Μονη προσμονη νοιωθω οτι θα ειναι να τα ανοιξω και ολα να ειναι οπως παληα,πολυ παληα ομως,μονη αισθηση ανακουφισης θα ειναι να ξυπνησω ενα απο αυτα τα πρωινα και να καταλαβω οτι ολα εως τωρα ειναι απλα ενα κακο ονειρο.
Η μονοτονια της καθημερινοτητας μου συνεχιζει με τον ιδιο ρυθμο,κατι που παλαιοτερα μου εδινε εστω και λιγη χαρα τωρα πλεον δεν με αγγιζει καθολου,η διαδρομη σπιτι-νοσοκομειο εχει γινει η μοναδικη διαδρομη της ημερας μου,η επαφη μου με αλλους ανθρωπους απλα δεν υπαρχει.
Και οταν συμβαινει κατι σαν αυτο που συνεβη προχθες με την αρνηση του ογα να χορηγησει την συνταξη,η οταν κατι βγει εξω απο αυτην την καθημερινη μου ρουτινα και με σκουντηξει τοτε νοιωθω να κομματιαζομαι και να μην μπορω να επανασυνδεθω.
Κουραστηκα να κυνηγαω αυταπατες,κουραστηκα να πιστευω οτι οι ανθρωποι που συναντω η συνδιαλεγομαι εχουν τον ιδιο απλοικο τροπο σκεψης με μενα,οτι οπως εγω και εκεινοι αν χρειαζοταν θα εβγαιναν απο τον δρομο τους για να συναντησουν εναν αλλον ανθρωπο και να του κρατησουν το χερι για συμπαρασταση.
Κουραστηκα να ακουω αστεια προβληματα οταν τα δικα μου πλεον ειναι ενα μεγαλο βουνο που δεν θελω να το ανεβω.
Καποια στιγμη σκεπτομαι οτι το μυαλο μου θα αποφασισει μονο του και θα μου πει...φτανει ως εδω,δεν υπαρχει λογος να σκεφτεσαι αλλο,δεν εχεις προβληματα και αν εχεις θα τα ξεχασεις.
Μεσα στο δωματιο με τον υπολογιστη να μου κραταει συντροφια λεω...αν σβησω το μικρο φως εκει απεναντι και κλεισω τα ματια...και παρακαλεσω πολυ να μην ανοιξουν παλι.
Θα μου κανει την χαρη αυτη ο Θεος?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου