πισώπλατα μαχαιρώματα, προδοσίες και άγχη. Δε τον νοσταλγώ. Δε μου λείπει. Προτιμώ πια να αναζητώ ανακούφιση και ηρεμία σε κόσμους άλλους, φανταστικούς και ψηφιακούς, σαν του Red Dead Redemption (κυκλοφορεί για Xbox360 και PS3). Εκεί ζουν σκληροί καουμπόηδες και άτεγκτοι σερίφηδες, κανείς δεν ζητάει συγνώμη, και κανείς δεν απαιτεί ντε και καλά να μιλήσεις και να απολογηθείς για πράγματα που δεν γνωρίζεις.
Εκεί θα πάω να χαθώ.
Σας φιλώ γλυκά
ΚΚΚΚ
(Κώστας Καραμανλής, Κάποτε Καταλληλότερος)
Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ(Ο ΑΧΡΗΣΤΟΤΕΡΟΣ)
Όπως γνωρίζετε, δεν μιλώ συχνά. Τα χρόνια που περάσαμε μαζί, μάθατε καλά πως δεν μιλώ αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη. Μάθατε ότι δεν κάνω οτιδήποτε αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη.
Παρʼ όλα αυτά, το τελευταίο διάστημα μου ζητούν πολλοί, από διάφορα μετερίζια της δημόσιας ζωής, να βγω και να μιλήσω. Μου ζητούν να απαντήσω για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου (είναι πολλά; Είναι ένα;), για την οικονομική κρίση, για τις αθρόες προσλήψεις, για όσα έγιναν στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησής μου σʼ αυτό τον τόπο. Μου το ζητούν αρκετά επίμονα.
Αλλά τι να πω;
Είμαι της πεποίθησης ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε μόνο για πράγματα που γνωρίζουν καλά. Τα πέντε εκείνα χρόνια είναι στη μνήμη μου θολά, είναι σαν όνειρο. Θυμάμαι σκηνές (τη χειραψία με τον Ομπάμα, τα πόδια της Σίας Κοσιώνη στο debate, το θάνατο του Μάικλ Τζάκσον, μεγάλες στιγμές συγκίνησης), και θυμάμαι και συναισθήματα, κυρίως εκνευρισμό, άγχος, και νύστα. Γιʼ αυτά που διαβάζω στις εφημερίδες, όμως, δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν έχω τίποτα να πω. Η σιωπή μου είναι η απάντησή τους.
Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου; Ε, λοιπόν, δεν ήξερα τίποτα. Απορώ πώς δεν το καταλαβαίνετε αυτό το πράγμα. Νιώθω ότι ξαφνικά σα να μη με γνωρίζετε καθόλου. Δεν θυμάστε ποιος είμαι; Δεν θυμάστε; Ως πρωθυπουργός με το ζόρι πήγαινα στις συναντήσεις που μου έλεγαν, με το στανιό έσφιγγα χέρια κι έδινα λόγους. Δεν καθόμουν να ψάξω ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι με τα μούσια και τα ράσα, δεν ασχολιόμουν με τα χαρτιά που πηγαινοέρχονταν. Έλεγα «ναι» σε όλους, γιατί το «ναι» έχει λιγότερες συλλαβές από το «όχι».
Τα ξεχάσατε όλα αυτά; Υπέθετα ότι το γνωρίζατε. Νόμιζα ότι δεν σας ένοιαζε.
Όσο για την οικονομική κρίση;
Τι να σας πω ρε παιδιά. Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχαμε οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τώρα, αν επί των ημερών μου έγιναν χειρότερα τα πράγματα, τι να πω, mea culpa, εγώ εκείνη τη στιγμή μέσα στην τούρλα του Σαββάτου δεν κατάλαβα τι γινόταν. Όλοι τριγύρω μου χαρούμενοι ήταν. Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν. Ο αντίπαλος τα έλεγε αυτά. Πού να φανταστώ ότι βουλιάζαμε; Δεν ξέρω τι έκανε ο Σημίτης πριν και τι έκαναν οι άλλοι μετά και ήρθε το ΔΝΤ, όσο εγώ ήμουν πρωθυπουργός, δεν ήρθε κανένας να μου πει «Πρόεδρε υπάρχει πρόβλημα» ή «Πρόεδρε δεν έχουμε λεφτά». Τι να κάνω; Να μυρίσω τα νύχια μου;
Ελληνίδες, Έλληνες
Νιώθω πικραμένος και απογοητευμένος. Οι άνθρωποι μου με ξέρουν καλά, όσοι τουλάχιστον μου έχουν μείνει και δεν είναι υπόδικοι, γνωρίζουν πως είμαι άνθρωπος εξαιρετικά ευαίσθητος. Στο τέλος του Toy Story 3 έκλαψα. Όπως καταλαβαίνετε, οι τελευταίοι δέκα μήνες για εμένα ήταν μήνες ενατένισης και βαθιάς ενδοσκόπησης. Αφήνω το βλέμμα μου να πλανηθεί στο επέκεινα του είναι μου και το μόνο που συναντώ είναι ένα απόλυτο κενό. Κι αυτό είναι ένα κενό που οφείλω, στις μέρες της σύνταξης και της νωχελικής τρυφηλότητας, να το γεμίσω. Βλέπω ότι τα πέντε χρόνια που περάσαμε μαζί δεν κατόρθωσαν ούτε δυο στάλες ευτυχίας και πληρότητας να μου εξασφαλίσουν –γιʼ αυτό τώρα, ιδιώτης κι ευτυχισμένος, αδράττω κάθε μέρα και κάθε ευκαιρία, και προσπαθώ να καλύψω τα κενά. Έχω πάρει σβάρνα το Top-250 του IMDB και σκοπεύω να τις δω όλες μέχρι το τέλος του χρόνου (μέχρι τώρα έχω δει τις 124). Έχω κολλήσει χάρτη στον τοίχο του γραφείου μου και τον γεμίζω με πινέζες στις χώρες που έχω επισκεφθεί (μέχρι τώρα, 32). Έχω φτάσει Level 67 στο World of Warcraft. Προσπαθώ. Αγωνίζομαι. Το μεσημέρι κοιμάμαι, μετά ξυπνάω και προσπαθώ πάλι. Αγωνίζομαι πάλι.
Είναι σκληρός ο κόσμος της πολιτικής, με πισώπλατα μαχαιρώματα, προδοσίες και άγχη. Δε τον νοσταλγώ. Δε μου λείπει. Προτιμώ πια να αναζητώ ανακούφιση και ηρεμία σε κόσμους άλλους, φανταστικούς και ψηφιακούς, σαν του Red Dead Redemption (κυκλοφορεί για Xbox360 και PS3). Εκεί ζουν σκληροί καουμπόηδες και άτεγκτοι σερίφηδες, κανείς δεν ζητάει συγνώμη, και κανείς δεν απαιτεί ντε και καλά να μιλήσεις και να απολογηθείς για πράγματα που δεν γνωρίζεις.
Εκεί θα πάω να χαθώ.
Σας φιλώ γλυκά
ΚΚΚΚ
(Κώστας Καραμανλής, Κάποτε Καταλληλότερος)
Απο το Newsit(Σχολιο αναγνωστη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου