Η αλήθεια, με διαφορετική προσέγγιση
Αλήθεια πρώτη: Όταν η Πολιτεία, εκπροσωπείται και διοικείται από επίορκους υπαλλήλους και διεφθαρμένους πολιτικούς τότε εμπράκτως δεν υπάρχει ευνομούμενο κράτος!Αλήθεια δεύτερη: Η βουλευτική ασυλία δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε. Γιατί η έννοια της βουλευτικής ασυλίας, υποδηλώνει ότι υπάρχει καταδίωξη πολιτικών ιδεών! Όμως, σε μια δημοκρατική χώρα οι πολιτικοί δεν διώκονται πουθενά.
Αλήθεια τρίτη: Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας απαιτεί «συνταγματική μεταρρύθμιση»! Πολύ απλά η νομοθετική εξουσία έχει φροντίσει η ίδια να καλύπτει τον κώλο της.
Αλήθεια τέταρτη: Οι νόμοι,και το Σύνταγμα είναι μερικώς έως πλήρως ανεφάρμοστοι στην χώρα μας.Κυρίως εφαρμόζονται στους μη έχοντες και κατέχοντες, ενώ παρακάμπτονται άνετα από τους πολιτικούς και τους προστατευόμενους τους.
Αλήθεια πέμπτη: Αυτοί που στηριζουν τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε στην Ελλάδα και τους εγκατέστησαν στη Κοινοβούλιο είναι προβοκάτορες! Με την κυριολεκτική σημασία του όρου: αφού απεργάζονται την «κοινωνική πρόκληση». Και το διακηρύσσουν μάλιστα…
Αλήθεια έκτη: Είναι και παρακρατικοί! Διότι έχουν την πρωτοφανή ανοχή των αρχών και κυρίως της δικαστικής εξουσίας Αν δεν την είχαν, οι επίορκοι και λαδιάρηδες πολιτικοί δεν θα ξεκίναγαν ποτέ από τις περιφερειες τους κι από κει να έφταναν στην Αθήνα, στο κτίριο της Βουλής. Κι όλα αυτά φανερά και «ειδοποιημένα»! Χωρίς την ανοχή των αρχών αυτά δεν γίνονται…
Αλήθεια έβδομη: Το πρόβλημα δεν «λύθηκε αναίμακτα». Ηδη ο ελληνικός λαός πληρώνει “φόρο αίματος”, στην τρόικα και τους ξένους τραπαζίτες για τα σπασμένα άλλων. Στις επόμενες φάσεις του μνημονίου η αιματοχυσία θα είναι μεγαλύτερη. Και όσο ενθαρρύνονται τέτοιες ενέργειες, τόσο θα μεγαλώνει η απειλή…
