Με το που δημοσιεύθηκε η σχετική είδηση, έσπευσαν οι φαν της κάθαρσης, της απαλλαγής, της «καθαρότητας» να κράξουν το δημοσίευμα για λαϊκισμό και κομματικές σκοπιμότητες, με το επιχείρημα ότι ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ευρωβουλευτής, οπότε οι αποδοχές του κατατίθονταν στη συγκεκριμένη τράπεζα.
Θα θεωρήσω καλοπροαίρετη την κομματική υποστήριξη. Αρχηγός κόμματος είναι ο άνθρωπος, αλίμονο αν δε διέθετε τους ανάλογους μηχανισμούς στήριξής του. Όμως, ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ευρωβουλευτής ως το 2007 οπότε και πήρε μέρος στις εθνικές εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας.
Καθώς όμως το πόθεν έσχες είναι του 2009, γίνεται φανερό ότι επί δύο χρόνια δεν αποφάσιζε να μεταφέρει τις καθ’ όλα νόμιμες καταθέσεις του από το εξωτερικό στην Ελλάδα.
Ναι, είναι καθ’ όλα νόμιμη η εν λόγω περίπτωση καταθέσεων. Όμως πόσο ηθική είναι; Στην εποχή που κυριαρχεί το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», μάλλον θα είναι ηθικότατο. Άλλωστε έχουμε μπερδέψει τόσα μπούτια στο σημερινό πολιτικό παραλογισμό, που σ’ αυτό το όργιο γεμίσαμε παρθένες.
Δε γνωρίζω πού αράζουν σήμερα οι καταθέσεις του κ. Σαμαρά. Ούτε με αφορά. Καλοφάγωτες να είναι. Απορώ, όμως, πώς ένα τόσο «πιασάρικο» θέμα δεν έγινε πρωτοσέλιδο σε κάποια καθεστωτική φυλλάδα, εκείνες τις ημέρες που έγινε η δημοσιοποίηση των πόθεν έσχες.
Μάλλον, οι εργολήπτες διαμόρφωσης κοινής γνώμης αποφάσισαν πως ο Αντώνης είναι ο νέος προστατευόμενός τους. Ο αυριανός συνεργάτης, συνέταιρος, συνομιλητής. Αυτός που θα μοιράσει την πίτα. Οπότε, ουδείς λόγο να τον πικράνουν με… μικρότητες.
Άλλωστε ο Ψυχάρης έσπευσε να εγκαταστήσει δίπλα στο μελλοντικό πρωθυπουργό το καμάρι του, τον λεβέντη του. Ε, οι Μπομπολαίοι δε σκοπεύουν να μείνουν πίσω. Όλο και κάποιο τάπητα κατάλληλο θα βρουν για να πραγματοποιήσουν τη δική τους κωλοτούμπα.
Παρά τις δημοσκοπήσεις και τις αναλύσεις, η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμη και ύστερα απ’ όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια, η ελπίδα μεγάλης μερίδας των πολιτών κινείται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Αυτή η πραγματικότητα, μόνο τούς καθ’ έξιν αισιόδοξους μπορεί να εκπλήξει ή να στεναχωρήσει. Σιγά – σιγά θα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο δικομματισμός πάλι θα είναι νικητής των επόμενων εκλογών, όποτε κι αν γίνουν αυτές, όσο κι αν ανεβάσουν τα ποσοστά τους τα ΔΥΟ κόμματα της Αριστεράς.
Ο μέσος ψηφοφόρος, με την ίδια ευκολία που είχε εμπιστευτεί τον Γιώργο Παπανδρέου, τώρα θα σπεύσει να πράξει το ίδιο με τον Αντώνη Σαμαρά. Είναι το χούι του τέτοιο. Ως εκεί φτάνει. Η διαφορετική ψήφος για τον μέσο ψηφοφόρο είναι πιο επικίνδυνη κι από βόλτα στο διάστημα.
Το αστείο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, απογοήτευσε τον μέσο ψηφοφόρο την αμέσως επόμενη ημέρα των εκλογών, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς τον διαψεύδει καθημερινά ακόμη και ως αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι μόνο οι γελοιότητες του Ζαππείου 1 και του σίκουελ Ζάππειο 2, δεν είναι οι «κόκκινες γραμμές» για επαναδιαπραγμάτευση που τις έκανε σχοινάκι γυμναστικής και τις χοροπηδά σαν κούνελος, δεν είναι ότι δέχτηκε να συγκυβερνήσει με ό,τι έφτυνε, δεν είναι ότι δέχτηκε να καταργηθεί η Δημοκρατία μέσω του διορισμού ενός τραπεζοϋπαλλήλου στη θέση του πρωθυπουργού, δεν είναι ότι άρχισε να μπαλατζάρει για την ημερομηνία των εκλογών, δεν είναι ότι νομιμοποίησε τη δικτατορία των τραπεζών και τη μαζική καταστροφή των Ελλήνων μισθωτών, συνταξιούχων και μικρεμπόρων, είναι ότι βγαίνει και δηλώνει πως θα συμφωνήσει στην περαιτέρω μείωση των μισθών αν συμφωνήσουν μεταξύ τους οι κοινωνικοί εταίροι.
Όπου βέβαια όλοι γνωρίζουμε πως ως «κοινωνικοί εταίροι» ορίζονται οι βιομήχανοι και η φιλοκαθεστωτική ηγεσία της ΓΣΕΕ που πλέον δεν εκπροσωπεί κανέναν και δε διαθέτει κανένα έρεισμα λαϊκής εμπιστοσύνης.
Αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς, η σημερινή Νέα Δημοκρατία, η αυριανή πολιτική που θα ακολουθηθεί. Ήδη, ξεκίνησε η μεγάλη σφαγή για το ποιος θα χωρέσει πρώτος στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Πιστέψτε με, μιλάω για το μεγάλο ρουφιανιλίκι όπου ο ένας wannabe υποψήφιος καρφώνει με κάθε τρόπο τον άλλον για να κερδίσει τη θέση.
Όλοι αυτοί, σε όλη την Ελλάδα, λούφαζαν επί δύο χρόνια ή στην καλύτερη περίπτωση δήλωναν συμπαραστάτες των «αγανακτισμένων» πολιτών. Τώρα, ετοιμάζονται να ορμήσουν στην εξουσία για να συνεχίσουν την ίδια πολιτική αγανάκτησης.
Όμως τί μπορεί να περιμένει κάποιος από ένα κόμμα τού οποίου τις κυβιστήσεις θα ζήλευε και η Κομανέτσι; Τι μπορείς να περιμένεις από ένα λαό που εθελοντικά έχει μετατραπεί σε μπαλάκι του πινγκ πονγκ, ανάμεσα σε δυνάστες;
Σπρώχνονται τώρα για το ποιος θα χαμογελάσει περισσότερο στον εφιάλτη καρνάβαλο που το 2010 είχε ντυθεί Γιώργος Παπανδρέου, το 2011 Λουκάς Παπαδήμος, και το 2012 θα βάλει γυαλιά και θα ντυθεί Αντώνης Σαμαράς. Ποτέ δεν έρχονται οι Απόκριες, διότι ποτέ δε φεύγουν. Πάντα εδώ είναι. Αυτοί ντυμένοι «δημοκρατία» κι εμείς «πολίτες».
Πόσο ωραία και σοφά το έγραψε ο ποιητής! «Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη.
http://kartesios.com/?p=71063
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου