Ενα τεταρτο...ζωη

Η ζωη μου ξεκινησε μετρωντας με την οκα,δεν υπηρχε το κιλο τοτε,θυμαμαι την γιαγια μου να με στελνει απεναντι στο αλωνι,σε ενα μικρο μπακαλικακι,παρε μιση οκα ρυζι,οχι παραπανω,ελεγε.

Τοτε ειχαμε και τις δεκαρες,τις εικοσαρες και το πενηνταρακι,αλλες εποχες,δυσκολες και αυτες,οταν εισαι παιδι δεν καταλαβαινεις τις διαφορες,χορταινεις με ολα,με λιγο ψωμι αλλειμενο με ζαχαρι η με πελτε,το μονο που μας ενοιαζε ηταν να παιξουμε,και να μην τρωγαμε δεν ειχε σημασια,τις περισσοτερες φορες μας κυνηγαγαν για να φαμε η μας εκβιαζαν...φαε αλλοιως δεν εχει σινεμα την Κυριακη.

Και μου αρεσε ο κινηματογραφος,ειχαμε εναν στον νησι,μετα ανοιξαν και αλλοι,και καλοκαιρινους ειχαμε,εκει αρχισαμε να ονειρευομαστε,να κοιταμε τα κοριτσια,να φλερταρουμε,εκει και στην εκκλησια το Πασχα.

Περναγε ο χρονος και αλλαξαν πολλα,οπως και η μοναδα βαρους αλλαξε και αυτη,μαθαμε τα νεα αυτα κι εμεις,τωρα δεν θα εχουμε πια οκα,τωρα οτι θελουμε το αγοραζουμε με το κιλο.

Χαθηκαν οι δεκαρες,οι εικοσαρες παει και το πενηνταρακι,λυπηθηκα,με ενα απο αυτα αγοραζα μια σοκολατα θυμαμαι,μικρη αλλα μου εφτανε,αυτα ειχαμε αυτα χαλαγαμε.

Οταν αρχισα να εργαζομαι επαιρνα 20 δραχμες τον μηνα,πολλα τα λεφτα για μενα,ειχε 16 δραχμες το κιλο το κοτοπουλο,δικτατορια και εγω ενοιωθα πλουσιος χωρις να εχω τιποτα δικο μου.

Αργοτερα αρχισα να κερδιζω περισσοτερα,2000 δραχμες τον μηνα,πληρωναμε νοικι στην Αθηνα αλλα περναγαμε,δουλευε σε σπιτια και η μανα με 160 δραχμες την μερα,μεχρι τα παπουτσια τους την βαζανε να βαφει μετα απο μια εξαντλητικη καθαριοτητα,προσβολη το ενοιωθε,εφυγε για αλλη δουλεια.

Βλεπαμε τηλεοραση σε γειτονισες,ο Παραξενος ταξιδιωτης και ο Αγνωστος πολεμος ,ονειρευομαστε μια δικη μας αλλα δεν εφταναν τα χρηματα,μου εφτανε ενα μικρο κοκκινο ραδιοφωνακι που ειχα παρει με τις οικονομιες μου απο το Μοναστηρακι,εκει ακουγα τα βραδυα διηγηματα,και παντα το θεατρο της Δευτερας,εκει εμαθα τον Παπαδιαμαντη,εκει με συνεπηρε η ιστορια της Φονισσας,ακομη θυμαμαι το τελος της και την κραυγη..αχ το προικιο μου,περναγε ο καιρος ανεβαινε ο μισθος και καταφεραμε να παρουμε μια ασπρομαυρη με δοσεις.

Τα χρονια εφευγαν γρηγορα,το ιδιο και τα χρηματα,παιρναμε οτι χρειαζομαστε και οχι περισσοτερα,κοιταγα τα γεματα καλαθια στα σουπερ μαρκετ και καταλαβαινα ποιοι μπορουν να εχουν οτι θελουν απο τον ογκο των καλαθιων,δεν μου ελειπε τιποτα,35 χιλιαδες επαιρνα τοτε,τι με ενοιαζε,ειχα τους φιλους τις βολτες μου, την τηλεοραση που ειχε παρει χρωμα.

Εκει που καταλαβα οτι το χρημα δινει μια ανεση ηταν οταν εφυγα στο εξωτερικο,τετραπλασιος μισθος και πανω,για λιγοτερες ωρες δουλεια,και με σεβασμο απο τον εργοδοτη μου,αγορασα το ονειρο μου τοτε,ενα στερεοφωνικο,δεν ειχα ποτε,εφταναν να στειλω χρηματα και στην Ελλαδα και πληρωνα και ολα μου τα εξοδα εκει.

Καποια στιγμη γυρισα,επρεπε να ψαξω για δουλεια,ευκολο ηταν με τετοια προυπηρεσια,και επεσα παλι στον ελληνικο τροπο ζωης,απο 500 χιλιαδες τον μηνα...μονο εκατο εδω,με το ζορι,η συλλογικη συμβαση,δεν μπορουμε αλλο ελεγαν οι εργοδοτες,εβλεπαν βιογραφικο και αναρωτιοντουσαν τι ειναι.Μιζερια,φθηνεια,κλεψια και φοροδιαφυγη.

Μεγαλωσα,οι μισθοι ανεβαιναν ενα ευρω την ημερα μικτα,καθε χρονο,το κοτοπουλο απο 16 ευρω το κιλο πηγε 1400 δραχμες με το ευρω,εκοψα πολλες συνηθειες,εξοδα,ολα ειχαν ανεβει,πως ζει ετσι ο κοσμος σκεφθηκα.

Περασαν λιτοτητες,ηρθαν οι επομενες,κι'ομως οι βιλλες κτιζοντουσαν παντου,τα ακριβα αμαξια ετρεχαν στους δρομους,τα ρουχα που πουλαγα κοστιζαν οσο ενας  μηνιαιος μισθος μου το κομματι.
Με τι τα αγοραζουν αυτα σκεφτομουν,εγω δεν μπορω.

Γυρισα τοσα χρονια πισω,παλι στην οκα,στις δεκαρες και τις εικοσαρες,στο πενηνταρακι,στα δραμια.
Αυτη η χωρα δεν προκειται να παει ποτε μπροστα ελεγα,μονο οι κλεφτες και οι φιλοι τους πλουτιζουν,δεν ηθελα να γινω πλουσιος,ηθελα να μην ζω σαν φτωχος.
Τεμπελης δεν υπηρξα,απογοητευτηκα,να δουλευεις σαν σκυλι,να γινεσαι μουσκεμα στον ιδρωτα και να σου κλεβει το αφεντικο οτι μπορει,απο επιδοματα,αδειες,μισθο,να διαμαρτυρεσαι και να σε απολυει χωρις να σκεφτει εσυ πως θα επιβιωσεις,μια ζουγκλα μεσα στην Ευρωπη,αυτο ηταν και παραμενει η χωρα που ζω.

Και δεν ηταν το χειροτερο,αυτο το χειροτερο το εβλεπα στο κρατος,ενα μπαχαλο παντου,να ζηταει και να μην προσφερει,να υπαρχουν νομοι που οσοι εχουν χρηματα μπορουν και τους καταπατουν,ενα γελοιο συστημα κλοπης και ασυδοσιας.
Τωρα λενε ηρθαν να τα αλλαξουν ολα,δεν βλεπω τιποτα να αλλαζει,βλεπω αυτους που πληρωναν παντα να πληρωνουν και τωρα,να πεινανε,να χαζευουν τις τιμες σε πραγματα που δεν θα μπορεσουν ποτε να αγορασουν,αυτο λοιπον ηταν αυτο που θελαμε τοσα χρονια?

Νευριασα οταν τον ακουσα να το λεει,μαζι τα φαγαμε,εκεινος ο κυριος που ειναι σαν να ειμαι εγω τρεις φορες μαζι,κοιταξα το ψυγειο μου,μισοαδειο,εψαξα στο σπιτι,δεν ειχα κρυμενο τιποτα,πως τα φαγαμε μαζι σκεφθηκα,εγω δεν εχω 58 ακινητα,δεν εχω 800.000 ευρω σε καταθεσεις,εγω και τοσοι αλλοι δεν ειχαμε να φαμε αν δεν δουλευαμε,προσβολη,και ομως την ξεπερναμε,καποιοι εχουν το δικαιωμα σε αυτην την χωρα να προσβαλλουν οποιον γουσταρουν,δεν ντρεπονται ηθελα να ξερω,δεν κοκκινιζουν?

Η αλλαζουμε η βουλιαζουμε μας ειπε ο χαμογελαστος μας αφεντης,και αλλαξε την ζωη μας,ολων μας που δεν κλεψαμε,δεν πηραμε η δωσαμε μιζες,δεν κλεψαμε την εφορια,δεν καταπατησαμε,δεν κτισαμε παρανομα.
Γυρισα ξανα στα παιδικα μου χρονια,οχι ηλικιακα,οικονομικα,περναει η ζωη,ποσο ακομη θα ζησουμε ετσι?
Δωσε μας αφεντικουλη και εμας αυτο που τοσες δεκαετιες δεν μας δωσατε,αυτο που δεν μας πληρωσατε,αυτο που μας κλεψατε,αυτο που ζηταμε οταν παμε να αγορασουμε κατι φαγωσιμο.
Δωσε μας....

Αυτο που αγοραζουμε οποτε παμε να ψωνισουμε.

Τουλαχιστον αυτο το δικαιουμαστε.

Ενα τεταρτο ζωη.